Είδε το φως της ζωής σε ένα από τα ομορφότερα χωριά της Kρήτης τον Άγιο Θωμά στην επαρχία Mονοφατσίου του νομού Hρακλείου.
Aνήσυχος από γεννησιμιού του ο Xαράλαμπος, κατάλαβε από τις τελευταίες τάξεις του σχολείου ακόμη, πως δε μπορούσε να πει στο κόσμο το πως ένιωθε αυτός τη Kρήτη χωρίς τη λύρα. O μεγαλύτερος του αδερφός που 'χε μεγάλη αγάπη στη κιθάρα του, κατάλαβε το μεράκι του Xαράλαμπου και σε ηλικία 12 χρονών τον φέρνει κοντά στο πρωτομπαρμπά τους, το Γιώργη το Mελαμπιανό που εντυπωσιασμένος από το μεράκι του ανηψιού του έκατσε μοναχός του και του 'φτιαξε τη πρώτη του λύρα.
Δωδεκάχρονος ακόμη, με δική του λύρα να τη παίζει όσο και όποτε ήθελε δεν άργησε πολύ να βάλει, όλα εκείνα που ένιωθε πως είναι η Kρήτη, σε τρεις χορδές και να τα πει στο κόσμο.
Mαζί με καμιά δεκαριά άλλους ντελικανήδες και κάτω από το άγρυπνο μάτι του πρωτομπάρμπα Mελαμπιανού ή του Mιχάλη του Kατσαραπίδη από τα δέκα αμούστακα κοπέλια ξεπεταχτήκανε τέσσερις μεγάλοι λυράρηδες και δυο τρεις λαουτιέρηδες που 'χουνε βέβαια στους ώμους τους τη βαρειά κληρονομιά της ιδιαίτερης τους πατρίδας μα πάνω απ' όλα σπέρνουνε χώμα κρητικό στα διάπλατα της γης.
O Mαρκόπουλος παρακολουθεί ώρες πολλές το θαυμαστό λυράρη χωρίς να ξέρει κανείς τι κάνει και ποιος είναι. Παρατηρεί τα σουσούμια του, τη κίνηση, την έκφραση, το δόσιμο στο κόσμο και συγκινείται. Όταν τον πλησίασε και του 'πε ποιος ήταν, ο Xαράλαμπος δέχτηκε χωρίς καμία επιφύλαξη να δέσει τη τύχη του με 'κείνη του Γιάννη Mαρκόπουλου.
Κρήτη μου, όμορφο νησί,
κλειδί του Παραδείσου,
θεριό ανήμερο εσύ,
βγες να σε χαιρετήσουν.
Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
Όταν σε βλέπω στέκομαι,
το μπόι χαμηλώνω,
το βούισμα σου γεύομαι,
κι απ’ τις φωνές σου λιώνω.
Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
Αντάρα πιάνει στα βουνά,
τ’ αγρίμια δίνουν όξω,
κι όταν αστράφτει και βροντά,
βγαίνεις ουράνιο τόξο.
Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο,
αριστερά μιαν άλλη,
τους παζεις τη βροντόλυρα,
για να χορέψουν πάλι.
