Αυτές τις μέρες περνάνε με έναν μαγικό τρόπο τα πάντα από το μυαλό μας. Άνθρωποι που μας πλήγωσαν, καταστάσεις που μας πόνεσαν, αδικίες, ψέματα... Έρχονται όλα μαζί και στριμώχνονται, εκεί λίγο πριν φύγει ο παλιός ο χρόνος και τα αναμασάμε στη μνήμη μας. Λόγια πικρά που ανταλλάξαμε, νεύρα, φιλίες που δεν στέριωσαν, σχέσεις που δεν άντεξαν, δυσκολίες που προέκυψαν στον επαγγελματικό μας χώρο.
Σε άλλα φταίγαμε, σε άλλα όχι. Σε άλλα ήμασταν τα θύματα, σε κάποια άλλα οι θύτες. Μήπως είναι ένα καλό χρονικό διάστημα να ζητήσουμε συγνώμη ή να συγχωρέσουμε όσους μας έκαναν κακό; Μήπως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα αφήσουμε όλα πίσω μας, να μην κουβαλήσουμε κανένα αρνητικό συναίσθημα μαζί μας στο νέο έτος;
Όπως τονίζει και η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη “η συγνώμη είναι ένα από τα απαραίτητα χαρακτηριστικά της ευτυχίας. Αν ζούμε χωρίς να συγχωρούμε είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε αρνητικό συναίσθημα, σε εκδικητικότητα που μας χαλάει την κάθε στιγμή και δεν μας αφήνει να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι”.
“Αν δεν μπορέσουμε να συγχωρέσουμε, να δώσουμε άφεση και να προσφέρουμε τη συγνώμη μας είμαστε γεμάτοι πίκρα, μίσος, θλίψη, λύπη, στεναχώρια” συνεχίζει η κ.Μαυράκη. “Αντίθετα, όταν συγχωρούμε ελαφρώνει η ψυχή μας και μπορεί να γευτεί όλες τις χαρές που μέχρι να δώσει συγνώμη δεν μπορούσε”.
Ανωτέρου επιπέδου....
“Όταν συγχωρούμε ανεβαίνουμε σε ανώτερο επίπεδο, γιατί μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα, να ξεφύγουμε από μικρότητες κι από στενομυαλιές, να δούμε πιο σφαιρικά και πιο ανεβασμένα τη ζωή μας, τον κόσμο και τις πράξεις των άλλων” σημειώνει η ψυχολόγος.
Αυτές οι μέρες είναι μια καλή αφορμή για να δώσουμε τόπο στην οργή, να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από αρνητικά συναισθήματα, να δείξουμε ανωτερότητα και να συγχωρέσουμε όλους όσους μας στεναχώρησαν. Με το να κρατάμε μέσα μας “χρωστούμενα” δεν βγαίνει κάτι. Μόνο στον εαυτό μας κάνουμε κακό που τον φορτίζουμε με αρνητισμό.
“Συγνώμη επίσης σημαίνει είμαι δυνατός” συμπληρώνει η κ.Μαυράκη. “Ξέρουμε και περιμένουμε συγχώρεση από τον Θεό. Γιατί ο Θεός είναι παντοδύναμος κι επειδή είναι τόσο δυνατός για αυτό μπορεί και συγχωρεί. Αν λοιπόν και εμείς μπορούμε και συγχωρούμε είναι δείγμα ότι είμαστε δυνατοί, ότι τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, ότι είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ότι μπορούμε να δούμε με επιείκεια και κατανόηση τις αδυναμίες του άλλου και να πούμε: “Ας το να πάει στο καλό. Αφήνω τον Θεό να κρίνει τον άλλον για τις πράξεις του”. Σαν άνθρωποι -που δεν είμαστε τέλειοι- κάνουμε λάθη και γι' αυτό θα πρέπει να συγχωρούμε. Δεν είναι τυχαίο που στην Κυριακάτικη προσευχή που είναι το υπόδειγμα της προσευχής λέμε: Συγχωρώ αυτά που μου κάνανε και ζητώ συγχώρεση γι' αυτά που έχω κάνει”.
Μήπως λοιπόν, μέρες που είναι, να ζητήσουμε συγνώμη, αλλά και να συγχωρήσουμε; Μήπως, μέρες που είναι, πρέπει να ξελαφρώσουμε την ψυχή μας, να βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και να προχωρήσουμε παρακάτω ουσιαστικά;
