Αν ισχύει αυτό που λένε για την πρώτη μέρα του χρόνου πως ό,τι κάνεις κατά τη διάρκειά της, θα το κάνεις και όλη την υπόλοιπη χρονιά, τότε μπορώ να αγαπώ ήδη το 2013. Γιατί η 1η του Γενάρη με βρήκε στο μαγικό Ρέθυμνο μεθυσμένη από μελομακάρονα και γιορτινές αγκαλιές. Το ταξίδι αυτό στην Κρήτη με γέμισε φως και αισιοδοξία και σκέφτηκα πως πρέπει να μοιραστώ μαζί σας την τόση ομορφιά που αντίκρισα, γιατί εκεί κατάλαβα το εξής: υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, αυτή που οι άνθρωποί της μπορεί να αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση, ωστόσο δεν την αφήνουν να «σκοτεινιάσει» τις ψυχές και τις καρδιές τους.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου έπρεπε να καταλάβω πως ξεκινούσαν 8 μαγικές μέρες από το πρώτο λεπτό μιας κι έζησα αυτήν την αξιοζήλευτη, κινηματογραφική σκηνή που φτάνεις και σε υποδέχονται οι φίλοι σου με ένα πολύχρωμο πανό καλωσορίζοντάς σε στην «τρέλα» τους.
Από εκεί φύγαμε αμέσως για το Ρέθυμνο. Έχοντας επισκεφθεί μόνο τα Χανιά τις δύο προηγούμενες φορές που βρέθηκα στην Κρήτη, η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Η βόλτα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, ένα ηλιόλουστο πρωινό με καλή παρέα ήταν υπεραρκετή για να ερωτευτώ αυτήν την πόλη από την πρώτη κιόλας μέρα. Στενά σοκάκια όπου το μεράκι των ανθρώπων βοήθησε τα διάφορα φυτά να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν «αψίδες λουλουδιών», εξαιρετικά δείγματα ενετικής αρχιτεκτονικής αναγεννησιακού χαρακτήρα όπου επικρατούν καλοπελεκημένες πέτρες ως δομικό υλικό, αρμονικά συνδυασμένα με την τούρκικη αρχιτεκτονική όπου υπάρχει ευρεία χρήση του ξύλου Το Σάββατο πήγαμε στη λαϊκή αγορά που γίνεται δίπλα στη θάλασσα. Χαρακτηριστικές, κρητικές φιγούρες όπως μεγαλόσωμοι κύριοι με χαμογελαστά μάτια και μουστάκι, ευγενικές γυναίκες που μιλούσαν για τα προϊόντα που πουλούσαν με την αγάπη που έχεις όταν καλλιεργείς κάτι με προσπάθεια και κόπο και όλα αυτά μπλεγμένα σε ένα πρωτοχρονιάτικο κλίμα με άφθονες ρακές που πηγαινοέρχονταν και τσίκνα που σε προκαλούσε να δοκιμάσεις όσα προσφέρονταν.
Κι έτσι οι μέρες κυλούσαν, με το παιδί της πόλης να τρώει πορτοκάλια κατευθείαν από το δέντρο, να απολαμβάνει τις πρωτοχρονιάτικες μπαλωθιές και τα πυροτεχνήματα, να δοκιμάζει παραδοσιακά φαγητά σε πλούσια, γιορτινά τραπέζια, να φτιάχνει από μια ζεστή σοκολάτα στους καινούριους φίλους που έκανε εκεί στην Κρήτη για να τους ευχαριστήσει για τις ζεστές τους καρδιές που άνοιξαν και την υποδέχτηκαν. Άλλωστε, αυτό ήταν που με εντυπωσίασε περισσότερο. Η τόσο ανιδιοτελής, ολοκληρωτική αγάπη σαν γαλάζιος ουρανός που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά, απλά, ανθρώπινα και καθημερινά. Γιατί αυτές τις 8 μέρες έγινα μέλος της παρέας της φίλης μου Ελένης.
Μιας παρέας που μοιράζεται τόσα συναισθήματα, τόσες σκέψεις και τόσα γέλια που έχει μετατραπεί σε οικογένεια. Μιας παρέας νέων δασκάλων που από την τόση αγάπη γι αυτό που κάνουν, έχουν φτιάξει μαζί με τους μαθητές τους το πιο όμορφο σχολείο της Ελλάδας, με ζωγραφιές και ηλιαχτίδες. Μιας παρέας που δε φοβάται τις δυσκολίες γιατί τις αντιμετωπίζει ομαδικά, δε σταματά στο πρώτο εμπόδιο, αλλά το ξεπερνά με χιούμορ. Μιας παρέας που δε διαγωνίζεται στο ποιος έχει το πιο εξελιγμένο smartphoneκαι δε διαφωνεί για το πού θα βγει το βράδυ, επειδή ξέρει πως η ευτυχία βρίσκεται στο βράδυ που ξεκαρδίζονται παίζοντας επιτραπέζια, συζητώντας και τρώγοντας κάστανα μπροστά στο τζάκι. Μιας παρέας που έχει αποφασίσει να δίνει χρώμα στις ζωές των άλλων και είναι σίγουρη πως έτσι πολλοί μικρόκοσμοι θα αποκτήσουν χρώμα και φως κι όταν τους ενώσουμε όλους αυτούς, θα βλέπουμε μόνο φως και ουράνια τόξα. Μιας παρέας που μας μαθαίνει πως έτσι θα έπρεπε να είναι και όλη η Ελλάδα…
Το ταξίδι μου έκλεισε με υπέρβαρο ευτυχίας, χαμόγελων, αγάπης και αγκαλιών με έναν εξίσου κινηματογραφικό τρόπο, αφού στο αεροδρόμιο ήμασταν η παρέα που με μια κιθάρα σιγοτραγουδούσε μελωδίες που έχει γράψει ο μουσικός της παρέας…
Ευτυχώς αυτό το υπέρβαρο μπορείς να το κουβαλάς συνέχεια μαζί σου…
