Ήδη βρισκόμαστε προς το τέλος του Αυγούστου και μπορεί παραδοσιακά στην Ελλάδα, και γενικά τη Μεσόγειο, οι παραλίες να είναι ακόμα γεμάτες, στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη ωστόσο έχουν αρχίσει να αισθάνονται τον καιρό να ψυχραίνει.
Το καράβι πλέει στον ορίζοντα όπως το καλοκαίρι πάνω στο χρόνο. Μπορεί να μη γνωρίζεις τον προορισμό του, αλλά ξέρεις ότι στο τέλος θα ρίξει την αλυσίδα και οι επιβάτες θα βγουν σαν λέξεις από θυμωμένο στόμα. Το καλοκαίρι τελειώνει λες και είναι απόγευμα Κυριακής που αργεί να νυχτώσει.
Πολλές φορές το «από Αύγουστο χειμώνα» θυμίζει κάποιον που βιάζεται να πεθάνει-ευτυχώς που υπάρχει και το «από Μάρτη καλοκαίρι» για να φέρνει τα πράγματα σε μία ισορροπία. Όμως ναι, καλό είναι να ξεμπερδεύεις από τον Δεκαπενταύγουστο και μετά. Η ζέστη δεν ταιριάζει με τη διάθεση που ακολουθεί, δεν κρατάς το δένδρο στολισμένο μετά τα Φώτα. Παλαιότερα ο Σεπτέμβριος έκανε γρήγορα την άχαρη δουλειά. Δύο-τρεις βροχές στην αρχή και ξέπλενε τις ψευδαισθήσεις. Και το καλοκαίρι έφευγε χωρίς καν να το πάρεις είδηση, όπως, σβήνει μία λάμπα το ξημέρωμα. Τώρα το καλοκαίρι θέλει να σε πεθάνει, να σε πάρει μαζί του. Φυτεύει καύσωνες μέσα στο Σεπτέμβριο και εσύ βλέπεις παραλίες, θέλεις να πας αλλά δεν μπορείς. Στο μεταξύ το νησί αδειάζει, αλλά δεν είσαι εκεί να το χαρείς. Ο Δεκαπενταύγουστος της πόλης είναι ο χειμώνας του νησιού. Κρατάει περισσότερο, αλλά είναι για λιγότερους.
Τέλος πάντων, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις δεν οδηγούν πουθενά, ειδικά όταν έχεις τον Σεπτέμβριο να έρχεται προς τα πάνω σου. Διότι ενόψει Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν δεν έχεις φύγει, πρέπει να επιστρέψεις. Βγαίνεις από το κώμα και μπαίνεις στον εφιάλτη. Φίδια οι λογαριασμοί που χώθηκαν κάτω από την πόρτα. Και από πάνω: μεσοπρόθεσμο, εισφορές, σχολεία, μπορεί και δίαιτα, υποσχέσεις που δεν μπορείς να τηρήσεις και δεσμεύσεις που θα σε πνίξουν. Ο Σεπτέμβρης είναι ένας σκληρός, ένας απάνθρωπος μήνας. Μπαίνεις στην αρένα και είναι όλα τα θηρία γύρω σου. Και ο χειμώνας, αυτή η «έντιμη» εποχή, είναι πιο κοντά απ’ ότι νομίζεις. Είναι μέσα στη ντουλάπα σου, μυρίζει ναφθαλίνη.
Η άλλη δυσκολία τούτων των ημερών είναι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν ξεκουράστηκες. Η αληθινή Πρωτοχρονιά του Σεπτεμβρίου σε βρίσκει εξαντλημένο, οδοιπόρο με κεκτημένη ταχύτητα από άλλα καλοκαίρια, ποιος ξέρει πόσο παλιά. Το μόνο παρήγορο είναι πως πλέον οι εποχές γυρίζουν πιο γρήγορα και μέχρι να ξεψυχήσει το ένα καλοκαίρι, έρχεται το άλλο. Όμως θα είναι πιο δύσκολο. Όχι επειδή μεγαλώνεις, αλλά επειδή ξέρεις πολλά και θυμάσαι περισσότερα. Επίσης θα μοιάζει εφιαλτικά τα προηγούμενα. Καμιά φορά το να συνδέσεις μία ανάμνηση με συγκεκριμένο καλοκαίρι είναι σαν να ψάχνεις ένα συγκεκριμένο νόμισμα σε μία χούφτα με κέρματα.
Το καράβι, λοιπόν, που πλέει στον ορίζοντα πάει προς τη Δύση. Σε λίγο η θάλασσα θα πάρει πίσω τη γραμμή με τα απόνερα. Το καλοκαίρι τελειώνει μαζί με τις ψευδαισθήσεις, τα λουκέτα κλειδώνουν και ο κόσμος μπαίνει πάλι σε μία τάξη.
http://www.protagon.gr/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου