Παλιομοδίτισα
ψυχή, για να σ’ αρέσω
Άδεια του κόσμου η αγκαλιά, που να χωρέσω,
Θα μείνω στ’ όνειρο, για πάντα ξεχασμένη
Στο σ’ αγαπώ σου, θα γυρνώ, πάντα θλιμμένη
Κι όταν ο τόνος της φωνής μου, με προδώσει
Και η βροχή, τις αναμνήσεις ξεκλειδώσει
Βρεγμένο χώμα η μοναξιά στο μαξιλάρι
Με μια παλιά φωτογραφία στο συρτάρι
Θυμήσου, έχω ακόμη, ουρανό στη φαντασία
Και στης αγάπης, το μπαλκόνι μια οπτασία
Τις νύχτες, που όλα γύρω ησυχάζουν
Εκείνοι που αγαπούν στ’ άστρα διαβάζουν
Νιώθω το άγγιγμα, μυρίζω το άρωμα σου
Σκλάβα μιας λέξης, που με θέλει στα δεσμά σου
Λογής ταξίδια στης καρδιάς την τρικυμία
Άλλα σημάδια, όμως στα ίδια τα σημεία
Είπες, ο Έρωτας, σωπαίνει, όταν αρνείται
Ξέρεις, η άρνηση ποτέ δεν συγχωρείται
Γι’ αυτό ποτέ- ποτέ, δεν θα σωπάσω
Το γράμμα πάλι, μυστικά θα το διαβάσω
Έγειρε απόψε το παράπονο, στη λήθη
Το χελιδόνι γύρισε, μα πάλι δεν με πείθει
Ζω στο παρόν, οι μέρες μου μετ’ εμποδίων
Το παρελθόν τρίζει στις σκάλες των ωδείων
Έλα στον κήπο να ζηλέψουν οι γαζίες
Είναι φυγή, μην περιμένεις οδηγίες
Ακούω το πιάνο και σε βλέπω στον καθρέφτη
Απ’ της ψυχής το ρούχο, φυλακτό, χρυσό ένα ξέφτι
Κι από της νιότης την απόσταση, το λάθος
Ήρθε μεσάνυχτα, ανίκητο το πάθος
Δεν είναι ο χρόνος, πίστεψε με, που μας λείπει
Φταίει που άργησε η χαρά κι’ ήρθε η λύπη.
Ασήμαντα όλα, σε μιαν άσωτη αλήθεια
Πως με κυκλώνει επικίνδυνα η συνήθεια
Σε κάθε Ανατολή, να με λυτρώνεις
Σε κάθε Δύση, το φιλί μου να λερώνεις
Χίλια σκοτάδια με δικάζουνε στις σκέψεις
Εκείνες που δεν μπόρεσες ν’ αντέξεις
Μαβής ο ήχος με καλεί σ’ άλλο τοπίο
Μα από πείσμα δεν θα πω, ποτέ αντίο
Ακούω το πιάνο και σε βλέπω στον καθρέφτη
Απ’ της ψυχής το ρούχο φυλακτό, χρυσό ένα ξέφτι
Ζω στο παρόν, οι μέρες μου μετ’ εμποδίων
Το παρελθόν τρίζει στις σκάλες των ωδείων.
Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 20 Μάρτη 2016
