Ένα από τα πρώτα πρωινά του Σεπτέμβρη, φθινόπωρο κανονικό φέτος, και λίγο πριν ανοίξουν επίσημα τα σχολεία, κατεβαίνοντας στη δουλειά μου άνοιξα το ραδιόφωνο για την πρωινή ενημέρωση, διασκέδαση όπως αλλιώς θέλετε να την πούμε. Και ξαφνικά ...φρενάρω απότομα. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που ακούω... Τόσο λαϊκό άσμα πρωί πρωί μάλλον θα ΄χα αλλάξει σταθμό χθες βράδυ και δεν το κατάλαβα. Ως δια μαγείας το ίδιο άσμα είναι και στην επόμενη συχνότητα. Δεν μπορεί ,είπα, κάτι θα κόλλησε ή κάτι δεν πάει καλά στον δέκτη μου. Τo άφησα να παίζει να δω που θα κατέληγε αυτή η φοβερή σύνθεση και ένοιωσα πως το ένα σοκ διαδεχόταν το άλλο. Εγκεφαλικό πρωί πρωί σκέφτηκα, κρίμα είναι, είχα και πολύ δουλειά, άσε δεν άξιζε…
Συνέχισα το δρόμο μου, είπα κομμάτια ας πάει, ας το καταπιώ. Λίγο παρακάτω σταμάτησα στο φανάρι και τότε οποία έκπληξη. Το ίδιο άσμα ακουγόταν από το ραδιόφωνο του διπλανού αυτοκινήτου και μάλιστα στη διαπασών. Γύρισα και κοίταξα τον κύριο δίπλα μου, μάλλον με έκπληξη. Αυτός ήταν μέσα στην καλή χαρά , τραγουδούσε κιόλας.
Ομολογώ πως τώρα είχα αρχίσει κι εγώ να αναστατώνομαι … πάρα πολύ ...Δυστυχώς, όχι ερωτικά. Η σύγχυση και η αηδία είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της. Κούνησα το κεφάλι μου κι αυθόρμητα άρχισαν οι σκέψεις , οι ενοχές, τα συμπεράσματα. Για όλα αυτά που χρόνια διδάσκω, που έχω διδαχτεί, για αξίες, για συνειδήσεις... για …για… για .... Κι όλα αυτά με αφορμή μια διαφήμιση που νομίζω ότι υποβιβάζει στο κατώτερο σημείο την νοημοσύνη όλων μας και δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να υποστώ – ουμε, κατ΄επανάληψη , στο βωμό του κέρδους . Δεν υπάρχει σκέφτηκα μια λογοκρισία του τύπου, του ραδιοφώνου ειδικά για κάτι που απευθύνεται σε παιδιά ή σε ένα θέμα που δεν αφορά την νυχτερινή ζωή των γονέων τους, για να μη σχολιάσω κάτι άλλο. Όλοι αυτοί οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι, τι μας λένε τόσα χρόνια, για στερεότυπα, σύμβολά κλπ κλπ .
Θα μου πείτε πως κάνεις έτσι για κάτι τόσο ασήμαντο... Λυπάμαι αλλά για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό, το ίδιο και για τα « παιδιά μου»! Εγώ κριτικάρομαι καθημερινά από αυτά και τους γονείς τους για την αγωγή που καλούμε να δώσω ,τους τρόπους, την εκπαίδευση, κι ένα σωρό άλλα πράγματα…. Αλλά ….
Σε δυο τρεις μέρες όλα τα σχολεία θα ανοίξουν . Πρώτο κουδούνι, πρώτο χτυποκάρδι ή μήπως πρέπει να γράψουμε απέξω στις ανακοινώσεις « First bell »; Στα Γερμανικά δε έχω δει κάτι και ανησυχώ!
Αχ..αχ!...Χιλιάδες μαθητές και οι δάσκαλοι τους θα επιστρέψουν σ αυτά , μικρά παιδιά που για πρώτη φορά μπορεί και να φύγουν από την ζεστή αγκαλιά της μάνας τους. Όνειρα κι ελπίδες αποτυπώνονται στα μεγάλα καθαρά τους μάτια που σε κοιτάν με εκείνη την απορία και καρτερία μαζί , πως θα τους ανοίξεις έναν δρόμο ή μια νέα αγκαλιά να ακουμπήσουν, να προχωρήσουν να ανοίξουν τα φτερά τους .
Όλα άλλαξαν στην εποχή μας , όλα. Δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Δεν θα γίνω μίζερη και να αραδιάσω όλα εκείνα τα καθημερινά που χαλάνε την ...καλημέρα μας, που κι αυτή χάνεται σιγά σιγά...
Προχωρώντας με το ποδήλατο μου αυτήν την φορά είδα γραμμένο σ΄ενα ν τοίχο τη λέξη «τυραννιέμαι» και λίγο παρακάτω κοιτάζοντας σε ψηλότερους τοίχους διάβασα «βασανίζομαι ». Σκέφτηκα πως μάλλον εγώ έχω μείνει πίσω. Αυτός θα είναι ο νέος τρόπος να μάθουν τα παιδιά τα ρήματα μιας και δεν κατάλαβα για ποιο λόγο θα έπρεπε πρωί πρωί να συγχύζομαι. Πρώτης τάξεως γραμματική, σκέφτηκα. Το αποκορύφωμα ήταν λίγο πιο πέρα. Αφίσες παντού, ας μην μιλήσουμε τώρα για την αισθητική, αυτό και αν είναι μια άλλη ιστορία.
« Back to school» έγραφαν . Κρίμα είπα , μόνο αγγλικά καλούνται να μάθουν τα παιδιά φέτος. Θα έπρεπε να το πουν και στα Ρώσικα, ή στα Αλβανικά , έτσι για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα… Η επιστροφήείναι δύσκολη λέξη, δυσνόητη, που χρόνος για νεοελληνικές λέξεις, δεν ταιριάζουν και με το σήμερα …
Πείτε μου τώρα... έχω μείνει εγώ τόσο πολύ πίσω ή μήπως πρέπει να αλλάξω τα πιστεύω μου σε ότι αφορά την ελληνική γλώσσα, την αισθητική, την τέχνη, την καταναλωτική συνείδηση και τελικά αυτό που τόσα χρόνια σαν μικρό σπόρο προσπαθώ να « φυτέψω» σε μια τρυφερή ηλικία παιδιών.
Λυπήθηκα και μου ήρθαν στο μυαλό εκτός από τις σκέψεις για το μέλλον των παιδιών μας και ανησυχίες για το δικό μας μέλλον. Για τις ειδήσεις που διάβασα προχθές για την δραματική αύξηση στο κλείσιμο πλέον εκατοντάδων μικρών επιχειρήσεων αφού δεν έχουν την δυνατότητα επιβίωσης, μιας και η διαφήμιση τους είναι ανύπαρκτη ή πολύ …ελληνική!
Θυμήθηκα εκείνες τις εποχές που η τσάντα του σχολείου ήταν απλή και λειτουργική, που όλα τα σχολικά ήταν λιτά και χρήσιμα, που η βόλτα για την προμήθεια τους στο βιβλιοπωλείο και όχι στο οποιοδήποτε σουπερ μάρκετ , και μάλιστα αμφιβόλου ποιότητος, ήταν αναμενόμενο και σπουδαίο γεγονός για τον μήνα που αποκαλείται ο « Άγιος Σεπτέμβρης των Σχολείων ». Τότε που η μυρωδιά του μελανιού και του χαρτιού πλανιόταν στον αέρα πολύ περισσότερο από το καυσαέριο και σκέφτηκα πως τώρα μετράνε μόνο οι διαφημίσεις, που διαμορφώνουν συνειδήσεις , αξίες και εύκολες λύσεις ,… γα να τελειώνουμε…
Αναστατώθηκα πολύ σήμερα , πάρα πολύ ...που πάμε σκέφτηκα, τι κάνω , τι κάνουμε;
Ποιος νοιάζεται θα μου πείτε, ωχ καημένη τι έπιασε πρωί πρωί ...ε, λοιπόν με έπιασε αυτό που θα έπρεπε να πιάσει όλους μας για εκατοντάδες πράγματα. Αγανάκτηση για όλα όσα μας παροτρύνουν, μας αναγκάζουν να κάνουμε, να ακούμε , μας διαμορφώνουν, μας κολλάνε στον τοίχο κι εμείς σ΄ αυτό το έργο της τύχης και της ζωής μας είμαστε απλοί θεατές !
Καλή σχολική χρονιά ...και σκεφτείτε λίγο όταν θα πάρετε από το χέρι το παιδί σας να πάτε στο σχολείο, στο βιβλιοπωλείο, στο μπακάλικο τι θα του πείτε , τι θα του δείχνετε...
ΥΓ. Μου είπαν πως αν δω το τηλεοπτικό σποτ θα πέσω να αυτοκαταστραφώ… Μάλλον γλυτώνω για τώρα μιας και δεν βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση. Λυπάμαι για τα παιδιά μας !
