Ο μικρότερος, ηλικιακά, κάτοικος στην άλλοτε ευημερούσα κοινωνία στο Νευς Αμάρι, της πρωτεύουσας της επαρχίας, είναι ο Χαράλαμπος Πρικάκης, ετών 61! Οι άλλοι, ίσαμε είκοσι, ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια των χρόνων και πλέον το παλαιό αστικό κέντρο με όλες τις Αρχές και τις εμπορικές λειτουργίες κατάντησε και αυτό σήμερα ο οικισμός των… γερόντων. Ευτυχώς, ζωή δίνουν οι πέντε οικογένειες των οικονομικών μεταναστών που χρόνια είναι εγκατεστημένοι και τα παιδιά τους είναι τα μοναδικά που μπαίνουν καθημερινά στο σχολικό και μετακινούνται στα κοντινά σχολειά όπου φοιτούν…
Παιδί νέας οικογένειας στην παλαιά πρωτεύουσα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα! Ένας νέος, ωστόσο, που η μοίρα δεν του βρήκε δουλειά στην πόλη, σκέφτεται πολύ σοβαρά ως έσχατη λύση, να ζητήσει την επιβίωσή του στο Νευς Αμάρι με ένα μαγαζάκι κοντά στην πλατεία. Όμως, υπάρχει το «Πετρακάκειο» καφενείο και μικρομπακάλικο του Φραγκιού που το καλοκαίρι με τους απόδημους «κάτι γίνεται», όμως, τους μήνες του χειμώνα είναι στριμωγμένο και υποφέρει … Η εικόνα, καθώς είμαστε στον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, και εφόσον οι ξένοι τουρίστες συνεχίζουν να ψάχνουν την Κρήτη στα εσώψυχά της, παραμένει ακόμη ευχάριστη. Όταν, όμως, οι θερμοκρασίες θα πέσουν, τότε θα πέσουν και οι …θερμοκρασίες στη ζωή των λιγοστών ντόπιων και θα περάσουν στο «μια από τα ίδια ή και χειρότερα»
ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ…
Μέσα στους λίγους και ο κτηνοτρόφος Χαράλαμπος Πρικάκης, ο Μπρίκης, μια αυθεντική αμαριώτικη προσωπικότητα, από αυτές που συνεχίζουν να διατηρούν τα υγιή χαρακτηριστικά της ράτσας. Είναι 61 χρονών, ο… νεότερος σε ηλικία μόνιμος κάτοικος από τους εγχώριους, που ποτέ δεν άλλαξε τόπο.
Κάτοικος είναι και ο γιατρός Μανώλης Καλομενόπουλος, όμως αναγκάζεται να το έχει… δίπορτο λόγω των ιατρικών του καθηκόντων πότε στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου και πότε σε κέντρα υγείας. Ίσως να είναι κατά… ένα μήνα μεγαλύτερος του Μπρίκη…
Νιώθει ευτυχής που έδωσε όλα του τα χρόνια στο χωριό, στο βουνό και στο κοπάδι και δεν μετανιώνει «που δεν έμαθε γράμματα» και δεν ξορίστηκε. Ακόμα κι όταν πάει στην πόλη του Ρεθύμνου… βιάζεται να φύγει και να γυρίσει στο στρατηγείο του στα όρη και «όπου και να πάει δεν κάνει». Ορισμένοι χωριανοί του που ξενιτεύτηκαν, εξομολογείται, ζηλεύουν την επιλογή του να παραμείνει και δεν το κρύβουν ότι«εάν είχαν τις προϋποθέσεις θα επέστρεφαν για να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους…»
Αλλά στο Νευς Αμάρι τον ρίζωσαν τα έντονα παιδικά του βιώματα και μισό αιώνα βόσκει στα όρη. Η απόφασή του να μπει στις στράτες των βοσκών, δεν ήλθε τυχαία και εξηγεί γιατί: «Γεννήθηκα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1952 και η μάνα μου η Αρτεμισία δεν πρόλαβε να πάει στο νοσοκομείο και με γέννησε στο σπίτι εδώ στο χωριό. Από τότε και ως τα σήμερα δεν άλλαξα χωριό, εδώ έκανα το σπίτι μου εδώ έκανα και τα τέσσερα παιδιά μου. Ήμουν από τους τελευταίους νέους που έμεινε και δεν το μετανιώνω, γιατί τότε μόλις τέλειωνες το δημοτικό έπρεπε να φύγεις να πας στην πόλη στο γυμνάσιο, να μάθεις γράμματα…»
«ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝΕ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ…»
Όμως, πάντα από τις μικρές ηλικίες, τον προσέλκυε η ζωή του βοσκού και δεν άργησε με την καθημερινή τριβή, να γίνει «ένα με τα πρόβατα και τις αίγες». Ο πατέρας του από τους λεβέντες «κουραδάρηδες» τον κατήχησε και του έδειξε το δρόμο στα γκρεμνά και στα βοσκοτόπια. «Ο πατέρας μου», θα πει, «είχε πρόβατα και αίγες και εμένα μου άρεσαν κάθε μέρα να τα βλέπω, πώς να σου το πω κόλλησα. Δεν μου άρεσαν τα γράμματα και από μικρός αγαπώ τα πρόβατα. Η ζωή του βοσκού είναι σκληρή γιατί δεν έχεις ρεπό και ότι έχω κάνει το έχω κάνει με τον κόπο μου…»
Για τις επιλογές των νέων που επιλέγουν να συσσωρεύονται στα αστικά κέντρα και να συνθλίβονται στην καθημερινότητα και στον τρόπο ζωής τους είναι ξεκάθαρος: «Αν είσαι εργατικός το χωριό προσφέρει τα πάντα, αλλά δεν είναι για τους τεμπέληδες. Έγιναν τεμπέληδες οι νέοι γιατί έτσι τους έμαθαν οι γονείς τους. Τους έστειλαν στα γράμματα, πήγαν στο πανεπιστήμιο, πήραν το πτυχίο και πώς να δουλέψουν ύστερα στα αγροτικά που δεν έμαθαν;»
Έτσι έμαθε τώρα μισό αιώνα ο περήφανος Κρητικός και έτσι πορεύεται. Αθόρυβα κάθε μέρα θα βγει στα όρη και το βράδυ θα γυρίσει στο σπίτι. Κάποιες νύκτες μπορεί και να μη γυρίσει, γιατί πρέπει να είναι κοντά στα ζώα του. Μια ζωή έτσι πενήντα χρόνια, γιατί έτσι έμαθε ο νεότερος κάτοικος των 61 χρόνων στην κοινωνία στο Νευς Αμάρι που κάθε χρόνο χάνει τις δυνάμεις της και μπήκε στην… εντατική.
www.thebest.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου