O ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗΣ ΑΝΑΣΤΟΡΑΤΑΙ:" ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ 1954"

Ήταν καλοκαίρι του 1954. Μήνας Ιούλιος. Στο χωριό μου, Απίδι Σητείας,  δεν ερχότανε λεωφορείο. Πού και πού βλέπαμε κανένα φορτηγό, που έφερνε κάποια υλικά. Καρνάβαλο το λέγαμε. Το γεγονός σπουδαίο! Τρέχαμε τα παιδιά, το κυνηγούσαμε, για να κρεμαστούμε από τις αλυσίδες της καρότσας του. Να κάνομε αυτοκινητάδα, όπως χαρακτηριστικά λέγαμε! Μου έκανε ακόμη εντύπωση ο τρόπος που έβανε «μπροστά» τη μηχανή ο «σωφέρης» (οδηγός). Μ’ ένα σίδερο, τη «μανιβέλλα», που έμπηγε σε τρύπα από τη μουτσούνα,το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου, και με περιστροφική κίνηση, μερικές φορές, έκανε τη μηχανή να μουγκρίσει και να αρχίσει να λειτουργεί. Μ’ αυτό το χειροκίνητο τρόπο λειτουργούσε η μίζα. Τόσο προηγμένα τα μηχανήματα εκείνη την εποχή!

Αρχές Ιουλίου, λοιπόν, του 1954 έκανα το πρώτο μακρινό ταξίδι μου! Έβγαινα από το μικρόκοσμο του χωριού μου. Θα πήγαινα στη Σητεία! Γεγονός κοσμοϊστορικό! Θυμούμαι μόλις είχα τελειώσει το Δημοτικό και ακολούθησα την αείμνηστη θεία μου Πιπίνα και πολλούς άλλους χωριανούς, για να κατεβούμε από το χωριό στη Σητεία, στο Λιμάνι, όπως λέγαμε τότε. Καραβάνι ολόκληρο,με γαϊδουράκια και μουλάρια,πρωί-πρωί ακολουθήσαμε το δρόμο των 25 περίπου χιλιομέτρων. Άλλοι πεζοί και άλλοι καβαλάρηδες.
Περάσαμε το μονοπάτι από τη Χαντριανή Κεφάλα, από το κεφαλοχώρι της περιοχής, το Χαντρά. Σε λίγο από την τοποθεσία «Δρομονερό», λίγο πριν τους Βαβέλους (Νέα Πραισό). Είχε πέτρινη βρύση με πέτρινες γούρνες. Ξεδίψαζαν οδοιπόροι και ζώα. Λίγο πιο κάτω περάσαμε έξω από τις αρχαιότητες, τα ερείπια της αρχαίας Πραισού. Μου έρχονταν στο νου διηγήσεις παλιών χωριανών για τους θησαυρούς της Πραισού, που, αν τους έβρισκαν, θα σωζότανε η χώρα!
Κατεβήκαμε τις επικίνδυνες, λόγω γκρεμών, φιδωτές στροφές στις «Χελιδονιές» και φτάσαμε στην κοίτη του ποταμού. Πέτρες μικρές, βότσαλα, και μεγάλες, δυσκόλευαν κάπως την πορεία μας στην ανώμαλη επιφάνεια της κοίτης του ποταμού. Σε κάποια σημεία έτρεχε λίγο νερό.
Αφήσαμε αριστερά μας τη Μαρωνιά. Περάσαμε από το όμορφο κεφαλοχώρι και προάστιο της Σητείας, το Πισκοκέφαλο. Σε λίγο μπαίναμε από τα Πλατανάρια στα πρώτα σπίτια της πρωτεύουσας της επαρχίας μας ,τη Σητεία, το γνωστό σε όλους τους Στειακούς Λιμάνι.

Έμεινα κατάπληκτος από τις άγνωστες, καινούργιες εικόνες, που παρουσιάστηκαν στα μάτια μου. Δρόμοι μεγάλοι, με πολλή κίνηση. Άνθρωποι άγνωστοι, πολλοί, κάρα που τα έσερναν τεράστια άλογα με πολύ χοντρά πόδια! Σπίτια πολλά, μεγάλα και εντυπωσιακά. Μαγαζιά σε όλο το τσαρσί με πλούσια εμπορεύματα.
Έδεσαν τα ζώα σε στάβλο ισόγειο ενός μαγέρικου (εστιατόριου της εποχής), που ήταν στον οντά του ίδιου κτιρίου. Σκορπίστηκαν οι χωριανοί εδώ κι εκεί. Έκαναν τις δουλειές τους. Ψώνισαν από τα μαγαζιά. Μου αγόρασε η θεία μου ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια (μάρκα ΕΛΒΙΕΛΑ), το θυμούμαι πολύ καλά. Ήταν τα πρώτα παπούτσια, που φόρεσα, και ήμουν 12 χρονών! Σε λίγους μήνες γυμνασιόπαιδο δεν έπρεπε να είμαι ξυπόλητος!!
Αργά το μεσημέρι συγκεντρωθήκαμε όλοι στο μαγέρικο. Φάγαμε νόστιμο μοσχαρίσιο στιφάδο με πολλά κρεμμυδάκια και λίγες πατάτες. Έπειτα σχηματίστηκε πάλι το καραβάνι της επιστροφής στο χωριό. Στην αρχή καμάρωνα για τα καινούργια παπούτσια μου. Όμως όσο προχωρούσα περπατούσα με δυσκολία. Τα πάνινα, καινούργια παπούτσια έτριψαν και πλήγωσαν τις φτέρνες μου. Δεν είχαμε καλά-καλά φτάσει στο Πισκοκέφαλο. Σταμάτησα. Τα έβγαλα, έδεσα τα κορδόνια και τα κρέμασα στα σκαρβέλια του σαμαριού. Έτσι γύρισα πάλι ξυπόλητος στο χωριό. Τα πόδια μου δεν ήθελαν, δεν δέχονταν περιορισμούς!! Ήταν βράδυ πια. Είχαν αρχίσει να ανάβουν στα σπίτια τα λυχνάρια.
Αλησμόνητο το πρώτο μου ταξίδι στη Σητεία! Τα επόμενα χρόνια, ως μαθητής του Γυμνασίου, κάποιες φορές παρέα με άλλους Απιδιανούς γυμνασιόπαιδες θα ακολουθήσομε με ποδαρόδρομο την ίδια διαδρομή. Ήταν για μας, τότε, παιγνίδι! Αξέχαστα, νεανικά χρόνια!!Πόσο σας νοσταλγώ!!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΑΚΗΣ

Συνταξιούχος δάσκαλος