Ήσυχες ώρες,
σ’ αυτή την πλατεία που αντηχεί η ζωή
κοιτάζεις, άδεια μάτια,
χωρίς απαίτηση να διακρίνεις
κάτι οικείο στον ορίζοντα.
Ξέρεις όμως καλά,
το νερό, αποκτά άλλο νόημα, όταν διψάς.
Με ευπρεπείς τρόπους, περνά ο άνεμος
από τα σπασμένα παράθυρα,
όταν, ο χρόνος ψιθυρίζει με συγγενική ενοχή,
στη σκουριά, πρόθυμος,
να συμμετάσχει στην ελεύθερη διάβρωση
μ’ αυτή την απόλυτη οικειότητα
που ονομάζεται,
στην κόψη του καιρού, Αγάπη.
«Γιασεμιά» Λάδι σε ξύλο
Σπύρος Τρούσας
Μάτια, κεντημένα με στάχτες,
μελαγχολικές σκιές,
στη βραδινή μοναξιά
κάθε αναπνοή, μια μαχαιριά.
Σκεπάζει η σιωπή, τον πόνο
και τα γυάλινα βλέμματα.
Χειμωνιάτικο φανάρι το φεγγάρι στη θάλασσα
κι ας είναι Αύγουστος,
την ώρα που το φως φλερτάρει
με τις ψεύτικες ανεμώνες στο παράθυρο
και λικνίζονται οι φλόγες στα κεριά,
ξορκίζεις αυτά που φοβάσαι, σε ένα φιλί.
Μα πώς γίνεται…
ονειρεύεσαι ακόμη, ταξίδια, μακρινά πέλαγα,
έχεις ξεχάσει τη γεύση της αλμύρας,
την αφή της θάλασσας στα μάτια,
την ασυγχώρητη πληγή.
Τώρα, τα φλογισμένα σύννεφα πάλιωσαν
και πέρασαν.
Μένεις ατάραχος,
καθηλωμένος στη γνώση του τίποτα
κι ας φέγγει ο κόσμος γιασεμιά.
Άλλη μια νύχτα, σαλπάροντας στην ουτοπία,
ζητάς μια ευκαιρία,
να ξεφύγεις
απ’ την παγίδα της καρδιάς.
Ανείπωτοι φόβοι στην τρικυμία του νου,
μεθυσμένη η ψυχή,
στη ρότα της Ανατολής σβήνεις στιγμές
φοινικιές, κέδρα, έρημος…
Αύριο…
Σ’ ένα τελετουργικό
χορό
με καινούρια αισθήματα
ένα δάκρυ, παγωμένο ενθύμιο
στον ραγισμένο καθρέφτη.
Κρυφογελάς με νόημα στην αθωότητα
και στην αφέλεια του έρωτα
χωρίς να ανταλλάσσονται λέξεις.
Τα ξένα σώματα,
πώς γίνονται ένα
όταν,
ο χρόνος ψιθυρίζει με συγγενική ενοχή.
«Δεν έχω λόγια…
Μόνο κυκλάμινα», ψιθύρισες,
Ένα σύννεφο θαλασσοπούλια,
πέταξαν μακριά, κάποιον Οκτώβρη
δεν με πίστεψες.
Μα, ο κόσμος φέγγει ακόμη γιασεμιά.
Αύριο … εν ονόματι
της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ταξιδεύοντας, Κρήτη…
Αύγουστος 2015
