Άνοιξα την κασετίνα και μύρισα. ξυσμένα μολύβια και μνήμες...
Καλοκαίρια στο χωριό, κι εμείς παιδάκια με την ξαδέρφη μου στο τραπέζι της κουζίνας, ώρες ολόκληρες σ' εκείνα τα μπλοκ ιχνογραφίας... Εγώ να παλεύω να χωρέσω τη φαντασία κι εκείνη να γελάει...
Και σκέφτηκα "γιατί όχι";
Απ' όλα τα απλά, το πιο απλό, το μολύβι.
Ναι, αλλά τι θα μπορούσα να πω μ' ένα μολύβι; Ξεκίνησα δειλά να μουτζουρώνω κι ύστερα... εικόνες που με κάποιο τρόπο με βρήκαν ή τις βρήκα, τι σημασία έχει; Το χαμόγελο ενός φίλου, το θολό τζάμι ενός παραθύρου, η γλύκα ενός φιλιού, η μουσική, μια παλιά φωτογραφία... Όλα βρίσκονταν στις μύτες τον μολυβιών μου και περίμεναν να τα βάλω στο χαρτί ώστε να πουν τις μικρές ιστορίες τους...
Μαζί μου παρέσυρα και τη Μαρία, μαθήτρια μου και φίλη. Στην αρχή γιατί η αρχή είναι πάντα ένα μολύβι. Κι έπειτα γιατί παθιάστηκε κι εκείνη. Κάπως έτσι γέμισαν τα μπλοκ και αποφασίσαμε να τα μοιραστούμε μαζί σας...Μ.Β.
