Κουρέλια ντύνω την ψυχή μου
και μ' ένα κόκκινο στυλό
της ζωγραφίζω μια καρδούλα
να ψιθυρίζει σ' αγαπώ.
Γέρνω, μέσα στα δυο σου χέρια
να με κρατήσεις προσπαθείς,
λες, σε τρομάζουν τα κουρέλια
τη φτώχεια τάχα αντιπαθείς.
Κλέβω το φως από τον ήλιο
γίνονται οι μέρες μου μικρές
έφυγε κι ο στερνός μου φίλος,
σαν πάντα, αγάπη μου είναι χτες.
Σεργιάνι βγάζω τα όνειρα μου
σε μια πλατεία ερημική
γεμίζει χρώματα η καρδιά μου
Αύριο... είναι Κυριακή.
Κι αν σ' αγαπώ δεν το φωνάζω
είναι ωραία στη σιωπή
θάλασσα η Αγάπη και βουλιάζω
ποιος ναυαγός να σου το πει.
Κουρέλια ντύνω την ψυχή μου
πάει ταξιδάκι στους καιρούς
τον άνεμο φοράει μαντήλι
και στα μαλλιά της τους καημούς.
Πόσο φοβάσαι να μ' αγγίξεις
θαρρείς και είμαι από γυαλί
μη μου γυρεύεις αποδείξεις
στην πόρτα σου λευκό χαλί.
Αύριο, με της βροχής τις στάλες
σ' ένα φεγγάρι κοντινό
έλα και κράτα δυο ψιχάλες
να ζήσουμε το αληθινό.
Τις νύχτες που κοιτάζω τ' άστρα
αίνιγμα μοιάζει το παρόν
χτίζω στη μοναξιά μου κάστρα
κι όλο γυρνώ στο παρελθόν.
Κάτω απ' τ' ασήκωτο σκοτάδι
έμεινε αξόδευτη η ζωή
ζητιάνα η μοίρα για ένα χάδι
για μια δική σου αναπνοή.
Κουρέλια ντύνω την ψυχή μου
μια προξενήτρα του χαμού
έγινε απόψε η καρδιά μου
την ώρα του αποχωρισμού.
Τ' όνειρο καίω μα δε με νοιάζει
αλλού τη στάχτη μου σκορπώ
μια σκέψη πάντα όλα τ' αλλάζει
στο σ' αγαπώ σου, θα γυρνώ.
[ Μ' ένα παλιό ραδιόφωνο
κι η νύχτα στο συρτάρι
το χέρι σου κρατώ σφιχτά
ο ύπνος να με πάρει...]
.
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Λάφυρο, από το πιο παλιό μπαούλο του καιρού…
