Συμπληρώθηκε ένας χρόνος απο την ημέρα που έφυγε απο την ζωή σε ηλικία 91 ετών ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.
Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες σκηνοθέτες.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά οι γονείς του, από ατελείωτες γενιές Κρητικοί, δεν ανέχονταν να πολιτογραφηθεί σαν Αθηναίος. Τον μετέφεραν στην Κρήτη, τυλιγμένο σε μία πάνα, ώστε να γραφτεί στα δημοτολόγια του Αγίου Νικολάου της Κρήτης στις 15 Δεκεμβρίου του 1926. Ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948.
Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρονήσο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από το νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο Δράκος (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν "Οι παράνομοι" (1958), «Το ποτάμι» (1959), «Μικρές Αφροδίτες» (1963), «Το πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), «Τα τραγούδια της φωτιάς» (1974), «1922» (1978) κ.ά.
Κατά τα ξημερώματα της 21 Οκτωβρίου του 2010, έπεσε θύμα ληστείας στο σπίτι του στο Μετς, από 3 μασκοφόρους τους οποίους η αστυνομία δεν κατάφερε να εντοπίσει, ενώ ο ίδιος μεταφέρθηκε στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου «Γεώργιος Γεννηματάς». Υπήρξε θύμα ανάλογης ενέργειας και 2 μήνες νωρίτερα.
Η γέννησή μου είναι λίγο τρελή, γιατί η μάνα μου είχε δύσκολη γέννα και ο πατέρας μου την έφερε από τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης στην Αθήνα για να γεννήσει σε ένα νοσοκομείο πολυτελείας. Εκεί γεννήθηκα, μέσα στον κόσμο των Ανακτόρων, αλλά ο πατέρας μου, Κρητικός μέσ' από την ψυχή του ολόκληρη, δεν το δέχτηκε αυτό! Με πήρε τυλιγμένο σε μια πάνα και με έφερε πίσω στον Άγιο Νικόλαο, όπου και ενεγράφην στο Μητρώο Αρρένων του Ιανουαρίου του 1927. Ενώ, δηλαδή, έχω γεννηθεί στις 15 Δεκεμβρίου του 1926, οι ημερομηνίες γέννησής μου είναι δύο: μία βιολογική και μία γραφειοκρατική.
Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και πολιτικός του Βενιζέλου. Έγινε υπουργός Δικαιοσύνης και μπλέχτηκε για τα καλά με την πολιτική, πράγμα που δεν άρεσε σε όλους. Στους Κρητικούς, όμως, άρεσε, αφού έχουν την ιδιαιτερότητα να θέλουν παντού δικούς τους ανθρώπους. Ο Ιωσήφ Κούνδουρος, λοιπόν, έγινε επί σειρά ετών ο άνθρωπός τους, περνώντας απ' όλα τα αξιώματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μετά την ήττα του Βενιζέλου, ο πατέρας μου εξορίστηκε και βρέθηκε στην Αφρική, στο Καμερούν, εκδίδοντας μάλιστα μια ελληνόφωνη εφημερίδα. Γύρισε πίσω και πέθανε το '42 στην Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 ετών και θυμάμαι απολύτως τον θάνατό του ως κάτι συνταρακτικό. Ήμασταν και τρία αδέρφια: ο Ρούσσος πρώτος, που έγινε ντοκιμαντερίστας, εγώ μετά και τελευταίος ο Γιώργος, ένας τύπος μπον-βιβέρ. Η μητέρα μας ήταν επίσης κόρη εισαγγελέα, του Γιαμαλάκη, βαρύγδουπο όνομα για την Κρήτη την εποχή εκείνη! Έτσι, βρέθηκα να μεγαλώνω, κατά κάποιον τρόπο, σαν αρχοντόπουλο
ΠΗΓΗ
Κατά τα ξημερώματα της 21 Οκτωβρίου του 2010, έπεσε θύμα ληστείας στο σπίτι του στο Μετς, από 3 μασκοφόρους τους οποίους η αστυνομία δεν κατάφερε να εντοπίσει, ενώ ο ίδιος μεταφέρθηκε στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου «Γεώργιος Γεννηματάς». Υπήρξε θύμα ανάλογης ενέργειας και 2 μήνες νωρίτερα.
Η γέννησή μου είναι λίγο τρελή, γιατί η μάνα μου είχε δύσκολη γέννα και ο πατέρας μου την έφερε από τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης στην Αθήνα για να γεννήσει σε ένα νοσοκομείο πολυτελείας. Εκεί γεννήθηκα, μέσα στον κόσμο των Ανακτόρων, αλλά ο πατέρας μου, Κρητικός μέσ' από την ψυχή του ολόκληρη, δεν το δέχτηκε αυτό! Με πήρε τυλιγμένο σε μια πάνα και με έφερε πίσω στον Άγιο Νικόλαο, όπου και ενεγράφην στο Μητρώο Αρρένων του Ιανουαρίου του 1927. Ενώ, δηλαδή, έχω γεννηθεί στις 15 Δεκεμβρίου του 1926, οι ημερομηνίες γέννησής μου είναι δύο: μία βιολογική και μία γραφειοκρατική.
Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και πολιτικός του Βενιζέλου. Έγινε υπουργός Δικαιοσύνης και μπλέχτηκε για τα καλά με την πολιτική, πράγμα που δεν άρεσε σε όλους. Στους Κρητικούς, όμως, άρεσε, αφού έχουν την ιδιαιτερότητα να θέλουν παντού δικούς τους ανθρώπους. Ο Ιωσήφ Κούνδουρος, λοιπόν, έγινε επί σειρά ετών ο άνθρωπός τους, περνώντας απ' όλα τα αξιώματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μετά την ήττα του Βενιζέλου, ο πατέρας μου εξορίστηκε και βρέθηκε στην Αφρική, στο Καμερούν, εκδίδοντας μάλιστα μια ελληνόφωνη εφημερίδα. Γύρισε πίσω και πέθανε το '42 στην Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 ετών και θυμάμαι απολύτως τον θάνατό του ως κάτι συνταρακτικό. Ήμασταν και τρία αδέρφια: ο Ρούσσος πρώτος, που έγινε ντοκιμαντερίστας, εγώ μετά και τελευταίος ο Γιώργος, ένας τύπος μπον-βιβέρ. Η μητέρα μας ήταν επίσης κόρη εισαγγελέα, του Γιαμαλάκη, βαρύγδουπο όνομα για την Κρήτη την εποχή εκείνη! Έτσι, βρέθηκα να μεγαλώνω, κατά κάποιον τρόπο, σαν αρχοντόπουλο
ΠΗΓΗ
