Να σ’ αποφεύγω τον Σεπτέμβρη
Να κλαις τις νύχτες του Νοέμβρη
Να ονειρεύεσαι φιλιά
Κι εγώ να ψάχνω στα παλιά
Έρχεται η σκέψη σου μεσάνυχτα
Όταν κρατώ τα μάτια ορθάνοιχτα
Με πολεμούν ακόμη οι λέξεις
Κι εσύ δεν θες να το πιστέψεις
Τα καπέλα»
Ρουσσέτος Παναγιωτάκης
Αν, η αλήθεια καίει στο βλέμμα
Εμείς θα κάψουμε το ψέμα
Αυτό που το φιλί λερώνει
Πάνω στο άσπρο μου σεντόνι
Πώς την ψυχή θες να σκορπίσω
Πώς από το μηδέν ν’ αρχίσω
Με ποιο κρασί να μεταλάβω
Ποια λύπη σου να καταλάβω
Να περπατώ στις ερημιές
Του κόσμου όλες τις ζημιές
Να χρεωθώ και να σ’ αφήσω
Πριν στην καρδιά σου ναυαγήσω
Έλα, στου φεγγαριού το χάδι
Να βρεις το φως απ' το σημάδι
Έλα, να δεις πως ξημερώνει
Ό,τι ακόμη με πληγώνει
Πίσω απ’ το τζάμι να κοιτάς
Μα τίποτα μη μου ζητάς.
Καίγονται τ' άστρα τ' ουρανού
Πολλά τα πρέπει μες στο νου
Με άλλον ήλιο ανατέλλω
Μα δίχως της καρδιάς τα θέλω
Σ' ένα τοπίο της βροχής
Θα βρεις το νόημα της ψυχής
Πόσες μετρώ χαμένες μέρες
Πόσες για εσένα καλημέρες
Τη μοναξιά πάντα ρωτούσα
Τι ήταν αυτό που αγαπούσα
Του ονείρου λόγια μεθυσμένα
Μου φέρνουνε τα περασμένα
Και στης ζωής τη ζυγαριά
Όλα μου φαίνονται βαριά
Εφτά καπέλα του ανέμου
Εφτά ζωές του πεπρωμένου
Αφήσανε στην προκυμαία
Με μια ομπρέλα για παρέα.
Ζωή Δικταίου
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Κέρκυρα 11 Νοέμβρη 2015
