Υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό στους ανθρώπους που έχουν χάσει κάποιον από τους γονείς τους. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω αν είναι στο ύφος ή στις πληγές, που όσα χρόνια και αν έχουν περάσει είναι ανοικτές ή σε κάτι άλλο που έρχεται αμέσως στο φως μόλις πέσει κουβέντα για τους γονείς. Αλλά είναι κάτι που υπάρχει.
Σαν ταινία, παράλογου σκηνοθέτη, περνά η ζωή από μπροστά σου. Τα πρώτα του γέλια, τα πρώτα του κλάματα, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες αγκαλιές. Το πρωτο λουλούδι από την γλάστρα, το αγρίεμα στο βλέμμα, η αστεία φάτσα την ώρα που έγλειφε το παγωτό. Σχολείο με την σάκα στον ώμο, με το δώρο στο χέρι για τα πρώτα γενέθλια, με το βλέμμα αγωνίας για το πρώτο ραντεβού, με το βλέμμα του νέου που θα αρπάξει την ζωή απ’τα μαλλιά για να την ζήσει. Άνισο παιχνίδι η ζωή. Άνισο και μυστικό. Άλλοτε βάλτος και άλλοτε κορυφή. Και ξαφνικά, εκεί που είσαι στην κορυφή, αντί να πέσεις στον βάλτο, σε βγάζει εκτός. Έξω… Πώς να πιαστείς πια; Και πώς να κρατήσεις το παιδί σου εκεί μέσα, στην γήινη σφαίρα;
Ο Καλός μου φίλος, ο καλός Άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο πατέρας, ο γελαστός οδοιπόρος μιας ζωής, ο Μανόλης Χαλκιαδάκης συνταξιούχος Αστυνομικός κάτοικος του Αγίου Νικολάου έχασε την πολυαγαπημένη του μητέρα Μαρία την Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018.
Ένας Άνθρωπος ιδιαίτερα αγαπητός στην κοινωνία του Αγίου Νικολάου με φίλους και προσφορά σε κάθε συνάνθρωπο που γνώριζει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
370 ημέρες μίας άνισης μάχης στα Νοσοκομεία και στο κρεβάτι του πόνου.
Σαν κεράκι στο φύσημα του χειμωνιάτικου αέρα αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο, και ανηφόρισε σε δρόμους και ουρανούς ξεκούραστους, να συναντήσει πρόσωπα αγαπημένα.
Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου στο χωριό Άνω Αμυγδάλοι του δήμου Αγίου Νικολάου στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στις 3 το μεσημέρι.
