Το καλοκαίρι πλησιάζει … Ξεγνοιασιά, παιχνίδι, ζέστη και σκανταλιές είναι στοιχεία που γεμίζουν τις μέρες και …τις νύχτες των παιδιών. Τα παιχνίδια του Ιούνη του έκτου εγγονού του παππού χρόνου δεν έχουν τελειωμό όπως κι οι ιστορίες του. Κι όταν οι ιππότες ξεκινούν να κατακτήσουν ένα άλλο κάστρο μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο. ‘Oχι γιατί οι αντίπαλοι είναι πολλοί άγριοι και σκληροί και πολεμούν με νύχια και με δόντια για μην τους αφήσουν να νικήσουν αλλά γιατί …απλά δεν θέλουν να πολεμήσουν μόνο να διασκεδάσουν !
Κι όταν η φαντασία των συγγραφέων είναι στην πιο καλή τους ώρα τότε όλα ζωντανεύουν, όλα μιλούν και όλα γίνονται γιατί τα παραμύθια ψέματα να είναι ή αλήθεια παραμένουν πάντα μαγικά και γεμίζουν την ψυχή με χαρά και …όνειρα !
Τα παιδιά του καλοκαιριού, Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ
Ο Ιούνιος είναι το πρώτο παιδί του Καλοκαιριού και της Ζέστης. Όταν γεννήθηκε λέγανε πως έμοιαζε της θείας του της Άνοιξης κι είχε ένα χάρισμα μοναδικό. Έγραφε όμορφες ιστορίες και παραμύθια, μιας και ήταν συνεχώς μόνος του. Μια μέρα γνώρισε μια φίλη, Ημέρα τη λέγανε, και άρχισε να τις διηγείται τις ιστορίες του. Κι όσο της μιλούσε τόσο εκείνη μαγευόταν κι έμενε λίγο παραπάνω, έκλεβε την Νύχτα ίσα ίσα ένα λεπτό κάθε φορά, κι άλλο ένα το πρωί , λίγο πιο νωρίς για να μην χάνει ούτε στιγμή από τις όμορφες διηγήσεις του φίλου της. Κι η Μάνα – Ζέστη όλο και γκρίνιαζε για την παρέα του μοναχογιού της και φούντωνε και άναβε και γινόταν …αφόρητη! Τότε σκαρφίστηκε έναν τρόπο να βρει νέους φίλους στο παιδί της. Θα έκλεινε όλα τα σχολεία και ο Ιούνης θα έβρισκε ένα σωρό παιδιά να παίζει μαζί τους και να ξεχνιέται. Έτσι κι έγινε,και τότε πια οι διηγήσεις σταμάτησαν κι η Ημέρα άρχισε να φεύγει πιο νωρίς και να δίνει τη θέση της στην Νύχτα . Ούτε το πρωί είχε κέφι να σηκωθεί κι ερχόταν όλο και πιο αργά χωρίς καμμία βιασύνη. Η Ζέστη πάλι άναβε και πάλι « καίγονταν » από τις σκέψεις και φούντωνε και τον άνδρα της το Καλοκαίρι, που οι δύο τους σεργιάνιζαν μέρα και νύχτα , μαζί κι αγαπημένοι, με την πιο « θερμή » αγάπη που μπορεί να νοιώσει κανείς …
Μέχρι που γέννησαν τον Ιούλιο …αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία της κ. Λότης …γραμμένη μαγικά και μοναδικά όπως κι όλες οι άλλες που τις παρήγγειλε μια μέρα που ήρθε σπίτι της ο παππούς ο χρόνος και της διηγήθηκε τη ζωή όλων του των εγγονών…
Οι καλοί και οι κακοί ιππότες, Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος
Μια ακόμα ξεκαρδιστική ιστορία του Αντώνη Παπαθεοδούλου είναι τούτη, που αυτή τη φορά μας μιλάει για τους καλούς και του κακούς ιππότες. Ιππότες που σαν γειτονεύουν μεταξύ τους αντί να παλεύουν μπορεί και να ανταλλάσουν απόψεις. Οι σαν έχουν σκάλες ψηλές και προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στους πύργους του άλλου κάστρου για να το πολιορκήσουν, οι καλοί προτιμούν να δανείζονται τις σκάλες για να βιδώνουν τις λάμπες τους. Και αν οι κακοί κουβαλήσουν έναν πολιορκητικό κριό να γκρεμίσουν την πύλη του κάστρου των καλών , εκείνοι προτιμούν να την αφήνουν ανοιχτή να μπαίνει όποιος θέλει στο κάστρο τους. Οι κακοί πάλι θέλουν μάχες και πόλεμο …οι καλοί τραπέζια με πλούσια φαγητά και γλυκά. Και τους κροκόδειλους μέσα στην τάφρο τους να τους ταΐζουν πολύ συχνά για να μην πεινάνε και τις νύχτες γυαλίζουν τις ασπίδες τους για να καθρεφτίζεται το φεγγάρι… Κανείς τελικά δεν μπορεί αν τα βγάλει πέρα μαζί τους …
Κι επειδή δεν γίνεται να γίνει μάχη αν και τα δυο στρατόπεδα δεν το θέλουν πολύ ίσως ή λύση αντί για τρόμο, πανικό και πολιορκία να είναι η ένωση, η αγάπη και η αρμονία …
Ιστορία για γέλια πολλά και τρόπους να σκέφτεται κανείς διαφορετικά !
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2014/05/blog-post_31.html
