ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ ΒΛΗΤΕ ΑΝΑΒΙΩΣΑΝ ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ "ΚΟΛΟΒΡΕΧΤΗ"

Γράφει: Μανώλης Μαρκαντωνάκης

«Ολοι καλάρουνε μα δεν βγάζουν ψάρια, καλάρει ο Ζέππος και βγάζει καλαμάρια. Καλαμάρια και γαρίδες βγάζουν μόνο οι μερακλήδες». Το γνωστό λαϊκό άσμα τραγούδησε ο μεγάλος συνθέτης Γιάννης Παπαϊωάννου γύρω στα 1946, έξι χρόνια πριν απαγορευθεί η τεχνική του ψαρέματος με γρίπο, κολοβρέχτη ή πεζότρατα, στην οποία αναφερόταν το συγκεκριμένο τραγούδι. Το “κολοβρέχτη”, λοιπόν, αναβίωσε με επιτυχία για πρώτη φορά χθες το απόγευμα ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σούδας στην παραλία του Βλητέ. Δεκάδες κόσμου, μικροί και μεγάλοι, συγκεντρώθηκαν από νωρίς στην παραλία για να δουν από κοντά, αλλά και να βοηθήσουν στο έθιμο της καλάδας. Το αποτέλεσμα από την πρώτη καλάδα ήταν περίπου 5 με 6 κιλά ψάρια, στην πλειονότητα τσιπούρες και λαβράκια. Σε όλη τη διάρκεια του ψαρέματος ακούγονταν νησιώτικα τραγούδια, ενώ είχε δημιουργηθεί μια πανηγυρική ατμόσφαιρα. Μιλώντας στα “Χ.Ν.”, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σούδας Δημήτρης Κλωθάκης τόνισε ότι «θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συνέβαλαν στην αναβίωση της τεχνικής αυτής και ιδιαίτερα το Λιμεναρχείο που μας έδωσε την άδεια να πραγματοποιήσουμε το έθιμο αυτό».

Ο κ. Κλωθάκης πρόσθεσε ότι «την τεχνική του γρίπου έφεραν στην Ελλάδα οι Μικρασιάτες, ενώ η τεχνική αυτή απαγορεύθηκε το 1952 διότι θεωρήθηκε καταστρεπτική για τον γόνο των ψαριών». Παράλληλα στην παραλία λειτούργησε έκθεση αντιτύπων παλιάς φωτογραφίας με θέμα τους ψαράδες που επιδίδονται στο καλάρισμα. Το αρχείο συγκέντρωσε ο ερασιτέχνης φωτογράφος Σταύρος Μυριδάκης, ο οποίος, σε δήλωσή του στην εφημερίδα μας, τόνισε ότι «έχω συγκεντρώσει περίπου 5.000 “ψαράδικες” φωτογραφίες γνήσιες, αλλά και αντίτυπα, από τις οικογένειες, αλλά και τα παιδιά των παλιών ψαράδων της Σούδας. Η πιο παλιά χρονολογείται από το 1916».Ο ίδιος υπογράμμισε ότι «σήμερα μπορεί να μη χρησιμοποιείται αυτός ο τρόπος ψαρέματος, δεν παύει όμως να είναι αυτός που στο παρελθόν έθρεψε πολλούς ανθρώπους σε εποχές δύσκολες και καιρούς χαλεπούς». ΓΙΑ ΤΗΝ… ΙΣΤΟΡΙΑ Η τεχνική του ψαρέματος με γρίπο ή κολοβρέχτη γινόταν ως εξής: Μια βάρκα άφηνε ένα σχοινί στη μια άκρη της ακτής, το οποίο κράταγε μια ομάδα ψαράδων. Η βάρκα, αφού ξανοιχτεί λίγο, αρχίζει να καλάρει το δίχτυ. Οταν τελειώσει το καλάρισμα, η βάρκα πλησιάζει πάλι την ακτή και πετάει το άλλο άκρο του σχοινιού στη δεύτερη ομάδα, που αμέσως αρχίζουν να σέρνουν το δίχτυ προς την ακτή μέσα στο οποίο έχουν πιαστεί διάφορα ψάρια. Ο αριθμός των ψαράδων της ακτής εξαρτόνταν από το μέγεθος της καλάδας. Το τσούρμο καθοδηγούσε ο καπετάνιος, που συνήθως ήταν ο πιο έμπειρος. Αυτός έδινε και τον ρυθμό για να βγει το δίχτυ ομοιόμορφα, να μην αδειάσει η ψαριά.