Όντως το να βιώνει κανείς τόσες μέρες τον ατομικό περιορισμό στο σπίτι του δεν είναι δα και τόσο εύκολη υπόθεση. Εξαντλεί την υπομονή του και δοκιμάζει τη θέληση για επικοινωνία και επαφή. Oμως σε κάθε περίπτωση και επειδή το καλοκαίρι πλησιάζει και ακόμη όλα είναι ρευστά, αξίζει μια ακόμη μεγάλη προσπάθεια από όλους, προκειμένου να μπορέσουμε μετά να επανέλθουμε στην κανονικότητα.
Πρέπει να μας παρηγορεί τουλάχιστον το γεγονός ότι χιλιάδες άλλοι συνανθρωποί μας υπομένουν καρτερικά την εξέλιξη της κατάστασης. Υπάρχουν πολλοί άλλοι με σοβαρά νοσήματα, για παράδειγμα, άνθρωποι που στην κυριολεξία υποφέρουν πραγματικά. Τι μπορούν να πουν; Να ξεσηκώσουν τον κόσμο που δεν μπορούν να μετακινηθούν;
Όχι, ετούτες τις ώρες και στιγμές μετρά περισσότερο η σοφία, η ωριμότητα, η σοβαρή συζήτηση και επικοινωνία με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τι απομένει από αυτή τη ζωή;
Ο πόθος για την συνάντηση με το ασυνείδητο, η τελετουργική ενδοσκόπηση, το να εντοπίζεις και να διορθώνεις όλα αυτά που σε ταλανίζουν εδώ και καιρό.
Προσωπικά, το κάνω καθημερινά.
Εντοπίζω τις λάθος συμπεριφορές, εστιάζω στις ελλείψεις και τα κενά. Δεν αφήνω τον χρόνο να περάσει χωρίς να δημιουργώ κάτι καινούργιο για τον εαυτό μου. Αυτό αν το κάνει ο καθένας, ίσως μετά βγούμε διαφορετικοί από αυτή την τεράστια κρίση. Iσως καταλάβουμε πως ζωή σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που ως τώρα κυνηγούσαμε καθημερινά.
Εντοπίζω τις λάθος συμπεριφορές, εστιάζω στις ελλείψεις και τα κενά. Δεν αφήνω τον χρόνο να περάσει χωρίς να δημιουργώ κάτι καινούργιο για τον εαυτό μου. Αυτό αν το κάνει ο καθένας, ίσως μετά βγούμε διαφορετικοί από αυτή την τεράστια κρίση. Iσως καταλάβουμε πως ζωή σημαίνει κάτι άλλο από αυτό που ως τώρα κυνηγούσαμε καθημερινά.
Αυτός είναι και ο κρυφός μου πόθος όταν στέκομαι κάποιες στιγμές ακίνητος κοιτώντας τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου αλλά αναλογιζόμενος πόσο το κόστος ζωής μειώνεται από την εσωτερική ανάγκη να ζήσουμε το πραγματικά διαφορετικό.
πηγη ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ
