ΒΟΥΤΙΕΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΔΥΟ ΓΑΛΛΟΥΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ενα φτυάρι, ένα μπολ, ένα τραπέζι και μια μπουγάδα μετατρέπονται σε υποθαλάσσια έργα τέχνης που ζωντανεύουν στον βυθό της Νότιας Κρήτης.

Δύο Γάλλοι καλλιτέχνες, λάτρεις της θάλασσας και της περιπέτειας, η Hortense Le Calvez και ο Mathieu Goussin, έζησαν έναν χρόνο μέσα σε ένα μικρό ιστιοφόρο δημιουργώντας μια σειρά από υποθαλάσσιες εγκαταστάσεις, τις οποίες βιντεοσκόπησαν και φωτογράφησαν για το πρότζεκτ τους «Forlane 6».

Ξεκινώντας τον Οκτώβριο του 2012 από την Πάρο, σάλπαραν για την Κρήτη, όπου άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε μια ιδέα που είχαν χρόνια στο μυαλό τους. Οι ντόπιοι «αγκάλιασαν» το πρωτότυπο κόνσπετ τους και η πρώτη αποστολή του «Forlane 6», όπως είναι και το όνομα του σκάφους, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Σήμερα, αναζητώντας το καινούργιο τους πρότζεκτ και νοσταλγόντας την «άγρια» και «αυθεντική» ομορφιά της Ελλάδας, η Hortense και o Mathieu μιλούν για την εμπειρία τους και το πάθος τους για την τέχνη και τη θάλασσα που τους οδήγησε στο να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Τι ακριβώς είναι to «Forlane 6» και πώς ξεκίνησαν όλα; «Forlane 6» είναι το όνομα του σκάφους που αγόρασε ο πατέρας μου μαζί με φίλους του πριν από 30 χρόνια. Από την ηλικία των 17, όλα μου τα καλοκαίρια τα περνούσα πλέοντας γύρω από τη Μεσόγειο με φίλους. Κάποια στιγμή, ο πατέρας μου προσπαθούσε να πουλήσει το σκάφος, επειδή είχε βγάλει ζημιές και η συντήρησή του κόστιζε αρκετά. Τότε, ήμουν τυχερή που γνώρισα τον Ματιέ, πριν από 4 χρόνια, και είχε την τεχνογνωσία να το επισκευάσει και να αλλάξει τη μηχανή. Οπότε, ουσιαστικά επισκευάσαμε τα πάντα, έγινε το σκάφος μας και τελικά αρχίσαμε να ζούμε κιόλας σε αυτό. Η ιδέα τού να συνδέσω την εκπαίδευση και το πάθος μου για τις τέχνες με την αγάπη μου για τη θάλασσα και ιδιαίτερα του υποθαλάσσιου χώρου ήρθε το 2010 όταν και τελείωνα τις σπουδές μου στο Λονδίνο. Συζητούσαμε συχνά με τον Ματιέ για αυτό το σχέδιο και το καλοκαίρι του 2012 αποφασίσαμε να αφήσουμε τις δουλειές μας και να περάσουμε έναν χρόνο στο νέο μας σπίτι μας προκειμένου να πραγματοποιήσουμε αυτές τις ιδέες.

Ο υποβρύχιος κόσμος που έχετε κατασκευάσει, από μία άποψη, φαίνεται απομονωμένος και εχθρικός για την ανθρώπινη ζωή, ενώ την ίδια στιγμή κάθε αντικείμενο που χρησιμοποιείτε μετατρέπεται σε υποβρύχιο γλυπτό με μια δική του ζωή. Τι συμβολίζει για σας η μεταμόρφωση των αντικειμένων στον υποβρύχιο κόσμο; Κυρίως θέλουμε να ερευνήσουμε την ιδέα τού τι συμβαίνει σε αντικείμενα ανθρώπινης παραγωγής όταν τοποθετούνται σε ένα διαφορετικό περιβάλλον απ' αυτό για το οποίο είχαν αρχικά δημιουργηθεί. Θέλουμε να φανταστούμε την αλλαγή μορφής και δραστηριότητας που θα εχουν οι τεχνητές δημιουργίες και τα υλικά κατά τη διάρκεια της πολυετούς παρουσίας τους στον φυσικό κόσμο γενικότερα. Προφανώς δεν έχουμε ιδέα τι θα απομείνει και σε ποια μορφή θα έχει μείνει αφότου ο πολιτισμός στον οποίο εφευρέθηκε, εξαφανιστεί. Προσπαθούμε να σκεφτούμε τρόπους με τους οποίους ένα τεχνητό στοιχείο και ένα οργανικό θα μπορούσαν να συγχωνευθούν, να συμβιώσουν ή να απορρίψουν το ένα το άλλο σε ένα πάντρεμα τύπου επιστημονικής φαντασίας. Θεωρούμε ότι αυτή η αποξένωση προς αντικείμενα ή κάποια οργανική ύλη είναι ακόμη ισχυρότερη κάτω από τη θάλασσα.

Τι υλικά έχετε χρησιμοποιήσει μέχρι στιγμής; Φθηνά υλικά που χρησιμοποιούμε τακτικά σε καθημερινή βάση, πράγματα που είχαμε τριγύρω ή αντικείμενα που πετάχτηκαν. Την πρώτη φορά που δοκιμάσαμε την υποβρύχια φωτογραφική μηχανή, ήμασταν στη Νάουσα της Πάρου, οπότε χρησιμοποιήσαμε ό,τι υπήρχε στο κατάστρωμα... κάποια ρούχα που ήταν απλωμένα σε σειρά που έμοιαζαν με υποθαλάσσια ξηρασία. Χρησιμοποιήσαμε πλαστικές σακούλες και χάρτινες συσκευασίες που καλύπτουν συνήθως οικιακά αντικείμενα, όπως μια καρέκλα, ένα μπολ ή ένα φτυάρι για τη σειρά «Ποσειδώνας». Για τα γλυπτά του αέρα, όπως το Airspray, πρώτη σκεφτήκαμε μια αντλία πάνω από το νερό, αλλά στη συνέχεια ο Ματιέ επινόησε ένα σπουδαίο σύστημα, όπου θα μπορούσε να εισφέρει αέρα σε έναν σωλήνα απευθείας από τη δεξαμενή καταδύσεών του.

Τι είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο στην Ελλάδα; Μπορώ πραγματικά να νιώσω σαν στο σπίτι μου και θα ήθελα, κάποια στιγμή, να εγκατασταθώ εδώ μόνιμα. Προφανώς, η κουλτούρα, το φαγητό, τα τοπία και η αρχιτεκτονική είναι υπέροχα, πανέμορφα και τόσο καλά διατηρημένα. Αυτό είναι το θαυμάσιο πράγμα που εξακολουθεί να είναι άγριο και αυθεντικό. Οι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο ισχυροί και γενναιόδωροι. Οσο περισσότερο γνωρίζαμε τους Ελληνες τόσο εκτιμούσαμε ολοένα και πιο πολύ την ευκαιρία τού να ζούμε σε ένα τέτοιο μέρος. Είχαμε αυτήν τη σκέψη με τον Ματιέ όσο ταξιδεύαμε γύρω από την Κρήτη τόσο πολλές φορές, που έγινε προφανές για μας γιατί ο πρώτος μεγάλος πολιτισμός δημιουργήθηκε σε ένα τόσο ισχυρό φυσικό τοπίο. Ετσι, αυτό που τελικά αγαπάμε σχετικά με την Ελλάδα είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο περνούσαμε εκεί τόσο περισσότερο θέλαμε να μείνουμε. Με την ευκαιρία θα ήθελα να αναφέρω κάτι που διάβασα στην ιστοσελίδα της WWF για έναν νόμο που θα επιτρέπει οποιαδήποτε κατασκευή κατά μήκος των ακτών της Ελλάδας. Θα ήταν τεράστιο λάθος αν η Ελλάδα αρχίσει να μοιάζει με την Costa del Sol στην Ισπανία... Ελπίζω ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί...

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τους τελευταίους 8 μήνες έχουμε επιστρέψει στη Γαλλία και συγκεκριμένα στη Βρετάνη για να σκεφτούμε το πως ακριβως θα παρουσιάσουμε τα έργα μας. Τον Οκτώβριο πρόκειται να μείνουμε για ένα διάστημα στην Κορσική. Εν συνεχεία έχουμε μια ομαδική έκθεση στη Γαλλία και τον Γενάρη ευελπιστώ να επιστρέψουμε στην Κρήτη με το σκάφος για άλλους έξι μήνες, προκειμένου να ξεκινήσουμε ένα νέα υποθαλάσσιο έργο που αυτήν τη φορά θα είναι πιο συγκεκριμένο σε σχέση με τις προηγούμενες εξερευνήσεις μας.

Οι Κρήτες ήταν πολύ υποστηρικτικοί

Πώς ανταποκρίθηκαν οι Κρήτες στην τέχνη σας; Πολύ υποστηρικτικοί, περίεργοι και κάποιες στιγμές φάνηκε να το διασκεδάζουν, θα έλεγα, το οποίο είναι και το καλύτερο! Ημασταν πολύ τυχεροί που συναντήσαμε τους ιδιοκτήτες ενός υπέροχου εστιατορίου στο Ρέθυμνο που ονομάζεται «Λεμονιά» και έκαναν τη ζωή μας υπέροχη, όταν ήμασταν εκεί. Ηταν πολύ φιλόξενοι, ευχάριστοι άνθρωποι και περάσαμε φανταστικά μαζί. Ηταν λίγο μοναχικά στην αρχή του χειμώνα, όταν δεν γνωρίζαμε κανέναν, αλλά σύντομα αποκτήσαμε κάποιες μικρές συνήθειες και οι άνθρωποι άρχισαν να ανοίγονται και ήταν πολύ όμορφα. Ανυπομονώ να επιστρέψω.

ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
natpapa@pegasus.gr