ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ - ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗ

Τα φύλλα κιτρινίζουν στα κλαδιά,
πέφτουν στην πρώτη του αέρα ανατριχίλα,
τη γη τη στρώνουν κίτρινα χαλιά
του Φθινοπώρου χρώματα ποικίλα.

Στο νοτισμένο χώμα απ’ τη βροχή
γλιστρούν και πέφτουνε οι στάλες,
ύστερα από τ’ ανέμου την πνοή
και γκρίζου σύννεφου ψιχάλες.
Του ήλιου ντροπαλές ακτίνες μοιάζουν
σαν να λογχίζουν γκρίζα συννεφάκια,
χάντρες μαργαριτάρια πώς φαντάζουν
οι κρεμασμένες στάλες στα κλαδάκια!

Το γαλανό γκριζάρει και μαυρίζει
το χρώμα του καλοκαιριάτικου ουρανού,
στα νέφη ο ήλιος παιγνιδίζει,
δώρο η βροχή απλώνεται παντού.
Πάνω σε σύρματα καθίζουν
χιλιάδες διαβατάρικα πουλιά,
δείχνουν πως βιάζονται να φύγουν,
πριν φτάσει του χειμώνα η παγωνιά.
Δεν μας ξεχνούν, οπίσω θα γυρίσουν,
την Άνοιξη θα φέρουν στα φτερά,
το ταίρι τους θα βρουν, για να τη χτίσουν
ξανά την ιδική τους τη φωλιά.
Φθινόπωρο, σκορπάς μελαγχολία
σαν προπομπός του άγριου χειμώνα,
την Άνοιξη ο νους με νοσταλγία
στη θύμηση ξαναγυρνά σαν τον κυκλώνα.
Φθινόπωρο, σαν της ζωής το τέλος πλησιάζει,
σε λίγο τ’ άσπρο χιόνι στα μαλλιά θα φτάσει.
Αντίθετα η Άνοιξη πόσο στη νιότη μοιάζει,
που ανθεί, μοσχοβολά όλη η πλάση!

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗΣ
συνταξιούχος δάσκαλος

Ένα ποίημά μου για το Φθινόπωρο, που αρχίζει.
ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ και στη συνέχεια ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!