Προχωράς στην προβλήτα, παράλληλα με το κάστρο στο Ηράκλειο, κοιτάς το πέλαγος και σε μαγεύει η απεραντοσύνη του. Το βλέμμα σου σκαλώνει στην Ντία που ξεπηδάει από την αγκαλιά των κυμάτων. Τα παλάτια των Μινωιτών στην Κνωσό, στη Φαιστό, στα Μάλια και τη Ζάκρο σε κάνουν να νιώθεις ένα παράξενο δέος για αυτόν τον τόσο προηγμένο πολιτισμό των μακρινών σου προγόνων.
Κι ύστερα, την ώρα που αυγουστιάτικος ήλιος δύει πίσω τη Φορτέτζα, στο Ρέθυμνο, ακολουθείς με τα μάτια σου τη γραμμή που σχηματίζουν οι φοίνικες στην παραλία και φτάνεις στο παλιό λιμάνι απομονώνοντας το σήμερα γύρω του. Ο χρόνος ακυρώνεται, το ενετικό κάστρο ξαναπαίρνει ζωή. Κι εσύ ξαναφέρνεις στο νου σου όσα είδες. Σκέφτεσαι όλους αυτούς που έζησαν η πέρασαν από το νησί Φοίνικες, Αχαιούς, Δωριείς, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Ενετούς, Σαρακηνούς, Άραβες, Τούρκους, Γερμανούς, Ιταλούς… Νομίζεις πως στη Σπιναλόγκα, στο Μονοπάρι, στο Φραγκοκάστελο, στον Κουλέ στην Άπτερα, στο κάστρο της Γραμβούσας και της βραχονησίδας στη Σούδα ακούς ακόμα ν’ αντηχούν βήματα Μπαρμπαρίνων, Μαλτέζων πειρατών και χαΐνηδων.
Δεν σου φτάνουν πια οι όμορφες παραλίες και τα τουριστικά χωριά. Είδες τις αμμουδερές ακτές στο Μπάλο, στην Άσπρη Λίμνη και στο Ελαφονήσι. Κατηφόρισες ή κύλισες από τους αμμόλοφους στον Άγιο Πέτρο, ξεδίψασες στις πηγές της Γέργερης και ήπιες τον καφέ σου στο Ζαρό, αλλά τώρα ψάχνεις στο χάρτη σου να βρεις πως θα φτάσεις στην Ποταμίδα. Άκουσες ίσως πως σε τούτη την περιοχή του Κισσάμου υπάρχουν κωμόλιθοι, που σχηματίστηκαν πριν 7,2 εκατομμύρια χρόνια και μοιάζουν με λευκές πυραμίδες. Έτσι είχες φτάσει και στο Οροπέδιο του Καθαρού για να συναντήσεις τους νάνους ελέφαντες και ιπποπόταμους που έζησαν πριν 500.0000 χρόνια σε μια λίμνη, με πλούσια βλάστηση, που υπήρχε τότε στο οροπέδιο, σε υψόμετρο 1150μ. Ακόμα κρατάς στο μυαλό σου την εικόνα των χαμηλών κέδρων, που συναντούσες διάσπαρτους σε όλη τη διαδρομή. Τα παράξενα ζωόμορφα σχήματα τους σου έδιναν την εντύπωση πως είχαν φτιαχτεί από δημιουργικό γλύπτη, ακόμα κι αν ήξερες πως ήταν έργο των βοριάδων που φυσάνε εκεί πάνω.
Ξέρεις πως η δική σου Κρήτη αρχίζει εκεί όπου σταματάνε οι τουριστικοί οδηγοί. Νιώθεις κιόλας πως ο δρόμος σου μια μέρα θα σε φέρει στο φαράγγι του Χα ή τ’ Αγιοφάραγγο, το αισθάνεσαι πως θα αγαπήσεις την ερημιά στην Ίτανο ή στο οροπέδιο της Ζήρου. Μπορεί να νιώθεις κιόλας τα χέρια σου να βυθίζονται στα εκατομμύρια κοχυλάκια που σχηματίζουν τις παραλίες της Χρυσής ή να είσαι έτοιμος καθίσεις στο κοίλο του ρωμαϊκού θεάτρου στο νησί της Λεύκης. Θα εξακολουθήσεις να χαίρεσαι την κουβέντα που ανοίγει αυθόρμητα, με μια ρακή κερασμένη στον «ξενομπάτη», σε καφενεία απομονωμένων χωριών και να απολαμβάνεις τον ίσκιο κάποιου φοίνικα, στο δάσος του Άγιου Αντώνη, στα Αστερούσια, όπου έκατσες να ξαποστάσεις, πριν πάρεις και πάλι το δρόμο για τη Μονή Οδηγήτριας, τη Μονή Απεζανών και τη Μονή Κουδουμά. Γιατί η Κρήτη που γνωρίζεις τώρα πια δεν έχει τελειωμό.
 |
| ΧΡΥΣΗ |
http://www.fnl-guide.com
