Φθινόπωρο, τοπίο της ψυχής,
εδώ που όλα μιλούν
και όλα σωπαίνουν ταυτόχρονα.
Άνοιξες την πόρτα στο άγνωστο
κλείνοντας πίσω σου κάθε τι οικείο.
Δεκάδες σύμβολα μπορούν να ενωθούν
σε χιλιάδες συνδυασμούς,
υφαίνοντας μέσα από αλλόκοτα παιχνίδια,
με μια χλωμή αχτίδα τού φεγγαριού
ξανά,
τη μορφή σου.
Φθινοπωρινή
ανάμνηση"
Λάδι σε μουσαμά
Σπύρος
Τρούσας
Όλες οι σκέψεις
αποτυπωμένες στα βλέμματα,
στη φαντασία πια…
Κι όμως αισθάνομαι
ακόμη και το πορτρέτο σου
να παραμονεύει τη ζωή μου.
Ναι, καταλαβαίνω αυτήν τη φευγαλέα λύπη
και το ανείπωτο αντίο στο σταθμό,
τώρα,
που η οχλοβοή της πλατείας έγινε ψίθυρος
κι ο ψίθυρος σιωπή μες τη βροχή.
Απαλλαγμένη από κάθε πλεόνασμα καλοκαιριού
με την αλήθεια γυμνή,
τώρα,
δεν μπορώ να κρύψω τα αισθήματα.
Φθινόπωρο, έντονη η ανάμνηση
της τελευταίας άφεγγης λάμψης στα μάτια...
Σε σκέφτομαι,
στο θρόισμα των φύλλων,
με κυρίαρχη την αίσθηση της απουσίας τού περιττού.
Αφήνεις τη σκέψη
να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο,
τόσο απλά,
με τη μυρωδιά της νοτισμένης γης.
Αναπολείς μ’ ένα συναίσθημα θολό,
γνωρίζοντας πως τίποτα δεν σε χωρίζει από το φως.
Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Κρήτη
κι ύστερα πάλι εδώ, στο Ιόνιο φως,
με τα πρώτα κυκλάμινα πιστά στο ραντεβού,
όπως τότε, στα ίδια μέρη, στις ίδιες γωνιές.
Προικισμένη με κάτι απ’ τη μνήμη σου,
κάτι απ’ το χάδι σου, αφή βελούδινη,
ζώντας ήσυχα,
χωρίς να περιμένω το ακατόρθωτο,
όμως σε μια διαρκή αναζήτηση…
Εσύ μου έδειξες το δρόμο!
Η πνευματική φύση τού κόσμου,
εκείνη που απεγνωσμένα ήθελες να κατακτήσεις,
δοσμένη μέσα από τη δύναμη των λέξεων.
Φτάνει να βρέχει, όπως σήμερα,
φτάνει κάπου ν’ ακούγεται ένα πιάνο.
Κάτω από την ασημένια πένα
εμφανίζεται τ’ όνομα σου…
Στο χαρτί
οι συνειρμοί αναστατώνουν την καρδιά,
πλάνες τυφλές που έχω αγαπήσει,
Ασεβής και ασυμβίβαστη η ψυχή στο παρόν…
Πάντα θα μού κοστίζουν οι στιγμές,
αυτές που δεν μπορώ
να κοιτάζω τ’ άστρα μαζί σου.
Φθινόπωρο,
μα δεν είναι της λήθης η βροχή.
Αν μπορούσες να τη δεις πώς πέφτει στη θάλασσα,
αν ήταν να ένιωθες τι σημαίνει ν’ ασκητεύεις
όταν ο άνεμος κουρσεύει τα όνειρα
και οι γλάροι εξαπατούν τον ορίζοντα μ’ ένα πέταγμα
κάτω από το διπλό ουράνιο τόξο.
Όταν συνοψίζεται η αθωότητα σε μια μόνο ψιχάλα
ο Σεπτέμβρης μειώνει επικίνδυνα την απόσταση.
Παρακμάζουν οι τελευταίες προσδοκίες
στην αυλόπορτα του φάρου,
κογχύλια και φύκια σκορπισμένα στα βράχια,
αστραπές στο πηχτό μελάνι
αυτό που με περικυκλώνει από παντού.
Ένα ξένο χέρι προσπαθεί να με κρατήσει,
κάποιος ορκίζεται σε καινούριες εικόνες,
μα δεν υπάρχει αφετηρία…
Ένα δάκρυ μόνο γνωρίζω,
εσένα μόνο αγαπώ!
Ατάλαντη και αδιάφορη στο άγγιγμα
όπως κάθε φορά.
Από ποιον αλήθεια κίνδυνο
νομίζεις πως ξεφεύγω,
χαράζοντας από αμηχανία
τυχαία ονόματα και γράμματα,
κάθε φορά που νυχτώνει φθινόπωρο.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα, φθινόπωρο
2015
