Στο χωριό Δραπέτι του δήμου Μινώα Πεδιάδας υπάρχει στην μεγάλη κεντρική πλατεία του χωριού το καφενείο ...
Χώρος συνάντησης, ξεκούρασης, κουβέντας, και αναμνήσεων.
Ενα μικρό λαογραφικό μουσείο με αντικείμενα παλιά μίας Κρήτης άλλων εποχών που ήταν σύνεργα της καθημερινότητας ανθρώπων που πάνω τους έβγαζαν το μεροκάματο και τάιζαν τις οικογένειες τους.
Ζωγραφιές κοσμούν τους τοίχους, στο καφενείο που οι γωνιές του ζωντανεύουν εκείνες τις εποχές όπου το τηλέφωνο ήταν άγνωστο στους περισσότερους μιάς και οι λιγοστές συσκευές υπήρχαν μόνο στα κοινοτικά καταστήματα και όχι σε όλα.
ενα τηλεφωνικό κέντρο φιλοξενείται που αποτελεί κόσμημα και κειμήλιο.
Το ξύλο και η πέτρα αρμονικά δεμένες μεταξύ τους ξεκουράζουν το μάτι του επισκέπτη παραπέμποντας τον, στα χρόνια που οι κατασκευές των σπιτιών ήταν πιό απλές και πιό όμορφες.
Το καφενείο που σμίγει τις παρέες, επισκεφτήκαμε το μεσημέρι του Σαββάτου και γευτήκαμε εκτός απο τους πεντανόστιμους μεζέδες και το καλό κρασί, τι σημαίνει παρέα σε χωριό.
Πρώτη φορά στο χωριό Δραπέτι και μπαίνοντας στο καφενείο μας υποδέχτηκε η Νίκη που είναι συνάδελφος της γυναίκας μου με χαμόγελο, και με μια αγκαλιά .
Καλώς ορίσατε άκουσα απο 2 άτομα άλλης παρέας.
Την μάνα της, την πεθερά της, τον αδερφό της, τον άντρα της, φίλους, και πελάτες μας σύστησε ... και τα χαμόγελα του καφενείου έγιναν περισσότερα.
Κέρασε τους ανθρώπους ακούστηκε και τα ποτήρια υψώθηκαν για να υμνήσουμε την συνάντηση και την υγεία που ζητάμε.
Ιστορίες ανταλλάξαμε, μέρη της Κρήτης που γνωρίζουμε συζητήσαμε, αξίες που χάθηκαν ανασύραμε απο το ντουλάπι των αναμνήσεων μας.
Ενα όμορφο απόγευμα με κρασάκι, μεζέδες και καλή παρέα.
Αλλωστε το έχουμε πεί πολλές φορές λίγα πράγματα θέλει ο άνθρωπος για να νιώσει όμορφα και το καφενείο... στο Δραπέτι μας το πρόσφερε.
Πρόσωπα με χαραγμένα τα πάθη τους απο δύσκολα χρόνια του παρελθόντος αλλά γελαστά και με δύναμη για ζωή.
Μάτια που μαρτυρούν την ίδια στιγμή, την χαρά και τον πόνο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
