Εκείνο το βράδυ παραμέρισε όλους
τους φόβους
ελεύθερη, χωρίς τη θλίψη τού
δειλινού
ώρα που άνθιζε η θάλασσα πανσέδες
κι ο αέρας έπαιζε με τη μυρωδιά
τού πεύκου,
μαστίχα η ανάσα όπως την πρώτη
φορά,
εκείνο το βράδυ η προδομένη νιότη
γύρισε
χωρίς εξήγηση.
Σαν έκλεισαν τα ρόδα στο
ηλιοβασίλεμα
άνοιγε καινούριο ημερολόγιο,
στην άλλη πλευρά τού Αιγαίου
σιωπηλές ματιές κι ύστερα
χειρονομίες
φέγγει το άσπρο σου πουκάμισο στη
νύχτα.
Δική σου ζωή, επιτέλους,
πρώτα έκλαψες
μετά θυμήθηκες
κι ύστερα γέλασες δυνατά
σαν παιδί που ξαναβρίσκει
στο ξεφτισμένο χρυσόχαρτο
διπλωμένο το χαμένο σημείωμα.
Κιτρινισμένες οι παλιές σελίδες,
γυμνές σιωπές οι λέξεις
διεκδικούν αυτό που μένει
χρόνια διπλωμένες οι φτερούγες
στην αθάνατη μελαγχολία υψώθηκαν,
χρόνια ο καθρέφτης φυλάκιζε τα
είδωλα
και να που όλα ερμηνεύονται
χωρίς τις ζωές τών άλλων
και χωρίς βαρετές αποσκευές
γυρίζει στον αληθινό κόσμο η
αγάπη.
Λογαριάζεις τ` αβάφτιστα νερά
και τα κρίματα
απλώνεις την αδιάβαστη παλάμη στον
ήλιο
με τ’ αλάτι στη χούφτα
τα φύκια στα σγουρά σου μαλλιά,
έργα ανθρώπων, ψηλές δίφυλλες
πόρτες, παράθυρα
στα παλιά σπίτια τρίζουν οι
πέτρες
τα δάχτυλα μυρίζουν γιασεμί
με τεντωμένες τις φλέβες του
λαιμού περιμένεις
πριν φύγουν και τούτες οι μέρες άλλη
μια φορά.
Φυσά στην αντίπερα ακτή το
μαϊστράλι
ίδιο όπως κι εδώ,
κι εσύ, ίδια στην εύνοια τής
φύσης
θαρρείς και οι ώρες τρέχουν μόνο στα
ρολόγια
σπουδή απογύμνωσης ο κοραλλένιος
βυθός.
Στην εξορία τής Μοίρας χωρίς
αναστολές,
φιλί αλμύρα
πατρίδα θάλασσα,
όταν θέλεις, ανάβεις το σκοτάδι
μ’ ένα βλέμμα
όταν θέλεις, βρίσκεις εισιτήριο
νοσταλγίας
όταν θέλεις, πίσω από τις
σπασμένες γρίλιες
όλα είναι παράδεισος..
Κως, αλήστευτη η ομορφιά τού
πεύκου
και τής φοινικιάς στην προκυμαία
μουσκεύει ο νους στην αλμύρα,
ήπιος ο μεταλλικός φθόγγος μιας
άγκυρας
διακόπτει την αναπόληση.
Ύστερα από πόσα κύματα το φιλί
πριν γίνει δάκρυ,
πριν σε καθηλώσει η εικόνα τής
πόλης,
πριν εξαντλήσεις την όραση στα
ασήμαντα,
ύστερα από πόσα χρόνια
το ταξίδι γίνεται αιτία..
Νιώθεις τη μαγεία,
στο φως που χαμηλώνει τρυφερότερο
κι ύστερα,
αφήνεις τη σκέψη
να ορίσει τη ζωή ως την ψίχα της,
να μετουσιωθεί σε τέχνη, σε φωνή,
σε μια κορδέλα όνειρο χρυσό,
αύριο ο Έρωτας…
Προσκυνώ τον ήλιο, ποιητή,
εκείνον τού μεσημεριού
όταν γητεύει τις αμαρυλλίδες στην
άμμο,
εκείνον που κάνει τον ορίζοντα να
πλαταίνει,
να φτάνει μέχρι την παλιά
Αλικαρνασσό
κι ύστερα ρίχνει κάθετες αχτίνες
τεντωμένα σκοινιά,
πάνω στην ψυχή
και πάνω στις αρχαίες κολώνες
να μετρήσει ο νους απ` την αρχή
μπλε σκούρο, βαθύ,
θαύματα κι όνειρα ...
Αύριο, θα σε ξυπνήσει ο ήχος του
ρόπτρου
Αύριο, θα με κρατάς απ’ το χέρι,
Αύριο… ο έρωτας θα επιστρέψει στα
νησιά.
