Ο ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ’’ .
Πρόλογος. Η πίεση ήταν τρομερή! Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει! Τον έσπρωχναν! Ήταν τόσο τρομαγμένος που ακόμα και οι τρεις αλογόμυγες που για χρόνια χόρευαν μακάρια γύρω από τα ρουθούνια του τον εγκατέλειψαν με ένα βουητό απόγνωσης…
«Ει..ουπς Eι..ουπς!»
Στην πολιτεία των Καλικαντζάρων ελάχιστοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν τον Πελοπίδα . Πως να τον γνωρίζουν άλλωστε. Δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα κοινωνικός, δεν είχε καμιά εντυπωσιακή εμφάνιση και το κυριότερο δεν καταγόταν από κανένα μεγάλο τζάκι. Κοιτούσε πάντα την ησυχία του, τη δουλίτσα του και πάνω από όλα την τροφαντή γυναικούλα του που της άρεσε να χτενίζει με τις ώρες τα ελάχιστα μαλλάκια της μπροστά στον παμπάλαιο οβάλ καθρέπτη.
Εδώ και αρκετούς αιώνες, στην πολιτεία επικρατούσαν μεγάλες αναταραχές καθώς το γενικότερο κλίμα είχε αρχίσει να στρέφεται κατά του Αρχικαλικάντζαρου και Μέγα Βασιλέα. Όμως τον Πελοπίδα λίγο τον ένοιαζε. Απέφευγε πάντα τις πολιτικές συζητήσεις και αν τυχαίως βρισκόταν σε κάποια διαδήλωση έκοβε αμέσως Καλικαντζαρόδρομο. Τι κι αν κάποιοι τον φώναζαν δειλό. Ο νόμος ήταν σαφής ! Όποιος διαπιστωθεί ότι εμπλέκεται σε συνωμοσίες κατά του βασιλέως εξορίζεται δια παντός από την πολιτεία των Καλικαντζάρων και φυλακίζεται στις υψίστης ασφαλείας φυλακές επί του υποστρώματος της γης, εφ όρου ζωής!
«Ει..ουπς ! Ει..ουπς!»
« ΌΧΙ! Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό!» ούρλιαξε ο Πελοπίδας. Τον έσπρωχναν! Τον εξόριζαν! Ποιον αυτόν!
«ΤΙ ΕΚΑΝΑ;» φώναξε απελπισμένος και τότε, σαν όνειρο πέρασε από μπροστά του η εικόνα της γυναίκας του να φλερτάρει προκλητικά στη συνάντηση των προσκόπων με τον ευνοούμενο του βασιλιά! Κατάλαβε! Έκλεισε τα μάτια…. και υποτάχθηκε στη μοίρα του..
«Σπρώξτε! Σπρώξτε! Με δύναμη!» Φώναξαν οι φρουρο-καλικάντζαροι του βασιλιά!
Και… ΟΥΠΣ! ‘’ΕΚΤΊΝΑΞΗ’’ !\
Δεν κατάλαβε πως ακριβώς βρέθηκε εκεί. Όλα έμοιαζαν καλυμμένα με ομίχλη…
Το κεφάλι του ήταν βαρύ και ένοιωθε ένα οδυνηρό τράβηγμα το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού του. Τόλμησε να ανοίξει ελάχιστα το ένα του βλέφαρο. Ένα τεράστιο σκαθάρι τραβώντας του το δάχτυλο ούρλιαζε. Σκέφτηκε χιλιάδες σκαθάρια να δαγκώνουν τα δάχτυλά του μέσα στην άθλια φυλακή και έκλεισε τα μάτια ακόμα πιο σφιχτά.
«Ξύπνα! Βρωμάς! Έρχονται Χριστούγεννα! Ξύπνα επιτέλους ΔΕΙΛΕ!» Συνέχισε να ουρλιάζει το σκαθάρι.
«Έλα Πελοπίδα μπορείς!» πίεσε ο Πελοπίδας τον εαυτό του και άνοιξε τα μάτια του τα οποία γούρλωσαν αμέσως από την έκπληξη. Δεν μπορεί… Κάποιο λάθος είχε γίνει! Οι φυλακές είναι σκοτεινές , κρύες ενώ αυτός βρισκόταν σε έναν τόπο γεμάτο ΦΩΣ! Σε ένα πανέμορφο Λιμάνι! Η θάλασσα έλαμπε ενώ τεράστιοι φοίνικες λικνίζονταν στο ελαφρύ αεράκι! Πουθενά δεν ακουγόταν μουσική .. παρόλα αυτά η θάλασσα τραγουδούσε ένα τραγούδι χωρίς μελωδία, ενώ οι φοίνικες χόρευαν έναν υπέροχο φοινικο- χορό, χωρίς ρυθμό.. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, μία μπάντα έπαιζε μουσική, χωρίς να βγάζει κανέναν ήχο.
«Περίεργο.. »σκέφτηκε ο Πελοπίδας!
Μπροστά του, ένα παραμυθένιο χωριό με σβηστά λαμπιόνια κρεμασμένα στα πορτοπαράθυρα των σπιτιών και ένα τεράστιο έλκηθρο να περιμένει τον ξακουστό Άγιο Βασίλη να ξεκινήσει. Ακριβώς απέναντι, ένας υπέροχος κήπος που τα κλαδιά των δέντρων στόλιζαν ευχές μικρών παιδιών, ενώ εκείνα στέκονταν στην πλατεία του χωριού σε έναν τεράστιο κύκλο.
Ο Πελοπίδας χάιδεψε το κοκαλάκι της νυχτερίδας που του είχε χαρίσει η μητέρα του την ημέρα του γάμου του και άρχισε να χοροπηδά ευτυχισμένος! «Φτηνά τη γλίτωσα» ψιθύρισε.
Σβιν σβιν σβιν»
«Αγαπημένες μου!» αναφώνησε ο Πελοπίδας αναγνωρίζοντας τις τρεις αλογόμυγες, που τον είχαν ακολουθήσει.
«Κορόιδο!» αναφώνησαν εκείνες.
Ένα περιστέρι κουτσούλισε στο κεφάλι του. «Τι τραγικό! Έχουν δίκιο οι αλογόμυγες».
«Ξύπνα! Βρωμάς! Έρχονται Χριστούγεννα!» επανέλαβε το σκαθάρι.
«Ξύπνα Πελοπίδαααα! Έρχονται Χριστούγεννααα…» τραγούδησε χωρίς μελωδία και ο μεσαίος φοίνικας σταματώντας τον χωρίς ρυθμό φοινικο- χορό του.
Ο Πελοπίδας ήταν ενθουσιασμένος! «Ξέρετε ποτέ δεν ανέβηκα στη γη τέτοιες μέρες με τους άλλους καλικάντζαρους.Κάθε χρόνο έβρισκα και μία δικαιολογία. Τη μία ότι με πονούσαν οι κάλοι μου την άλλη ότι είχα δυσπεψία… θεωρούσα βλέπεται τη μέση μου ιδιαίτερα ευαίσθητη για τέτοιες ταλαιπωρίες…κι ας γκρίνιαζε η καλικαντζαρίνα μου… Που να με βλέπε τώρα!»
«Σβιν σβίν σβιν» βούιξαν εκνευρισμένες οι αλογόμυγες και ένα παιδί τρομαγμένο από την οχλαγωγία έσπασε τον κύκλο της πλατείας και έτρεξε να κρυφτεί στην ποδιά της. Τότε μόνο ο Πελοπίδας πρόσεξε το τεράστιο μαραμένο δέντρο που ήταν στο κέντρο του χωριού! «Το δέντρο της ζωής» ψιθύρισε... «Μα τι έπαθε; Κατάφεραν να πριονίσουν τελικά οι καλικάντζαροι τον κορμό του; Καιρός ήταν! Τόσους αιώνες πάσχιζαν».
Ο Πελοπίδας κοίταξε καλύτερα.. μα όχι! Δεν ήταν δουλειά των καλικαντζάρων αυτό...
«Πεθαίνει…» απάντησε θλιμμένο το περιστέρι. «Αδυνάτισαν οι ρίζες του και κανείς δεν βρίσκει τον τρόπο να το κάνει να ζωντανέψει.... Τα δυο μικρά ξωτικά του κόσμου, δανείστηκαν τη μουσική για να φτιάξουν το ΄΄Τραγούδι των Τραγουδιών’’! Το έστειλαν παντού, όμως καθώς ήταν ερωτευμένα, ξέχασαν να το φέρουν ως εδώ και έτσι δεν γύρισε ποτέ, η μουσική... Από τότε, τα φύλλα του Δέντρου της Ζωής μαραίνονται κάθε μέρα και πιο πολύ.. Αν η μουσική δεν γυρίσει και το δέντρο της ζωής δεν καταφέρει να ριζώσει ξανά γερά στο χώμα, δεν θα ξανάρθουν ποτέ πια Χριστούγεννα. Τότε, άνθρωποι και καλικάντζαροι θα χαθούν. Οι άνθρωποι γιατί θα έχουν χάσει αυτό που τους δίνει ζωή και οι καλικάντζαροι αυτό που τους δίνει νόημα στη ζωή..»
«Ξύπνα Πελοπίδα! Μόνο εσύ μπορείς να το σώσεις!» φώναξε το κοκαλάκι της νυχτερίδας. «Φέρε πίσω τη μουσική... »
«ΕΣΥ ΠΕΛΟΠΙΔΑΑΑΑΑ!» είπε ο φοίνικας «που είσαι λίγο πιο πάνω από εκεί που ήσουν και λίγο πιο κάτω από εκεί που νομίζεις πως είσαι».
«Σιγά τα αυγά! » ψιθύρισαν οι αλογόμυγες!
«Βρε λες ;» διερωτήθηκε το περιστέρι.
«Βρε μπας;» διερωτήθηκε και ο ίδιος ο Πελοπίδας.
«Θα χρειαστείς βοήθεια! Εγώ θα σε πάω!» φώναξε τότε κορδωμένο το σκαθάρι! «Μπορώ εύκολα να τους βρω! Βρωμάνε κι αυτοί όπως εσύ!».
«Σε ποιους θα με πας; Για ποιους μιλάς;» αναρωτήθηκε ο Πελοπίδας έχοντάς τα τελείως χαμένα .
«Σου μιλώ για τους φυλακισμένους καλικάντζαρους!» είπε το σκαθάρι. «Όλους αυτούς που έχει εξορίσει ο βασιλιάς της πολιτείας σου. Είναι ακριβώς λίγο πιο κάτω από εδώ που είσαι, και λίγο πιο πάνω από εκεί που νόμιζες πως ήσουν.. Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να καλέσουμε τα ξωτικά για να φέρουν το ‘’Τραγούδι των Τραγουδιών’’ και έτσι να ξαναγυρίσει η μουσική... Μαζί θα τους ελευθερώσουμε! Όλοι μαζί, θα φέρουμε πίσω τη μουσική! Όλοι μαζί,θα ζωντανέψουμε ξανά το Δέντρο της Ζωής!».
«Όλοι μαζί!» τραγούδησε χωρίς μουσική ο φοίνικας ξαναρχίζοντας το χορό..
«Όλοι μαζί!» τιτίβισε χωρίς ήχο το περιστέρι και πέταξε ανοίγοντας δρόμο ..
«Θάρρος!» φώναξε ο Πελοπίδας και ξεκίνησε..
«Πίστη!» είπαν οι αλογόμυγες και κάθισαν στον ώμο του.
«Ζωή!» ψιθύρισε το δέντρο και τα φύλλα του θρόισαν..
Με τον Πελοπίδα αρχηγό, ξεκίνησε η αλλόκοτη παρέα να ψάχνει τους φυλακισμένους καλικάντζαρους και ορκίστηκαν πως θα φέρουν πίσω τη μουσική και πως δεν θα αφήσουν ποτέ να σβήσει το δέντρο της ζωής και μαζί το όνειρο των Χριστουγέννων.
Σε κάθε βήμα τους η παρέα μεγάλωνε. Τα παιδιά που είχαν καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε ακολουθούσαν χαρούμενα, ενώ ο Άγιος Βασίλης ήδη καθισμένος στο έλκηθρο του, έστειλε για βοήθεια τους δύο ανισόρροπους απολυμένους παιχνιδο- κατασκευαστές του (τόσα παιχνίδια είχαν καταστρέψει) και έδωσε οδηγίες στους ταράνδους του, για την περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
«Όλοι μαζί..» ψιθύρισε το δέντρο και στον κορμό του ακούμπησε μια αγριομέλισσα…
Με τα παιδιά να ανακαλύπτουν όλα τα κρυμμένα περάσματα , την αλάνθαστη μυρωδιά του σκαθαριού, το άγρυπνο βλέμμα του περιστεριού, το εκκωφαντικό παραπλανητικό βουητό των αλογόμυγων, το θάρρος του Πελοπίδα και φυσικά το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ένας -ένας οι καλικάντζαροι άρχισαν να ελευθερώνονται.. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την παρέα που όλο και μεγάλωνε.. Τι κι αν οι δυσκολίες ήταν αμέτρητες… Τι κι αν έπρεπε να ψάξουν στα πιο περίεργα και αλλόκοτα μέρη.. Όλοι μαζί έπαιρναν θάρρος και... ήξεραν πως θα τα καταφέρουν…
Ώσπου η ώρα έφτασε.
Με τον Πελοπίδα Αρχηγό, η μεγάλη πομπή από παιδιά και καλικαντζάρους έφτασε στο ‘’Λιμάνι των Χριστουγέννων’’ Τα σπίτια του χωριού είχαν τα παράθυρα ορθάνοιχτα και περίμεναν. Οι γονείς έτρεχαν ευτυχισμένοι και αγκάλιαζαν τα παιδιά τους, ενώ ο Άγιος Βασίλης χάιδευε ευχαριστημένος τα γένια του.
«Ήρθε η ώρα!» ανάγγειλε ο ‘’Αρχηγός Πελοπίδας’’
«Πάμε! Όλοι μαζί, να καλέσουμε τα ξωτικά! Να φτάσει και σε μας το ‘’ Τραγούδι των Τραγουδιών’’ !
‘’ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ’’! Άνθρωποι και Καλικαντζάροι, μαζί...
Ξωτικά φάνηκαν στον ορίζοντα....
« Όλοι μαζί!» ψιθύρισε το δέντρο και τα κλαδιά του κοίταξαν τον ουρανό…
Ένα τραγούδι ακούστηκε....
«τρία, δύο, ένα.....»
« Όλοι μαζί!» φώναξαν τα λαμπάκια και άναψαν μονομιάς.
Το δέντρο με μιας, στάθηκε δροσερό, περήφανο και πανύψηλο στο κέντρο της πλατείας.
Τα παιδιά γέλασαν και οι ρίζες του χώθηκαν πιο βαθιά στο χώμα…
«Αβάντι Μαέστρο!» φώναξε ο ‘’Αρχηγός Πελοπίδας’’ και η μπάντα του Δήμου άρχισε να παίζει, ενώ δεκάδες φαναράκια υψώθηκαν στον ουρανό.
Οι άνθρωποι πήραν αγκαλιά τους καλικάντζαρους και τραγούδησαν…
«Χιονίζει..» είπε το περιστέρι…
«Χιονίζει..» είπε κι ο φοίνικας…
«Κοίτα… Φτάνουν Χριστούγεννα…»
Το παραμύθι της Σητείας! Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά 2016-2017
