Ο Δίσκος της Φαιστού είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα από τηνΜινωική πόλη τηςΦαιστού στη νότια Κρήτη και χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ.. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα μυστήρια της αρχαιολογίας, αφού ο σκοπός της κατασκευής του και το νόημα των όσων αναγράφονται σε αυτόν παραμένουν άγνωστα.
Η πρώτη όψη του δίσκου
Ο δίσκος ανακαλύφθηκε στις 3Ιουνίου 1908 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουΐτζι Περνιέ και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.
Ο δίσκος της Φαιστού ανακαλύφθηκε στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη.Ο Ιταλός αρχαιολόγος Luigi Pernier ανάκτησε αυτό τον εντυπωσιακά άθικτο "δίσκο", περίπου 15 εκατ. στη διάμετρο και ομοιόμορφα μόλις πάνω από 1 εκατ. στο πάχος, στις 3 Ιουλίου 1908.
Η δεύτερη όψη του δίσκου.
Ο δίσκος είναι φτιαγμένος από πηλό. Η μέση διάμετρός του είναι 16 εκατοστά και το μέσο πάχος του 2.1 εκατοστά. Στις δύο όψεις του βρίσκονται 45 διαφορετικά σύμβολα, πολλά από τα οποία αναπαριστούν εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά, έντομα, φυτά κ.α.
Συνολικά υπάρχουν 241 σύμβολα, 122 στην 1η πλευρά και 119 στη 2η, τοποθετημένα σπειροειδώς. Τα σύμβολα είναι χωρισμένα σε ομάδες με τη χρήση μικρών γραμμών που κατευθύνονται προς το κέντρο του δίσκου.
Προσπάθειες αποκρυπτογράφησης
Ο δίσκος έχει κεντρίσει τη φαντασία πολλών αρχαιολόγων, επαγγελματιών και μη, και έχουν
γίνει αρκετές προσπάθειες αποκρυπτογράφησής του. Έχουν προταθεί πάρα πολλές ερμηνείες του
κειμένου του, όπως ότι πρόκειται για προσευχή, για τη διήγηση μίας ιστορίας, για ένα
γεωμετρικό θεώρημα, για ημερολόγιο κ.α..
Παρόλα αυτά η επιστημονική κοινότητα δεν έχει αποδεχθεί καμία από τις προτεινόμενες
αποκρυπτογραφήσεις και ο δίσκος παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.
Το αδιέξοδο, εδώ, ίσως σημαίνει την λάθος αφετηρία ή και τα λάθος εφόδια ή και τις άστοχες
υποθέσεις εργασίας ή και την λανθασμένη ακαδημαϊκή σήμανση.
Τα αυθεντικά έγγραφα, από τα
αποθετήρια (τα υποθηκοφυλακεία) των γιγάντιων εμπορικών κέντρων της αρχαιότητας, μαρτυρούν τον
χαρακτήρα των κειμένων τους και η ανάγνωσή τους απαιτεί ένα «Πρώιον Αλφάβητο» με εμφανείς τις
φωνητικές αξίες των γραμματοσημάτων του, το οποίο θα έχει την δυνατότητα να καλύπτει, κατά τα
ιδιώματα της επιγραφής τους, την ανάγνωση όλων των κειμένων εποχής.
ΠΗΓΗ: Wikipedia.gr
