Πλήθος κόσμου στη λειτουργία μόνο για άντρες – Το κήρυγμα του π.Ανδρέα στους πιστούς

Φωτογραφίες και Βίντεο: Μανόλης Σαμόλης

Πλήθος κόσμου από κάθε γωνιά της Κρήτης, βρέθηκε χθες Παρασκευή 24 Μαρτίου και κατέκλυσε την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Μεϊντάνι στα Ανώγεια, για να παρακολουθήσει την Θεία λειτουργία μόνο για άντρες, να λάβει την θεία μετάληψη και να ακούσει το επίκαιρο μήνυμα του π.Ανδρέα Κεφαλογιάννη.Ήταν η 16η συνεχόμενη χρονιά που η εκδήλωση αυτή γίνεται στα Ανώγεια και έχει καθιερωθεί πλέον ως θεσμός, δυο φορές τον χρόνο, μια πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και μια πριν το Πάσχα.

π.Ανδρέας Κεφαλογιάννης: “Υπευθυνότητα, συλλογικότητα, ομοψυχία, είναι λέξεις που μας χρειάζονται αν θέλουμε να προστατεύσουμε όλα όσα μας χάρισαν οι παλιοί μας και οραματιζόμαστε να αφήσουμε στα παιδιά μας..”, με αυτές τις λέξεις θέλησε χθες στο κήρυγμα του ο π.Ανδρέας να τονίσει τα ιδιαίτερα μηνύματα τόσο της Επανάστασης του 1821, όσο και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και πως πρέπει στις ημέρες μας να συνεχίζουμε με καθημερινές δράσεις να αποτινάσσουμε από επάνω μας οποιοδήποτε ζυγό από όπου κι αν προέρχεται. 

Αναλυτικά η ομιλία του έχει ως εξής:

Αγαπημένη μου συνάνθρωποι, αδελφοί, συνοδοιπόροι.

Καλώς ανταμώσαμε για ακόμη μία φορά στη λειτουργία στον Άγιο μας, στο κοινωνείν που μας ενώνει και μας φέρνει τον έναν δίπλα στον άλλον.

Αδέρφια μου….

Σε μία εποχή όπου η Ευρώπη ταλανίζεται από προβλήματα σταθερότητας και σύμπνοιας,σε μία περίοδο όπου οι σχέσεις των κρατών μελών της Ένωσης δείχνουν να κλονίζονται,σε μία εποχή όπου το φίδι της τρομοκρατίας, η οικονομική αστάθεια, η παρακμή της πολιτικής και η έντονη αποσταθεροποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχουν εισβάλει στην καθημερινότητα μας ,

εμείς καλούμαστε να παραμείνουμε όρθιοι και παρά τα τραύματα μας από την οικονομική και κοινωνική κρίση,να αποδείξουμε ότι μπορούμε να συνεχίζουμε τους αγώνες μας,να σηκωνόμαστε ξανά και ξανά και ξανά,να κρατούμε όρθια την κοινωνία μας, την εκκλησία μας, το σπιτικό μας και να ενισχύουμε τους αδυνάτους και ασθενείς.

Σε λίγες ώρες ξημερώνει η Μεγάλη μας Γιορτή του Ευαγγελισμού.Μέρα που ορίστηκε ως η αρχή γενίκευσης της επανάστασης στην Πελοπόννησο και αναγέννησης της Ελλάδας, από τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρο Υψηλάντη «ως ευαγγελιζομένη την πολιτικήν λύτρωσιν του ελληνικού έθνους».  Μέρα που ο εορτασμός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 παίρνει σάρκα και οστά σε Ελλάδα, Κύπρο και σε ολάκερη την οικουμένη όπου οι Έλληνες της διασποράς δεν επιτρέπουν να έρθει η λήθη.Να ξεχαστεί δηλαδή ο Αγώνας για την απελευθέρωση του Έθνους μας αλλά και η ουσία και αξία της ορθοδοξίας μας.

Επανάσταση και Ευαγγελισμός της Θεοτόκου συμπορεύονται στη μνήμη μας, στην ιστορία και στις ψυχές μας.Η ημέρα του Ευαγγελισμού ήταν η μέρα που η Παναγία έμαθε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τη χαρμόσυνη είδηση ότι πρόκειται να γεννήσει τον Χριστό, τον υιό του Θεού.Ο Αρχάγγελος  δεν της ανακοίνωσε ότι θα φέρει στον κόσμο τον Ιησού, σαν κάτι το δεδομένο, αλλά ζήτησε τη συγκατάθεση της όπως μας μαρτυρά ο  Ευαγγελιστής Λουκάς  επισημαίνοντας πως  ο Θεός έδωσε στην Παναγία τη δυνατότητα να αποφασίσει μόνη της, προσκαλώντας την στο ανώτερο επίπεδο της συν-δημιουργίας.

Από την Άλλη πλευρά οι λυτρωτές του έθνους μας οι αγωνιστές του 1821 μια χούφτα άνθρωποι όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης, χωρίς άρματα, με πείνα, χωρίς να ανήκουν σε οργανωμένο στρατό, επέλεξαν να υψώσουν το κεφάλι τους με όπλο την αξιοπρέπεια τους και την αγάπη τους για τη λευτεριά απέναντι σε οργανωμένα συμφέροντα τόσο από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο όμως και της Ευρώπης.Τα κειμήλια που μας άφησαν, οι παρακαταθήκες και η πνευματική διαθήκη όλων των αγωνιστών, γνωστών και αγνώστων αφορά στη τιμή της πατρίδας μας,στην αξιοπρέπεια μας, στη ευθύνη μας για τους γερόντους και τα παιδιά μας,στις μητέρες και τις αδερφές μας η κάθε προστασία που τους οφείλουμε.

Δεν μας επιτρέπετε αδέρφια μου, να παρασυρθούμε από τις σειρήνες της σύγχρονης εποχής,

να τυφλωθούμε από τα χρώματα και τις γρήγορες εικόνες των ψηφιακών εργαλείων της σύγχρονης ζωής.Δεν μας αξίζει να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με όλα όσα μας βοήθησαν να φτάσουμε στο σήμερα.Οι ανέσεις και ο ωχαδερφισμός, είναι ανεπίτρεπτο να μας εγκλωβίσουν ανάμεσα στην ύλη και στον εντυπωσιασμό που είναι ικανά να μας παραπλανήσουν και να μας στείλουν σε άλλους κόσμους που δεν είναι ισάξιοι του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας, του ανθρωπισμού και της ψυχικής ανάτασης που είναι ικανός να νιώσει ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά και όλοι μαζί.

Περνάμε μια δύσκολη κρίση ικανή να μας αποπροσανατολίσει από το όραμα και τους αγώνες που έκαναν οι επαναστάτες του 1821 και όχι μόνο.Για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες το μόνο που μας σώνει, είναι να κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι, όπως πολλές φορές σας έχω πει να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, να κρατάμε ψηλά τα εικονίσματα μας, τις ευλογίες των γονιών μας και τη σημαία μας.  Όσο και να μας γονατίζουν, τα υψωμένα Λάβαρα, όλα όσα προανέφερα, θα είναι ικανά, όπως για αιώνες ήταν ικανά, να στηριχτούμε πάνω τους και να ξανασηκωθούμε.

Η αγάπη για την Πατρίδα δεν είναι κάτι που το αρνούμαστε.Αν οι πολιτικοί μας ταγοί και κάθε εις που κρατάει στα χέρια του τη διαχείριση του τόπου μας και τις ζωές μας, δεν πράττουν τα ορθά και τα δίκαια, τα ανθρώπινα και τα άξια…δε σημαίνει πως ευθύνεται η Πατρίδα μας.Δεν ευθύνεται η πατρίδα μας, ούτε για τις ουρές αστέγων, τις ουρές πεινασμένων, τις ουρές χρεοκοπημένων, τις ουρές ανθρώπων που ψάχνουν το δίκιο τους σε υπηρεσίες και τσιμεντένια κτήρια.Δεν ευθύνεται η πατρίδα μας, για όλα όσα ακούγονται στα ραδιόφωνα, για όλα όσα προβάλλονται στις τηλεοράσεις, που γράφονται στις εφημερίδες.

Η Πατρίδα μας, αν σε κάτι φταίει είναι που παραμένει εκεί στη γωνιά και ζητάει συνέχεια την προσοχή μας και την αγάπη μας για να την προστατεύσουμε.Όσο εμείς ακούμε για μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα, για εργαζόμενους που πηγαίνουν στις εργασίες τους με τα πόδια, για κλειδαμπαρομένους νοικοκυραίους που μάχονται να μην χάσουν το σπιτικό τους,την ίδια ώρα που μεγαλοσχήμονες της Ευρώπης, μας κατηγορούν ως μέθυσους, πόρνους και άχρηστους, ως πολίτες της Ελλάδας, τόσο θα αντιδρούμε,θα αντιστεκόμαστε,θα αγωνιζόμαστε να ρίξουμε περισσότερο φως στον κόσμο, φως που μοιάζει φωτιά, για να κάψει το ψέμα, την υποκρισία,  την απελπισία, την ισοπέδωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τον εμπαιγμό και κάθε πολυβολείο

που καραδοκεί να σκοτώσει το συναίσθημα μας, την ψυχή του Έλληνα, τους αγώνες στη δύσκολη καθημερινότητα που μας παιδεύει,που καραδοκεί να σκοτώσει την Ελλάδα μας, την Πατρίδα μου, την πατρίδα σας, την πατρίδα όλων μας.

Στις μέρες που διανύουμε, η ορθοδοξία δια του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και οι επαναστάτες για τη λευτεριά μας του 1821 μας καλούν να  σταθούμε πανάξιοι συνεχιστές μιας εθνικής κληρονομιάς που μας έχει και την έχουμε ανάγκη.Καλούμαστε να καταθέσουμε το σύνολο των δυνάμεων μας για την προσωπική μας και εθνική μας αναγέννηση.  Υπευθυνότητα, συλλογικότητα, ομοψυχία, είναι λέξεις που μας χρειάζονται αν θέλουμε να προστατεύσουμε όλα όσα μας χάρισαν οι παλιοί μας και οραματιζόμαστε να αφήσουμε στα παιδιά μας.

Αδέρφια μου. Όσα μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από όσα μας χωρίζουν…Μέσα από την μεταξύ μας ΟΜΟΝΟΙΑ θα κάνουμε τα μεγάλα έργα.Είναι ευθύνη μας που είμαστε Έλληνες και Κρητικοί.Η οικοδόμηση της εθνικής αξιοπρέπειας και της ενότητας που έχουμε ανάγκη, για να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες τα σαγόνια της κρίσης, είναι υπόθεση που μας αφορά όλους.

Άσχετα το ποιος είναι ο καθένας ξεχωριστά, να θυμάστε πάντα ότι ο καθένας μόνος του είναι φτερό στον άνεμο. Ενώ όλοι μαζί είμαστε Βουνά Ακλόνητα.

Απόψε, θα ήθελα αντί για καληνύχτα, να μοιραστώ μαζί σας, το ποίημα ενός στενού μου φίλου, ο οποίος νοιάζεται για τη χώρα μας, για τον τόπο μας, και προσπαθεί μέσα από τις γραφές του και τις πνευματικές του ανησυχίες να κρατήσει στις επάλξεις το νοιάξιμο και τον αγώνα όλων μας, για τη γη, τη σημαία και την αξιοπρέπεια μας.

Πια πόρτα να ανοίξω Ελλάδα μου την ώρα που νυχτώνει
να μη γενεί Κερκόπορτα μη μπούνε οι οχτροί μας
την κόρη τη Σημαία σου να μη την βεβηλώσουν
τα δακρυσμένα μάτια μας πιότερο μη λερώσουν
με εικόνες που αταίριαστα γδέρνουνε τις ψυχές.

Μαζί όταν παλεύουμε στα πέλαγα της κρίσης
δεν είμαστε σταγόνες δυο που χάνονται στα βάθη
μοιάζουμε κύματα οργής που ρίχνονται στους βράχους
που τους σκαλίζουν άγαρμπα τρυπώντας τους βαθιά
κάνοντας σκόνη θρύψαλα ότι οι προδότες άφησαν
στο μπλε που ο ήλιος φώτιζε, σκοτάδι να σκορπά. 

Θάλασσα, γη κι ο ουρανός στηρίζουν τον ιστό μας
που πάνω του καρφώσαμε αιώνες και καιρούς.

Με τη βοήθεια του θεού απ΄ άκρη σ΄ άκρη χτίσαμε
φάρους μες στον ορίζοντα, ποτέ να μη χαθούν
αδέρφια που χαθήκανε να ανταμωθούνε πάλι
γενιές που γράψαν γράμματα που σκάλισαν ιστορία
που θρύλοι μύθοι γίνανε παππούδες πατεράδες
σφικτά κρατώντας πάντοτε το χέρι μιας κυράς.

Αυτής που μας μεγάλωσε που πόνεσε στη γέννα
λασπώθηκε πολέμησε μας χόρτασε αγκαλιά
μάνα πατρίδα αγάπη μου στα χείλη μου Ελλάς.

Κάτσε μάνα ξαπόστασε, φρονίμεψε τις σκέψεις
ζύγωσε η ευθύνη μας η ώρα της πρεπιάς
εκείνης που ορκιζόμαστε, Βαγγέλιο λευτεριάς.