ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΤΕΙΝΑΚΗ

της Ελένης Μπετεινάκη*

Τρεις λέξεις που μπορούν να σημαδέψουν μια ολόκληρη ζωή : « Για πάντα , ποτέ!». Ένα νυσταγμένο φεγγάρι, ένα θαλάσσιο τσίρκο και το καπέλο ενός καλλιτέχνη, πως μπορούν να δέσουν μεταξύ τους; Μπορούν όταν η Τέχνη γίνεται παραμύθι και υπάρχει αστείρευτη φαντασία και ταλέντο. Αγάπη για τα χρώματα, την μουσική , τα ταξίδια τα πραγματικά αλλά και του νου, που δεν βάζει ποτέ του σύνορα. Κι όταν έχεις εκείνο το ταλέντο στη ζωγραφική τότε όλα γίνονται εικόνες, που όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα υπάρχουν και θα μας διηγούνται τις ιστορίες τους , πολύχρωμες, φωτεινές και αλησμόνητες !

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος – Ελ Γκρέκο, Αγαθή Δημητρούκα, (εικον. Νικόλας Ανδρικόπουλος), εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ

Ένα μικρό αγόρι σχεδιάζει μια μικρή πόλη πάνω στην άμμο και συχνά μονολογεί κι ονειρεύεται . Οι δικοί του ανησυχούν και η γιαγιά πιστεύει πως πρέπει να πάρει την ευλογία ενός καλόγερου και να αλλάξουν όλα. Ύστερα αρχίζει να ζωγραφίζει πάνω σε ξύλο , ανακατεύοντας όλα τα αγαπημένα του χρώματα και πιο πολύ το βυσσινί και το χρυσαφί που μοιάζει με αληθινή χρυσόσκονη. Γίνεται αγιογράφος και τρεις λέξεις που από τότε που γεννήθηκε υπάρχουν στο μυαλό του « Για πάντα, ποτέ ».Σαν μεγαλώνει πολύ έρχονται πάλι μπροστά του και του δείχνουν το δρόμο για αν ακολουθήσει τα όνειρά του. Θα ταξιδέψει στην Βενετία, στη Ρώμη, και θα καταλήξει στην Ισπανία. Θα μαθητεύσει δίπλα στους μεγαλύτερους ζωγράφους και ο ίδιος θα γίνει διάσημος με το μοναδικό του στυλ, ζωγραφίζοντας «πάντα» ψιλόλιγνες φιγούρες που μοιάζουν να κλείνουν μέσα τους ένα φως που « ποτέ» δεν θα σβήσει , όσα χρόνια και αν περάσουν. …Είναι ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ή Εl Greco από τον Χάνδακα της Κρήτης που τα έργα του και η φήμη του στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα υπάρχει « για πάντα ».

Η Αγαθή Δημητρούκα σε μια αλλιώτικη βιογραφία ενός από τους μεγαλύτερους ζωγράφους ,με τα πινέλα του Νικόλα Ανδρικόπουλου να την συντροφεύουν και να την ζωντανεύουν μοναδικά, γραμμένη για μικρά παιδιά …σαν παραμύθι !

Το Νυσταγμένο φεγγάρι ( Paul Klee), Φιλία Δενδρινού, εκδ. Λιβάνης

Πριν πολλά πολλά χρόνια, θα ΄ναι και 135 γεννήθηκε ένας ζωγράφος που αγαπούσε πολύ την μουσική. Ζωγράφιζε όμορφες εικόνες σαν να ήταν η παλέτα του και η καρδιά του μικρού παιδιού.Kι όπως έγινε γνωστό και το όνομά του στα πέρατα της γης, Paul Klee τον λένε, είναι σαν να κρατάει ένα κλειδί και ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες της φαντασίας , του μυαλού και του κόσμου του. Και ζωγράφιζε για πολιτείες και ουρανούς και πουλιά και φεγγάρια. Κάποτε ζωγράφισε ένα φεγγάρι που έμοιαζε να είναι κουρασμένο και έτσι χωρίς να το θέλει, έγειρε εκεί στην άκρη του ουρανού κι αποκοιμήθηκε. Ένα σωρό όνειρα ήρθαν στον ύπνο του. Ανάκατες εικόνες , σχήματα, σκιές και κόσμοι διαφορετικοί. Κι ένοιωθε σα να μεταμορφώνονταν σε ψάρι ή σε κίτρινο πουλί. Σαν ξύπνησε όλα τούτα ήταν ζωγραφισμένα πάνω σε καμβά… Κι όλα τα όνειρα γίνανε πίνακες και γέμισαν τα Μουσεία του κόσμου κι από τότε μας ταξιδεύουν και μας χαρίζουν εικόνες πολύχρωμες γεμάτες φαντασία και ιστορίες…

Το θαλάσσιο τσίρκο ( Joan Miro) Φιλία Δενδρινού, εκδ. Λιβάνης

Ο Πεπίτο είναι ένας κλόουν σε ένα μεγάλο θαλάσσιο τσίρκο. Βοηθοί του ο Πίκο και ο Τσίκο, χαρούμενοι και σκανταλιάρηδες. Τα κουστούμια τους γεμάτα χρώματα και σχήματα. Όλοι τους αγαπάνε πολύ τον βυθό. Όλα τα ψάρια και τα ζωντανά της θάλασσας παρακολουθούν τα νούμερά τους .Μέχρι και το φεγγάρι βάλθηκε να δει τι σκάρωσαν αυτοί οι τρεις .Και κατέβηκε ίσαμε τα βάθη του ωκεανού, κι άλλαξε χρώματα ,ώσπου εμφανίστηκε στη μεγάλη σκηνή ο Χουάν , ένα ακόμα ψάρι κλόουν από τα πιο αγαπημένα και η παράσταση τελειώνει. Σ΄αυτό το παράξενο τσίρκο το « χρωματιστό» με μια μαύρη γραμμή που έγινε αυλαία κι ένα κίτρινο χρώμα σ όλη τη σκηνή μαζί με μια άλλη μωβ γραμμή πολύ διαφορετική. Μόνο ένας ζωγράφος με το ταλέντο και την φαντασία του Joan Miro θα μπορούσε να το ζωντανέψει τόσο μοναδικά σ όλους σχεδόν τους πίνακες του …

Το καπέλο του καλλιτέχνη Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Φιλία Δενδρινού, εκδ. Λιβάνης

Ήταν μια μέρα ένα καπέλο ψάθινο που είχε μια παράξενη παρέα και αφού βαρέθηκε να ζει σε ένα τραπέζι , ξεχασμένο, αποφάσισε να πάει αν βρει την τύχη του. Όλοι συμφωνήσαν μαζί του πως είχε δίκιο κι είχαν μια κουβέντα να του πουν. Καλοκαίρι θα ταν και η ζέστη απλωνόταν παντού και σαν φύσηξε ένα απαλό αγέρι το καπέλο κουνήθηκε από τη θέση του και « πετάχτηκε» στον κήπο του σπιτιού. Κι άρχισε να ταξιδεύει , στον μπλε ουρανό που έμοιαζε με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κι άκουγε τα πουλιά, κείνα τα μαύρα κοράκια , κι έβλεπε τα σταροχώραφα , τα περίφημα στάχυα της Άρλ. Κι είδε τους θεριστές που ξεκουράζονταν στις θημωνιές και πέρασε πάνω από άλλους κήπους και τότε θυμήθηκε μέσα στην τόση ομορφιά πως εκείνο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα παλιό ψάθινο καπέλο με μια ξεθωριασμένη κορδέλα γύρω του Και κατέβηκε λίγο πιο χαμηλά να δει και να νοιώσει την ομορφιά από τις ίριδες . Και περιπλανήθηκε πάνω από εκκλησιές και καμπαναριά και αγροτόσπιτα και θαύμασε την απλότητα των χωρικών και συνέχισε το ταξίδι του. Κι είδε τα άστρα να τρεμοσβήνουν μια έναστρη νύχτα μοναδική και το πήρε το ξημέρωμα κι έφτασε στην πολιτεία του Αρλ και στα σπίτια με τα μεγάλα παράθυρα. Και τότε είδε μια κάμαρη με ένα πολύ ψηλό κρεβάτι κι ένοιωσε μια συγκίνηση σ αυτό το τόσο λιτό δωμάτιο και αφού περιεργάστηκε τον χώρο είδε γραμμένο σε ένα παλιό κασόνι ένα όνομα : Βίνσεντ. Κι εικόνες πολλές ήρθαν στο μυαλό του για τον άνδρα που είχε αυτό το όνομα και που ίσως θα μπορούσε να είχε ανάγκη ένα παλιό ψάθινο καπέλο όπως ήταν αυτό …Και, ναι ήταν αυτός …κι αφού συλλογίστηκε το μακρύ του ταξίδι, βρήκε επιτέλους το σκοπό του, κι έγιναν οι δυο τους φίλοι αχώριστοι από τότε …μέχρι την αιωνιότητα!