Συνείδηση στα μέτρα
τού κόσμου
κυριαρχημένος από τη θέληση
να ελέγχεις τις αισθήσεις,
όμως τα πάντα μας τραβούν προς τα έξω.
Τις άφεγγες νύχτες
ενδίδεις σε άχρηστες σκέψεις,
σε εμποδίζουν να σταθείς εδώ τα παραληρήματα
και οι διαβρωμένοι απ' τον χρόνο καθρέπτες.
Είχες πει, να προσέχουμε αυτά που πρέπει,
κι αυτά που μας είναι απαραίτητα
για να ονειρευόμαστε,
όπως τα λουλούδια στο χειμωνιάτικο παράθυρο.
Ψευδαισθήσεις εξαιρετικά συχνές
κίνητρα για να χωρίσεις τον κόσμο στα δύο,
σκιές πλάι στην ασπρόμαυρη
παραδοχή της ύπαρξης σου
ανάμεσα στις ανθισμένες αμυγδαλιές.
Παρατηρείς πόσο κλίνει προς τη λήθη
η παλιά αγαπημένη
αυθαίρετη και συγκεχυμένη εικόνα πια,
φοβάσαι την ισότητα των ψυχών.
Αύριο μπροστά στο φως
μα και την αφροσύνη, φοβάσαι.
Φευγαλέες ομοιότητες,
δάκρυα και στιγμές που ξανάρχονται,
τυραννάς, τυραννιέσαι
αρχίζει το πνεύμα να τρεκλίζει,
ψέματα και λόγια δίχως νόημα.
Μετά από μια σύντομη ένταση της μνήμης
κάποιο αιώνιο βροχερό πρωινό
αλήτες άγγελοι ξεχασμένοι στο πλακόστρωτο.
Η καρδιά,
ενισχυμένη μέσα στο ανθρώπινο ένστικτο
χτυπά πεισματικά και ανοχύρωτη
μα δεν με νοιάζει,
κρυφά φωτίζω τον δρόμο
σπέρνοντας άστρα στις μέρες μου.
Ναι μην γελάς ...
σπέρνοντας άστρα στις μέρες μου
με μια προτίμηση
να παραμείνω ξένη, ξένη και αγνοούμενη.
Αύριο, εν
ονόματι της Αγάπης
