Ένα από τα πιο δραματικά πρόσωπα του Ιερού δράματος είναι ο Ιούδας και αυτό το τονίζει πολύ έντονα η υμνογραφία των ημερών. Ο Ιούδας πλησίασε τον Κύριο «δια ίδιον όφελος» και αυτό το έκανε συνειδητά, αποσκοπώντας μάλιστα σε θεμιτά οφέλη, όπως ήταν η ελευθερία από την Ρωμαϊκή τυρανία. Δεν νομίζω όμως πως το λάθος του Ιούδα βρίσκεται σε αυτή την αφετηριακή λανθασμένη πρόθεση, στο ότι έβαλε προϋποθέσεις στη σχέση του με το Θεό, αλλά στην εμμονή και παγίωση αυτού του υποκριτικού προσωπείου του. Άλλωστε ποιός είναι αυτός που ξεκινά τη σχέση του με το Χριστό δίχως να περιμένει κάτι, έστω αγαθό;
Η βούληση και κατά συνέπεια οι προθέσεις του πιστού κλιμακώνονται αναλόγως την μεταμορφωτική πορεία που έχει. Έτσι λοιπόν το θέμα του Ιούδα είναι πως δεν μπήκε σε αυτή την πορεία της μεταμόρφωσης και καίνωσης του εαυτού του για να καταλάβει το βαθύτερο νόημα των λόγων και της παρουσίας του Χριστού στη ζωή του και συνέχισε να είναι δίπλα στον διδάσκαλο χωρίς όμως να φρονεί τα του διδασκάλου. Εδώ, αλλά και σε άλλα σημεία, ο Χριστός μας δίνει να καταλάβουμε πως μπορεί κάποιος να γνωρίζει και να διδάσκει τα του Ευαγγελίου και μάλιστα Ορθόδοξα, να είναι και μαθητής Του όπως ο Ιούδας, αλλά να μην είναι δικός Του και μάλιστα καμιά φορά να φθάνει ως την προδοσία! Ο Ιούδας είναι ο άνθρωπος των προσωπείων, της υποκρισίας, που άλλα φρονεί και άλλα αφήνει να φαίνονται στους άλλους.
Η ανάμνησή του τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος μας κάνει να στρεφόμαστε εναντίων του γιατί αναμοχλεύει ασυνείδητες "Ιουδαϊκές" διαθέσεις της ψυχής μας!
Χρόνης Μούτσης
stchronicls.pblogs.g
