Δεκαπέντε ημέρες περισυλλογής και θρησκευτικής κατάνυξης εν τω μέσω του Καλοκαιριού. Δύο εβδομάδες μακριά από τη λαίλαπα των προβλημάτων που ταλανίζουν βάναυσα όλους εμάς…
Γραφει η Ευα Καπελλάκη - Κοντού*
Είναι ο χρόνος αφιερωμένος στην Παναγιά, στην Μητέρα όλων μας που ακούραστα μεσολαβεί στο Μονογενή της για τη σωτηρία μας!
Η Μήτηρ του Θεανθρώπου, η Πλατυτέρα των Ουρανών, η Πρέσβειρα των ανθρώπων στον Ουράνιο Πατέρα. Η αρωγός στις δύσκολες στιγμές, η Παρηγορήτρια στη θλίψη μας, η Θεία – Πάναγνη και Αμόλυντη Μητέρα μας, το Ρόδον το Αμάραντον, το Μαργαριτάρι της γης και τ’ ουρανού, η Πάναγνη Κόρη, η κυήσασα τον Σωτήρα του κόσμου, η φέρουσα το ένδυμα των παθών όλων ημών και του δικού της πάθους, η βλέπουσα τον Μονογενή της ως πρόβατο επί σφαγή να κάνει την υπέρτατη θυσία ενδεδυμένος με τη φύση του Ανθρώπου επί του Σταυρού, για να σωθούμε από το προπατορικό αμάρτημα!
Πάναγνη Μητέρα πρέσβευε υπέρ ημών!
Σας παραθέτω τα ταπεινά λόγια του ιερομονάχου πατρός Αρσενίου Προκοπάκη όταν πολλοί πιστοί θέλησαν να μάθουν και να κατανοήσουν την αγνότητα της Υπεραγίας Θεοτόκου:
«Προς το απρόσιτο ύψος της Θεοτόκου....
Λαμπρή Θεομητορική εορτή επιτελεί κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου η Εκκλησία μας. Παντού, σε κάθε γωνιά της Πατρίδας μας ,
σε πόλεις και χωριά, σε ναούς μεγαλοπρεπείς και ταπεινά και μυροβόλα εξωκκλήσια παντού σπεύδουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, παιδιά, νέοι και γέροντες για να τιμήσουν την Παναγία Μητέρα και έμπρακτα να επιβεβαιώσουν το λόγο του υμνωδού<Αι γενεαί πάσαι μακαρίζομεν σε την μόνην Θεοτόκον>. Και μέσα στην ευφροσύνη και πνευματική αγαλλίαση της εορτής οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με τα Ιερά αναγνώσματα οδηγούν την σκέψη μας στους ανθώνες του Πνεύματος, με τα αμάραντα άνθη των ηθικών διδαγμάτων της πίστεως μας. Το τέλος του ευαγγελικού αναγνώσματος πασίγνωστο, αφού διαβάζεται σε όλες σχεδόν τις Θεομητορικές εορτές καθώς και στην ακολουθία της Μεγάλης Παρακλήσεως, σχετίζεται με την τιμώμενη Θεοτόκο. Εκεί εξιστορείται ένα απλό γεγονός, μια λεπτομέρεια από τον
καιρό της επίγειας δράσης του Κυρίου μας, λεπτομέρεια με βαρύνουσα όμως
σημασία για το θέμα της τιμής της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Και αυτό, γιατί έχουμε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις, που ο Κύριος προκαλείται
να μιλήσει για την Παναγία Μητέρα Του. Μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την
οργάνωση της πρώτης Εκκλησιαστικής κοινότητας η τιμή της Παναγίας άρχισε να
εδραιώνεται στη συνείδηση των πιστών. Ο Θεός δέχεται λατρεία και προσκύνηση, η
δε Παναγία τιμή και σεβασμό, ως Μητέρα του Θεού. Όποιος δεν τιμά την Παναγία,
δεν τιμά τον Θεό. Όποιος δεν την σέβεται ως Θεοτόκο δεν θεωρείται Ορθόδοξος.
Μέσα στο Ναό η Παρθένος Μαρία έφθασε στην καθαρή προσευχή, αφού υπερέβη
τις αισθήσεις, τη φαντασία, τους λογισμούς και τις αντιλήψεις που δημιουργούνται από
αυτές τις δυνάμεις του ανθρώπου. Με καθαρό, απόλυτο νου ενώθηκε με το Θεό και
έγινε το κατάλληλο όργανο για την σάρκωση Του.
Η ζωή της Θεοτόκου μέσα στο Ναό προβάλλεται ως πρότυπο ησυχαστικής ζωής.
Αυτή η ζωή περιγράφεται με συμβολική γλώσσα και από τον άγιο Μάξιμο, ο οποίος
συνδέει τα μέρη του Χριστιανικού Ναού με τον άνθρωπο και την Πνευματική του
Πορεία.
Η Πνευματική απόδειξη και το μυστικό νόημα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, η
οποία μαρτυρήθηκε ως δόγμα της Εκκλησίας από την πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο
το 553 και επαναλαμβάνεται ασταμάτητα στην λειτουργική λατρεία της Εκκλησίας,
είναι ακαταμάχητη στο νου και στις καρδιές των πιστών. Και είναι απλά αδιανόητο
στους αγίους ότι η γυναίκα που γέννησε δια του Αγίου Πνεύματος τον Υιό του Θεού,
τον Λόγο και την Σοφία Του, την ακριβή εικόνα και το απαύγασμα της δόξης Του, θα
έπρεπε έπειτα να προχωρήσει ομαλά και να γίνει Μητέρα περισσότερων Παιδιών με
το γνωστό τρόπο. Δεν υπάρχει καμιά υποτίμηση της γεννήσεως των παιδιών με το
γνωστό τρόπο και σίγουρα καμιά απέχθεια για την σεξουαλική ένωση. Υπάρχει
μάλλον η σαφής κατανόηση της μοναδικότητας της Παρθένου της <ευλογημένης
έν γυναιξίν> την οποία<πάσαι αι γενεαί μακαρίζουσιν>και που δόθηκε στην
Εκκλησία ως η ζωντανή εικόνα όλων εκείνων που σώζονται γιατί ακούουν
<Τον λόγον του Θεού και φυλάσσουν αυτόν>[Λούκ.1'42].
Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό ,η Εκκλησία είναι εικόνα του ανθρώπου
και ο άνθρωπος εικόνα της Εκκλησίας.
Η εξελικτική πορεία του ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία αποκαλύπτει εμμέσως
και την ζωή της Θεοτόκου μέσα στα Άγια την Αγίων, όπως αργότερα την
περιέγραψε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Η Θεοτόκος βρισκόταν διαρκώς
στο ανώτατο άκρο της πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου. Ο νους της ως
θυσιαστήριο ήταν ενωμένος με το Θεό.
Η Πνευματική μας πορεία λοιπόν, με αρχή την πρακτική αρετή του σώματος,
πρέπει να είναι προσανατολισμένη προς το απρόσιτο ύψος της Θεοτόκου,
προκειμένου και στα δικά μας πρόσωπα να βρει η κτίση τον Προορισμό της.».
Εναποθέτοντας την πέννα μου κλείνω το γόνυ ευλαβικά, εκλιπαρώντας την σκέπη και την προστασία της Πλατυτέρας των Ουρανών!
*Εύα Καπελλάκη – Κοντού [ Καθηγήτρια ιταλικών Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”]
ΠΗΓΗ: http://www.creteplus.gr/
