Νύχτες που λιώνει το αλάτι
πάνω στην κόψη τής ψυχής
στη απουσία σου, το κάτι
από το χάδι τής βροχής
μα δε φοράω τα καλά μου
κι ήρθες κι απόψε μοναξιά
ώρες που λιώνει το φεγγάρι
να μού κρατήσεις συντροφιά.
«Στο πέρασμα του
χρόνου» Λάδι σε μουσαμά
Σπύρος
Τρούσας
Πάλι τα’ αδιάβαστα σημάδια
στην καταιγίδα τ’ ουρανού
δεν γύρεψα ποτέ, άλλα χάδια,
εσύ είσαι πάντα μες το νου,
καινούριο κάλεσα σκοτάδι
στην άβυσσο του, έχω χαθεί,
«η Αγάπη», έλεγες θυμάμαι,
μιλά μόνο με την αφή.
Να δραπετεύσω από τη λύπη
Αύριο… η δυνατή κραυγή
στη νοσταλγία και στη σκέψη
θα σβήσει τ’ άστρο την αυγή,
δεν αντιστέκομαι στη φύση
μου φτάνει αυτό που έχω ζήσει
κι ότι ποθώ, ποτέ δεν φτάνω
μέσα απ' τα χέρια μου, το χάνω.
Πεσμένα τού Σεπτέμβρη φύλλα
πάντα με πιάνει ανατριχίλα
γραμμές στο πρόσωπο ρυτίδες,
δεν θέλω άλλες ηλιαχτίδες
ψεύτικα αισθήματα τού κόσμου
με την εικόνα σου, εντός μου
και δυο – τρεις λέξεις στο συρτάρι
φοβάμαι, αυτά που μου έχεις πάρει.
Στην απουσία…
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 18 Σεπτέμβρη 2015.
