Πρίν απο 2 χρόνια συνάντησα στον Αριστείδη Χαιρέτη τον Γιαλάφτη σε μια μαντιναδοβραδιά που πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο στην πύλη Βιτούρι, όταν με σύστησαν μιάς και ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε, επωφελήθηκα της ευκαιρίας να ανταλάξω 2 κουβέντες μαζί του.
Απο που κατάγεσαι με ρώτησε..., καλές φωτογραφίες να μου βγάλεις που λέει...
Μια ερώτηση του έκανα και κοντοστάθηκε με γκριμάτσα απορίας, με τράβηξε απο το χέρι με με πήγε λίγο πιο μακριά.
Είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος στην ζωή σου τον ρώτησα.
Δύσκολη ερώτηση μου έκανες που είπε, ποτέ μου δεν το σκέφτηκα, δεν γατέχω γιατί δεν έψαξα ποτέ την ευτυχία, άκουγα που την ευχόταν ο γείς τ αλλού και αναρωτιόμουν ήντα κοντό θέλουνε και κουβεντιάζουνε.
Πάθη και στενοχώριες έχω περασμένα, τα κατάγραψα, με λόγια, τα θυμούμαι με στίχους, τα ζώ με ζάλα.
Αν ο θεός συνέχισε να μου λέει με έκανε 1 πόντο ψηλότερο , ή 1 πόντο πιο κοντό ίσως να μην ήμουν ο Αριστείδης, άν ο θείος με έστελνε σε άλλη κοιλιά μάνας ίσως να μην ήμουν ο Αριστείδης.
Οπως είμαι θέλω να νιώθω και ποτέ δεν γύρεψα ένα ζάλο παραπάνω ή παρακάτω στο διάβα μου για να δώ ποιός είμαι.
Εστρούφηξε το μουστάκι του και με κοίταξε με αυτό το διαπεραστικό του βλέμμα λέγοντας μου ευτυχισμένος είμαι που σε γνώρισα, ευτυχισμένος θα είμαι και αν τύχει να μην σε ξαναδώ, ευτυχισμένος θα είμαι όμως και αν ξαμνασμίξουμε.
Ετσα απλά είναι όλα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
