Αγαπητή μου μαμά, μάθε να ζητάς
Τελικά μαμά είσαι ένα παρεξηγημένο είδος πολίτη.
Κάνεις ολόκληρο αγώνα καθημερινά για να στηρίξεις την ελληνική οικογένεια. Να μαγειρέψεις, να πλύνεις, να καθαρίσεις, να διαβάσεις τα παιδιά σου, να δουλέψεις, να στηρίξεις τον άντρα σου, να γαλουχήσεις και να αναθρέψεις τους αυριανούς πολίτες αυτού του κράτους. Και όλα αυτά με υπομονή, με στοργή, με απέραντη αγάπη. Είσαι το πιο σημαντικό κύτταρο της κοινωνίας, μια και η κοινωνία είναι οι άνθρωποι της, και τους ανθρώπους της τους δημιουργείς εσύ.
Ποιον νιώθεις αλήθεια αγαπητή μου μαμά σύμμαχο σου σε αυτόν τον αγώνα; Την κοινωνία; Την πολιτεία μήπως; Γελάς έτσι;
Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν πολιτικό να απευθύνεται σε εσένα, μαμά. Λες και δεν υπάρχεις. Δεν σου έχει ζητήσει ποτέ κανείς τη γνώμη σου για τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν στα παιδιά σου και την οικογένεια σου. Έχω παρακολουθήσει δημόσιες διαβουλεύσεις στα οποία συμμετείχαν διάφοροι εργασιακοί κλάδοι, αλλά εσύ πουθενά. Δεν σου εξήγησε ποτέ κανείς γιατί κατακρεουργήθηκαν τα επιδόματα μητρότητας και γιατί έγιναν ελαστικές οι εργασιακές σχέσεις, επιτρέποντας στην κοινωνία να σε αναγκάζει να λείπεις από το σπίτι σου και την οικογένεια σου όταν αυτή σε χρειάζεται. Δεν σε ρώτησε ποτέ κανείς πόσες ώρες κάθεσαι πάνω από το παιδί σου παριστάνοντας τον δάσκαλο, επειδή το ελληνικό σύστημα παιδείας εξακολουθεί να αποδεικνύεται λίγο. Δεν σε ρώτησε κανείς που βρίσκεις τα χρήματα να πληρώνεις την ασφάλεια σου για να έχεις δωρεάν παιδίατρο και συνάμα να πληρώνεις και τον παιδίατρο επειδή σε μια περιοχή 50.000 κατοίκων δεν υπάρχει ούτε ένας παιδίατρος συμβεβλημένος με το σύστημα υγείας. Λες και δεν υπάρχεις.
Εσύ μαμά δεν εκπροσωπείσαι πουθενά. Οι γυναίκες που είναι στην εξουσία, που έχουν εξουσία, δεν έχουν επαφή με τη θηλυκή πλευρά του εαυτού τους. Φέρονται σαν άντρες, δεν επιτρέπουν στα συναισθήματά τους να τους ενοχλούν στον πόλεμο της εξουσίας και της δύναμης. Κι εσύ, μαμά, που δεν έχεις καμία σχέση με αυτά τα παιχνίδια εξουσίας νιώθεις αδύναμη.
Φταις κι εσύ όμως αγαπητή μου μαμά. Φταις γιατί δεν έμαθες να ζητάς.
Δεν ξέρω αν ψήφισες σήμερα και τι ψήφισες. Δεν ξέρω ποια θα είναι η ετυμηγορία της κάλπης και αν αυτό παίζει κανένα ρόλο στη βελτίωση της κατάστασης. Ξέρω όμως πως κάτι φταίει για την κρίση, για την κατάθλιψη, για τον διωγμό της μητρότητας και αυτό το κάτι πρέπει να αλλάξει.
Ζήτα αγαπητή μου μαμά, όχι από αύριο, αλλά από σήμερα. Βγες εκεί έξω και απαίτησε από αυτούς που απαίτησαν την ψήφο σου, από αυτούς που παρακάλεσαν, από αυτούς που σε χάιδεψαν και που από αύριο είναι διατεθειμένοι να σε ξεχάσουν μέχρι την επόμενη φορά.
Ενόχλησε τους, πάρε τηλέφωνο, στείλε τους e-mail, ζήτα να τους δεις προσωπικά. Φτιάξε ομάδες, φτιάξε συλλόγους, φτιάξε κόμματα, γράψε σε blog. Φώναξε, μην τους χαρίζεσαι, μην νιώθεις αδύναμη. Εσύ έχεις όλη την δύναμη. Εσύ αγαπητή μου μαμά είσαι αυτή που όλα τα μπορείς, εσύ καταφέρνεις τα ακατόρθωτα, εσύ έχεις στην ψυχή σου την αγάπη όλου του κόσμου. Έχεις παιδιά εσύ. Εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τι είναι καλύτερο για τα παιδιά σου. Ζήτα το. Έχεις ευθύνη εσύ.
Δεν ξέρω τι είναι η κρίση, δε με νοιάζει τι είναι η ανεργία, δεν με ενδιαφέρει ο πληθωρισμός και τα spreads. Θυμάμαι μόνο πως μια φορά μας είπαν στο σχολείο πως η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Με αγάπη,
Το παιδί σου.
http://mikroimegaloi.gr/
