Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η οδός Κορνάρου «ντύθηκε» φωτογραφικά με τριάντα δύο φωτογραφίες, που τραβούν το ενδιαφέρον κάθε ντόπιου και ξένου επισκέπτη, που κάνει τη βόλτα του στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Την έκθεση, που έχει γίνει πλέον θεσμός, διοργανώνουν τα Μαθήματα Φωτογραφίας Ρεθύμνου.
Η έκθεση φωτογραφίας σε υπαίθριο δημόσιο χώρο και συγκεκριμένα στον τοίχο ενός γραφικού σοκακιού της παλιάς πόλης, που πολλοί δεν γνωρίζουν που βρίσκεται, αποτελεί ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός του φετινού καλοκαιριού, που όχι μόνο δεν περνά απαρατήρητο, αντιθέτως, τραβά το ενδιαφέρον φιλότεχνων και μη, αφού κανείς δεν μένει αδιάφορος στο πέρασμά του από τον συγκεκριμένο δρόμο, εντυπωσιάζεται, το συζητά και κυρίως αρέσει.
Η φετινή πρώτη έκθεση φωτογραφίας που επιμελείται και πάλι ο Μανώλης Καραταράκης, με τίτλο «bliss?» φιλοξενεί έργα των μαθητών των Μαθημάτων Φωτογραφίας Ρεθύμνου, με ελεύθερο θέμα, και εγκαινιάστηκε χθες το απόγευμα, παρουσία πλήθος κόσμου που βρέθηκε εκεί, άλλοι από περιέργεια, άλλοι τυχαία και άλλοι επί τούτου για να θαυμάσουν από κοντά τις φωτογραφίες.
Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά μέχρι και τις 27 Ιουλίου από τις 20:00 έως τις 23:00.
Θα ακολουθήσουν, διαδοχικά, άλλες πέντε εκθέσεις αναγνωρισμένων φωτογράφων.
«bliss?»: Η πρόσκαιρη ευτυχία της δημιουργίας
Ο τίτλος της φετινής έκθεσης κάθε άλλο παρά απαρατήρητος περνά και φυσικά δεν δόθηκε τυχαία, όπως μας εξηγεί ο επιμελητής Μανώλης Καραταράκης. «Bliss» σημαίνει ευδαιμονία όπως μας λέει, ωστόσο το ερωτηματικό που συνοδεύει την λέξη δεν είναι επίσης τυχαίο. Αντιθέτως θέλει να δείξει ότι ναι μεν υπάρχει ικανοποίηση για το αποτέλεσμα της φωτογραφίας που πλέον εκτίθεται στο κοινό, όμως ο πήχης ανεβαίνει, ο φωτογράφος μπορεί να πετύχει περισσότερα και ουσιαστικά, ανανεώνει το ραντεβού του με το στόχο του. «η λέξη «bliss» σημαίνει ευτυχία και ευδαιμονία και τίθεται ένα ερώτημα, αν, όταν ολοκληρώσεις έναν κύκλο σπουδών και προβείς σε μια έκθεση, αν έχεις μια ευτυχία και μια ευδαιμονία. Θεωρητικά έχεις. Σήμερα είναι μέρα χαράς με την έκθεση. Όμως είναι μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι φτάσαμε τον πρώτο λόφο αλλά έχουμε ακόμα το Έβερεστ μπροστά μας. Δηλαδή, η γνώση και η ανακάλυψη όλων αυτών των πραγμάτων δεν σταματάει τόσο εύκολα. Άρα -γι' αυτό το ερωτηματικό- είναι ευδαιμονία και χαρά; Ναι, είναι ευδαιμονία και χαρά αλλά διαρκεί λίγο, γιατί μπροστά σου πλέον έχουν αποκαλυφθεί και οι επόμενες οροσειρές.
Στο σημείωμά του εξ άλλου για την έκθεση, για την ενημέρωση των επισκεπτών της έκθεσης ο κ. Καραταράκης, αναφέρει: «Για άλλη μια φορά ο τίτλος της έκθεσης των μαθητών φωτογραφίας συνοδεύεται από ένα ερωτηματικό δημιουργώντας από μόνος του μια αβεβαιότητα, έναν προβληματισμό. Ας δούμε γιατί συνέβη πάλι αυτό. Η αγγλική λέξη «bliss» σημαίνει «ευτυχία και ευδαιμονία». Είναι κατανοητός σαν τίτλος σε μια έκθεση, που μόνο ευτυχία μπορεί να έχει δώσει στους συμμετέχοντες, να εκθέτουν το απόσταγμα των κόπων μιας ολόκληρης χρονιάς, όπου μελέτησαν το παρελθόν της φωτογραφίας από τους μεγάλους και καταξιωμένους φωτογράφους. Δούλεψαν λοιπόν, έχοντας κατά νου κάποιο ή κάποια πρότυπα από την ιστορία του μέσου, πράγμα λογικό και αναπόφευκτο εφ' όσον δεν υπάρχει «παρθενογένεση». Έτσι δημιούργησαν ελεύθεροι από θεματολογία, ό,τι επιθυμούσε καθ' ένας, και τώρα ευτυχείς εκθέτουν τη δουλειά τους. Είναι όμως αυτό το συμπέρασμα αληθινό ή μήπως είναι η μία όψη του νομίσματος; Άραγε υπάρχει κάτι που χαλάει αυτή την ευδαιμονία και ευχαρίστηση;
Η απάντηση είναι θετική. Ναι υπάρχει. Σε όλες τις ανθρώπινες αναζητήσεις, σε όποιο τομέα και να γίνεται, η αποκάλυψη του στόχου, θα φανερώσει άλλα πιο βαθιά ερωτήματα και άλλες νέες αναζητήσεις. Κατά συνέπεια ο ερευνητής-δημιουργός αντιλαμβάνεται ότι η χαρά είναι πρόσκαιρη και η επίπονη διερεύνηση συνεχίζεται. Από τον κανόνα αυτό δεν εξαιρείται ούτε η τέχνη της φωτογραφίας. Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξης του ερωτηματικού στον τίτλο της έκθεσης. Τελικά είναι ευτυχία; Είναι ευδαιμονία; Ή μήπως αυτή είναι πρόσκαιρη και κυριολεκτικά στιγμιαία; Τελειώνει ποτέ η αναζήτηση; Μπορεί ποτέ να κορεστεί η γνώση και η χαρά της δημιουργίας; Δυστυχώς αλλά και ευτυχώς έτσι είναι. Η χαρά και η ευδαιμονία είναι προσωρινή, διότι αμέσως μόλις αισθανθείς μια ανύψωση από το δημιούργημά σου, την ίδια στιγμή η χαρά υποχωρεί δίνοντας τη θέση στην αγωνία για γνώση και στην εκ νέου αναζήτηση. Συμπερασματικά η έκθεση αυτή των μαθητών είναι η αφετηρία για τη νέα έρευνα του μέσου από τους συμμετέχοντες και μια υπόσχεση στο θεατή ότι θα ανανεωθεί το ραντεβού για την επόμενη έκθεση με ακόμα υψηλότερους στόχους!».
«Μ' ενδιαφέρει να πάρει από την έκθεση ένα φευγαλέο τικ το παιδάκι που περνάει»
Ο επιμελητής της έκθεσης Μανώλης Καραταράκης, μιλώντας στα «Ρ.Ν.» τόνισε ότι η συγκεκριμένη έκθεση είναι αφετηρία μιας σειράς εκθέσεων που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα στην οδό Κορνάρου:
«Ξεκινήσαμε με αυτήν την έκθεση των μαθητών των Μαθημάτων Φωτογραφίας Ρεθύμνου. Είναι ελεύθερη η θεματολογία των έργων τους. Καθένας ασχολείται με την ιδιαιτερότητά του, τραβάει κάτι που για αυτόν είναι πιο προσιτό και πιο αγαπητό, οπότε αυτά που βλέπουμε είναι κατ' ουσίαν μεμονωμένες εικόνες, δεν έχουν συνοχή. Η μια με την άλλη είναι, αν θέλετε, μια προσωπική εξομολόγηση του καθενός και το κάθε κάδρο απαιτεί την ανάγνωσή του, αυτό και μόνο σαν εικόνα και να μη συνδεθεί με προηγούμενα ή επόμενα.
Η έκθεση αυτή, στην οδό Κορνάρου, έχει καθιερωθεί πλέον στη συνείδηση του ρεθεμνιώτικου κοινού. Είναι μια έκθεση, που δε σε υποχρεώνει να μπεις σ' ένα ζεστό χώρο. Είναι στην περπατησιά σου στην Παλιά Πόλη και την ανταμώνεις ευχάριστα, τη βλέπεις για λίγο, κάνεις τα θετικά ή αρνητικά σχόλια -όλα καλοδεχούμενα και έτσι πρέπει- και προχωράς».
Μιλώντας για την επιλογή του υπαίθριου χώρου, που καθιέρωσε για τις εκθέσεις, ο κ. Καραταράκης, λέει: «θέλω να δείξω ότι τις περισσότερες φορές η επισκεψιμότητα σε μια γκαλερί, σε ένα μουσείο μας δημιουργεί μια αποστροφή είτε ακόμα ακόμα δεν έχουμε λάβει γνώση ότι γίνεται μια ωραία έκθεση.
Ερχόμενη η έκθεση στον περιπατητή «απάνω», ελπίζουμε να κερδίσουμε περισσότερη θέαση, που συμβαίνει αυτό, και από ανυποψίαστους ανθρώπους, που ακόμα κι αυτό είναι πολύ δυνατό. Γιατί το να πάει ένας υποψιασμένος να δει μια έκθεση φωτογραφίας ή γλυπτικής ας πούμε, δε μου λέει κάτι· μου λέει καλύτερα ένας ανυποψίαστος διαβάτης, που θα δει κάτι, θα κεντριστεί· και πιο πολύ με ενδιαφέρει να τη δει ένα παιδάκι που μπορεί να περάσει, τραβώντας το η μαμά του, και θα πάρει ένα φευγαλέο «τικ» και θα το ακολουθήσει για όλη του τη ζωή».
Αναφερόμενος στους μαθητές του, έργα των οποίων φιλοξενούνται στην έκθεση που εγκαινιάστηκε χθες, είπε πως κάποιοι είναι αρχάριοι και άλλοι κάνουν μαθήματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όλοι όμως έχουν πάθος να απαθανατίσουν με τον καλύτερο τρόπο ένα στιγμιότυπο κάνοντας μιας διερεύνηση του εσωτερικού τους κόσμου, την οποία αποτυπώνουν και εκφράζουν με «όπλο» τη φωτογραφική μηχανή:
«Η φωτογραφία για τους περισσότερους μαθητές είναι κάτι που ξεκινάει από χόμπι, το οποίο γίνεται πλέον μια διερεύνηση και περισσότερο είναι μια συγγραφή, ένας τρόπος συγγραφής. Όπως ένας συγγραφέας χρησιμοποιεί το μολύβι, και εδώ, η Φωτογραφία τουλάχιστον που εμείς κάνουμε, είναι μια συγγραφή του εσωτερικού κόσμου του καλλιτέχνη με πέννα τη φωτογραφική μηχανή. Πολύ δύσκολο…».
PHGH REUEMNIVTIKA NEA
