Απο πιτσιρίκια την έχουμε συνδέσει αυτή τη μέρα με τον Μπακαλιάρο...(Όπως και την 25η Μαρτίου)...
Ίσως γιατι μετά απο κάθε παρέλαση, πηγαίναμε με τους γονείς μας σε ταβερνάκι μόνο και μόνο για να φάνε οι γόνεις μας μπακαλιάρο σκορδαλιά....
Συνήθως αυτή την εποχή εμείς ήμασταν μικροί και δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τη μαγεία του μπακαλιάρου.....Κάναμε Μπλιάχ, πρίν καν δοκιμάσουμε και κλασσικά πέρναμε τα γνωστά καλαμαράκια...
Όσο περνάνε όμως τα χρόνια....Ξεπερνάμε τα μπλιάχ και τολμάμε να δοκιμάσουμε τα πάντα....
Αρχίζουν να μας αρέσουν τα ψάρια, τα όσπρια, τα μυστήρια φαγητά.....
Η ιστορία του μπακαλιάρου:
Ο μπακαλιάρος, το πιο φημισμένο ψάρι στον κόσμο, που άλλαξε το διατροφικό χάρτη της Ευρώπης, άρχισε να γίνεται γνωστός κατά τα μέσα του 15ου αιώνα! Οι Πορτογάλοι τον αποκαλούν «πιστό φίλο», οι Βάσκοι «ψάρι του βουνού» , οι Ισπανοί ανοίγουν μαγαζάκια με την επιγραφή «το σπίτι του μπακαλιάρου» (όπου ακόμα και σήμερα πωλούν μόνο αυτό το υπέροχο παστό ψάρι), οι Κρητικοί τον ονομάζουν «φτωχογιάννη» και όλοι οι κάτοικοι της Μεσογείου, παρα ότι θεωρήθηκε ψάρι της κουζίνας των φτωχών, τον λατρεύουν και τον καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες. Και αυτή η εύνοια της οποίας τυγχάνει είναι ευεξήγητη: παστωμένος με αλάτι, διατηρείται αναλλοίωτος για μήνες χωρίς να χάσει στο ελάχιστο τη θαυμάσια γεύση και τη διατροφική του αξία.και ακόμη μπορεί θαυμάσια να πάρει στο τραπέζι μας τη θέση του πρώτου ή του κύριου πιάτου, να γίνει ψητός ή σούπα και να μετατραπεί σε πουτίγκες και πίτες.
πηγη
