Δεκέμβρης κι η μελαγχολία
.
Με το παλιό σου το φιλί
Σε μια καινούρια Ανατολή
Εκεί που πέφτουν οι βροχές
Εκεί που γέρνουν οι ψυχές
Μια στον καθρέφτη, μια στο φως
Η μνήμη δεν ρωτάει το πως.
Δεκέμβρης κι η μελαγχολία
Στα πρωινά λεωφορεία
Γράφεται στο θολό το τζάμι
Η αγάπη τρέχει να προκάμει
Στιγμές που κόβεται η ανάσα
Στον άδειο δρόμο κοντραμπάσα
Παίζουν για εσένα και για εμένα
Δικαίωμα τα περασμένα
Έχουν κι από το βαθύ του χρόνου
Ξυπνά ο ψίθυρος του πόνου
Απ’ το φουστάνι με γνωρίζεις
Εσύ την τύχη μου ορίζεις
Δεν έχω τίποτα εντός μου
Μόνο τα μάταια του κόσμου
Κι αν η καρδιά πάλι στο λάθος
Ξαναχτυπά με τόσο πάθος
Δεκέμβρης είναι θα περάσει
Ίσως κι αυτός να με ξεχάσει
Στη σκέψη σου πάντα σωπαίνω
Θα μείνω εδώ να περιμένω
Οι λέξεις μοιάζουν τιμωρία
Το σ’ αγαπώ σου, απορία
Αντέχεις, στης πληγής το κάτι
Πέφτει του κόσμου το αλάτι
Δεκέμβρης είναι θα ’ρθει χιόνι
Η μοναξιά λευκό σεντόνι
Ελπίζεις στο ανεμοβρόχι
Να μη μπορώ να πω το όχι.
Πως με ξεγέλασε ο Δεκέμβρης
Στα μάτια σου ήτανε Σεπτέμβρης...
.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 01 Δεκέμβρη 2015
