ΤΟ ΤΕΖΙΑΚΙ ΤΩΝ ΠΑΛΙΩΝ ΚΑΦΕΝΕΙΩΝ

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗ

Το πάρεργο επάγγελμα του καφετζή υπήρξε το περισσότερο διαδεδομένο και το συναντούσε κανείς και στο πιο ολιγάνθρωπο χωριό, γιατί αποτελούσε το μοναδικό εντευκτήριο της κοινωνικής ζωής του συνοικισμού και γιατί δεν χρειάζονταν περισσευάμενες γνώσεις για την άσκηση του.

Λίγοι γνωρίζουν ότι στο παρελθόν τα καφενεία ήταν καθημερινό και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής των ανθρώπων! Άλλωστε, πόσοι νέοι έχουν επισκεφτεί και έχουν παρατηρήσει τον εσωτερικό χώρο ενός καφενείου;

Πόσοι έχουν προβληματιστεί βλέποντας τα παραδοσιακά καφενεία να θυσιάζονται στο βωμό της “μοντέρνας” κοινωνίας μας, η οποία θέλει παρωχημένα τα παραδοσιακά καφενεία; Λίγοι.

Το ξύλινο τεζιάκι με ντολάπια και συρτάρι για το ταμείο και για την αποθήκευση των υλικών της συρμαγιάς. Από τη μια κι από την άλλη μεριά του τζακιού στους τοίχους, καθώς και στο κούτελο (μέτωπο) του τζακιού στερεώνονταν μικρά ράφια στα οποία καρφώνονταν ταβανόμπροκες, για να κρεμούν τα φλυτζάνια και τις φλυτζάνες και για να τραβιούνται οι κόκες, το περίφημο ντεμπεσήρι, των βερεσιδιών της πελατείας.

Ο μπουφές, το τεζιάκι, ο νεροχύτης, η βρύση με το ζεστό, το καμινέτο. Ως τεζιάκι. μια κατασκευή που στα παλιότερα καφενεία περιβάλλεται από ένα είδος ξύλινου τέμπλου.