Ένα κρυμμένο μυστικό σε μια παλιά βαλίτσα ...
Αγαπημένα μου παιδιά,
Είμαι μεγάλος τώρα πια κι έχω παιδιά κι εγγόνια
κι ευτυχισμένα πέρασα της ζήσης μου τα χρόνια.
Δάσκαλος ήμουν κι έμαθα να παίρνω και να δίνω,
μα έχω ένα μυστικό και τη σιωπή μου λύνω...
Υπάρχει ένα γεγονός, στη σκέψη σαν γυρίζει
και την ψυχή μου και το νου εικόνες τα γεμίζει!
Όμορφες κι αναπάντεχες, που δύσκολα θα σβήσουν.
Να ’τανε κι άλλοι τυχεροί τέτοιες στιγμές να ζήσουν!
Ήταν κατακαλόκαιρο, ήμουν φτωχός και όμως
με μια βαλίτσα εκίνησα και όπου με βγάλει ο δρόμος...
Εκεί στ’ αεροδρόμιο ήρθ’ η καλή μου μοίρα
και μ’ έκανε να μπερδευτώ κι άλλη βαλίτσα πήρα.
Ήτανε ίδια κι όμοια με εκείνη τη δική μου
κι είναι αυτή που γέμισε για πάντα τη ζωή μου...
Σ’ ένα νησάκι όμορφο που το θυμάμαι ακόμα,
την άνοιξα και έμεινα με ανοιχτό το στόμα!
Ένα κουστούμι υπέροχο, βιβλία, χαρτομάνι...
μα ένα βιβλίο – σαν παλιό – σε πειρασμό με βάνει.
Το πήρα και το άνοιξα, διάβασα δυο αράδες,
μ’ αγαπημένα δίστιχα που λέμε στις καντάδες.
Το ήξερα από παλιά, μου το ’λεγε η γιαγιά μου
κι η μουσική του ανάμνηση εχάιδεψε τ’ αυτιά μου!
Ξύπνησαν μέσα μου πολλά, με συνεπήρε ζάλη
το διάβασα μία φορά κι ύστερα κι άλλη κι άλλη...
Έρωτας ήρθε κι έβαλε μες στην καρδιά μου πάθη
«κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άνθη».
Έγιν’ αιτία κι αφορμή μια «κόρη» να γνωρίσω,
λόγια σαν τούτα ερωτικά, στ’ αυτί να ψιθυρίσω.
Λόγια αγάπης, δίστιχα που με περίσσο κάλλος,
ποτέ δεν τα συνταίριαξε στον κόσμο κανείς άλλος,
μόν’ ο Κορνάρος που ’γραψε μοναδικά, σπουδαία
και με του γάμου τις χαρές έκλεισε η αυλαία!
«Και τ’ όνομά της το γλυκύ το λέγανε, Ανθούσα.
Οι ομορφιές τση ήταν πολλές τα κάλη τση ήταν πλούσα».
Χαριτωμένο θηλυκό, ως το ’καμεν η φύση
κ’ ίσα τση δεν ευρίσκετο σ’ Ανατολή και Δύση».
Έτσι την «έπαθα» κι έγω κείνο το καλοκαίρι.
Ξεκίνησα, μπερδεύτηκα και γύρισα με ταίρι.
Εκάμαμε παιδόγγονα κι όλα εγενήκαν πλούσα
και μάνα και καλή γιαγιά εγίνηκ’ η Ανθούσα.
«Τούτ’ η αγάπη η όμορφη με τη χαρά ετελειώθει»
μα το δικό μου μυστικό δεν εξεφανερώθει.
Τα λόγια που της έλεγα κι εδείχνασι το πάθος
απ’ το βιβλίο ήτανε που βρήκα κατά λάθος.
Ήτανε σύμβολο για με κι είπα να το κρατήσω
να ’ναι δικό μου μυστικό, μα εδά θα το χαρίσω
σε όλα τούτα τα παιδιά της πόλης που λατρεύω
αφού πρώτα θα λύσουνε τους γρίφους που γυρεύω.
Έτος Κορνάρου έχουμε και είναι ευκαιρία
του Ρώκριτου να μάθετε την όμορφ’ ιστορία.
Κι όποιος θα φέρει απάντηση σε όσα τον ρωτούνε
μες στη βαλίτσα την παλιά, θα του φανερωθούνε
όλα αυτά τα μυστικά που ’ναι καλά κρυμμένα,
δώρο για σας υπέροχο, ως ήταν και σε μένα.
Με αγάπη Πολύδωρος
