Η Θάλεια Φλεμετάκη έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα, με ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα. Το «Απροσπέλαστο… μονοπάτι του πόθου» συγκεντρώνει ήδη πάρα πολλές θετικές κριτικές από αναγνώστες και φίλους του βιβλίου. Πολλές από αυτές θα έχουμε την ευκαιρία να τις παρουσιάσουμε από τη σελίδα μας το επόμενο διάστημα. Το βιβλίο έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα μόνο στον Βάμο Αποκορώνου, στην Κρήτη. Η μεγάλη αίθουσα του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου αποδείχθηκε μικρή για να χωρέσει τους φίλους του βιβλίου, ενώ υπάρχουν πολλές προτάσεις για συνέχεια στις εκδηλώσεις, από τα Χανιά και γενικά την Κρήτη, την Αθήνα και αλλού. Ταυτόχρονα, οι φίλοι του βιβλίου παραγγέλνουν το μυθιστόρημα από τις Σέρρες και την Κω, έως τις Η.Π.Α, με ρυθμούς που μας οδήγησαν πολύ σύντομα στην ανατύπωση του βιβλίου, ενώ όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που θα συζητηθεί.
–Αλήθεια, Θάλεια, περίμενες μια τόσο θερμή υποδοχή στο πρώτο σου βιβλίο; Τι λένε τα μηνύματα που παίρνεις από τους αναγνώστες;
Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που αγκάλιασε, αγάπησε το βιβλίο μου και όσους παρευρέθηκαν στην πρώτη παρουσίαση του, καθώς και όσους δεν τα κατάφεραν αλλά μου έκαναν τη τιμή να το παραγγείλουν και είναι πολλοί. Πέρα από τη τεράστια συγκίνηση που ένιωσα, τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα, πραγματικά! Πρωτόγνωρα θα έλεγα μιας και δεν έχω κάνει ποτέ κάτι που να πρέπει να με ακολουθήσει κόσμος και να με κρίνει γι’ αυτό. Μέχρι και σήμερα παίρνω πολύ θετικά σχόλια και μηνύματα από αναγνώστες. Οι περισσότεροι λένε ότι δεν μπόρεσαν να το αφήσουν από τα χέρια τους μέχρι τη τελευταία σελίδα, άλλοι δεν πίστευαν ότι γράφω πρώτη φορά – αυτό που διάβασαν τους έδειχνε μια καταξιωμένη συγγραφέα – και άλλοι πολλοί ανυπομονούν ήδη για το επόμενο! Όταν μαζεύονται όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να νιώσω ικανοποίηση για τον εαυτό μου και περισσότερο περηφάνια για τους φίλους, συγγενείς και γνωστούς που στάθηκαν, όχι απέναντι, αλλά πλάι μου!
Το βιβλίο κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες
–Αυτό που λες, ότι το βιβλίο σου κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες και δύσκολα το αφήνει κανείς από τα χέρια του, είναι το μήνυμα που έχει έρθει και σ’ εμάς από αρκετούς ανθρώπους που το διάβασαν. Φαίνεται τελικά ότι κυριαρχεί η ατμόσφαιρα μυστηρίου, κάτι που προσεγγίζει περισσότερο σε αστυνομικό μυθιστόρημα δηλαδή. Προσωπικά, μου έφερε στο νου κινηματογραφικές σκηνές από ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Μια ιστορία που θέτει μπροστά στον αναγνώστη τα στοιχεία, μα που ταυτόχρονα – έντεχνα – δημιουργεί αμφιβολία για το τι πραγματικά έχει συμβεί. Παράλληλα φαίνεται ότι πλάθεις τους χαρακτήρες σου δίνοντας μεγάλη σημασία στο ψυχολογικό υπόβαθρο, έτσι που ο καθένας μπορεί να τους δει ή να επιχειρήσει να τους δει. Τελικά, πόσο κοντά και πόσο μακριά από την πραγματική ζωή είναι οι ήρωες που ζουν στο «Απροσπέλαστο… μονοπάτι του πόθου;» Και κάτι ακόμα, ήταν από την αρχή στις προθέσεις σου να γράψεις ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, μια ιστορία μυστηρίου ή είναι κάτι που προέκυψε, που «επιβλήθηκε» από τους χαρακτήρες του βιβλίου στη διάρκεια της συγγραφής του;
Δυστυχώς στη κοινωνία που ζούμε επικρατεί το κακό όσο και το καλό! Οι ήρωες του βιβλίου μου μπορεί να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Εδώ βέβαια δείχνω ότι όλα ξεκινάνε από κάπου… είτε από την οικογένεια και τι αρχές ή πόση φροντίδα έχει πάρει το κάθε παιδί, τι βιώματα έχει και που ξεσπάει, είτε από τους ανθρώπους που συναντούν στο δικό τους «μονοπάτι». Και φυσικά από τη συνείδηση τους! Στις προθέσεις μου ήταν από την αρχή ένα μυθιστόρημα μυστηρίου, αστυνομικό, ναι! Είχα κάνει ένα σκελετό με αρχή, μέση και τέλος. Κατά τη διάρκεια όμως άλλαξαν κάποια πράγματα… ερχόταν μόνο του και εντελώς φυσικά, σαν να έβλεπα μια ταινία!
-Μίλησέ μας λίγο περισσότερο γι’ αυτό. Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο σου;
Θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει τίποτα το πραγματικό στην ιστορία μου. Είναι εντελώς φανταστικό. Πάντα μου άρεσαν τα ψυχολογικά θρίλερ. Έβλεπα ταινίες και διάβαζα ό,τι είχε να κάνει με περιπέτεια. Μυστήριο! Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι πως δεν βλέπουμε πλέον τα ωραία εκείνα θρίλερ που πραγματικά ένιωθες την ένταση. Όλα φαίνονται ίδια! Ήθελα το διαφορετικό, κάτι που πραγματικά θα καθήλωνε τον αναγνώστη και θα έλεγε «ναι, αυτό είναι πρωτότυπο». Νομίζω πως με την ιστορία της υιοθεσίας και για τον σκοπό που έγινε, το πέτυχα! Είναι άλλωστε και σχόλια αναγνωστών που μου το επιβεβαιώνουν ακόμη και σήμερα!
«Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει…»
-Τα σχόλια και οι κριτικές των αναγνωστών, λένε και κάτι ακόμα. Λένε ότι δεν πιστεύουν πως γράφεις για πρώτη φορά, και αλήθεια είναι ότι το γραπτό σου είναι προσεγμένο και η ιστορία που περιγράφεις εξελίσσεται με τη μαεστρία έμπειρου μυθιστοριογράφου. Απ’ όσο γνωρίζω γράφεις και εξαιρετικές μαντινάδες. Τελικά πώς ξεκίνησε γενικότερα η σχέση σου με τη λογοτεχνία και το γράψιμο;
Από πολύ παλιά μπορώ να πω! Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει. Μου άρεσε να κρατάω το στύλο, να μυρίζω το χαρτί και να εναποθέτω πάνω του διάφορες ιστορίες, έστω και μισοτελειωμένες! Σε αντίθεση με άλλα παιδιά που κρατούσαν ημερολόγια, λευκώματα, εγώ έβαζα τη φαντασία και έφτιαχνα τους ήρωες μου. Έχω «ξεθάψει» και μια από τις μισοτελειωμένες ιστορίες μου από το γυμνάσιο! Ελπίζω να τη δούμε σε κάποιο από τα βιβλία μου στη συνέχεια! Όσο για τις μαντινάδες…νομίζω ότι βγαίνουν από τη ψυχή κάθε Κρητικού! Με αυτές μιλάμε, αγαπάμε, μισούμε, χωρίζουμε, σμίγουμε κ.α. Και με αυτές ξεκίνησα με συμμαθητές μου γράφοντας πάνω στα θρανία και μεταξύ μας. Κατέληξα να έχω πολλές σελίδες από μαντινάδες και τραγούδια, που κάποια έχουν μελοποιηθεί ήδη και είναι έτοιμο και αυτό το βιβλίο προς έκδοση, προσεχώς!
–Παραγωγικότατη είσαι! Φαντάζομαι θα σε υποστηρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι. Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζουν τη σχέση σου με το γράψιμο;
Η οικογένεια μου, πέραν του άντρα μου και των παιδιών μου, δεν ήξεραν τίποτα μέχρι να εκδοθεί το βιβλίο! Ήταν αυτό που λέμε «τους άφησα με το στόμα ανοικτό». Μεγάλη η έκπληξη… ενθουσιάστηκαν και με στήριξαν για την πορεία του, για την παρουσίαση του, για όλα! Επίσης ήταν και φίλοι μου πολλοί που δεν ήξεραν, αλλά πραγματικά με ενθάρρυναν και νιώθω να παίρνω δύναμη μέσα από αυτό και τεράστιο κίνητρο να συνεχίσω! Τους ευχαριστώ όλους!
Συγγραφέας: Θάλεια Φλεμετάκη
Επιμέλεια: Μάκης Πέτσας – Σελιδοποίηση: Χρήστος Τσαντής
Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του βιβλίου είναι της Αθηνάς Γαλανάκη και τραβήχτηκε στην παράσταση του Παιδικού Θεατρικού Εργαστηρίου του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης «Οι Γυναίκες με τ’ άσπρα», το 2015, στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων. Η σκηνοθεσία ήταν του Λεωνίδα Μανωλικάκη
Επιμέλεια: Μάκης Πέτσας – Σελιδοποίηση: Χρήστος Τσαντής
Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του βιβλίου είναι της Αθηνάς Γαλανάκη και τραβήχτηκε στην παράσταση του Παιδικού Θεατρικού Εργαστηρίου του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης «Οι Γυναίκες με τ’ άσπρα», το 2015, στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων. Η σκηνοθεσία ήταν του Λεωνίδα Μανωλικάκη
-Τα επόμενα βήματα σχετικά με το βιβλίο, οι επόμενες εκδηλώσεις, πότε να τις περιμένουμε;
Το καλοκαίρι είναι δύσκολη σεζόν για όλους μας. Έτσι, αν δεν γίνει κάποια παρουσίαση μέχρι το Μάιο, τότε θα περιμένουμε από φθινόπωρο! Έχουμε σκέψεις και προτάσεις για Κρήτη γενικότερα, από Χανιά μέχρι και Άγιο Νικόλαο. Έπειτα σίγουρα θα ήθελα να πάμε Κω, Αθήνα, Λάρισα.. όρεξη να υπάρχει, που όλοι την έχουμε, και θα κάνουμε μια περιοδεία από Οκτώβριο και μετά!
Σε Κινηματογραφικούς δρόμους…
–Το «Απροσπέλαστο… μονοπάτι του πόθου», εμπεριέχει και τη δυνατότητα διασκευής για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχει γίνει κάποια κίνηση σχετικά με αυτό το ενδεχόμενο;
Έχουν γίνει κάποιες προτάσεις σχετικά με το θέατρο, καθώς και ένας γνωστός τηλεοπτικός σταθμός ενδιαφέρθηκε να μάθει λεπτομέρειες αλλά δεν θα ήθελα να πω κάτι ακόμα. Είναι πολύ νωρίς για να πω με σιγουριά τι μονοπάτι θα διαβεί αυτό το βιβλίο και καλύτερα ας είμαστε προσγειωμένοι. Ότι και να γίνει, καλοδεχούμενο, φυσικά!
–Τι σχεδιάζεις για το επόμενο διάστημα; Είπες νωρίτερα ότι υπάρχουν κάποια έργα τα οποία είναι έτοιμα. Δουλεύεις πάνω σε κάτι συγκεκριμένο αυτή τη στιγμή;
Το επόμενο γράφεται ήδη. Δεν είναι όμως κάποια από τις παλιές μου ιστορίες. Είναι μια φρέσκια ιδέα και έχω τον ίδιο ενθουσιασμό για γράψιμο όπως και τότε που έγραφα το «απροσπέλαστο μονοπάτι του πόθου» ελπίζω να το αγαπήσει ο κόσμος το ίδιο!
–Το περιμένουμε λοιπόν! Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση και θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Εγώ ευχαριστώ για την ωραία κουβέντα που κάναμε και για το χρόνο σου. Κλείνοντας θέλω να πω πως ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους είναι λίγο! Χαρά μου να τα ξαναπούμε. Καλή συνέχεια!
