Από τίποτα
και ποτέ μου δεν ξέφυγα
όλα, μέσα μου ζούνε
το φιλί και το δάκρυ
που απέφυγα
κι όσα τώρα
τα χείλη θα πούνε.
Της καρδιάς ξεχασμένη,
ανοιχτή μου πληγή
ποιό φεγγάρι
δειλά σε φωτίζει
κι αν ο χρόνος,
απόψε, σαν παιδί αιμορραγεί
η στιγμή τη ζωή καθορίζει.
Άδεια όνειρα
ταξιδεύουν
και σβήνουν στο φως,
οι καιροί πόσο έγιναν ξένοι,
κουρσεμένη αγάπη,
μακρινός και μικρός ουρανός
το φθινόπωρο εκεί περιμένει.
Λυπάμαι τ' άστρο
που γερνά στην παλάμη μου
τα φτερά με πόνο διπλώνω
μνήμη, σκέψη ακριβή ...
απ' τη στάχτη
της πρώτης αγάπης μου
Αύριο ... φως ξημερώνω.
Αύριο… εν
ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 1995
Από το σεντούκι του παλιού καιρού
