Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΖΑΡΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΟΥ.
«Θυμούμαι...
Οι ετοιμασίες για το πανηγύρι ξεκινούσαν πολλές μέρες πρίν. Παίρναμε τις σκαλίδες και καθαρίζαμε το μονοπάτι από το χωριό μέχρι την εκκλησία. Να ρθουν οι πανηγυριώτες να μην αγκυλώνονται από τους ασπαλάθους, Το καθαρίζαμε και το ασπρίζαμε.
Καθαρίζαμε και σοπατίζαμε καλά καλά χάμε, γύρω από το εκκλησάκι γιατί τη μέρα του πανηγυριού ερχότανε λυράρηδες και μετά τη λειτουργία κάναμε μεγάλο γλέντι.
Και μεις οι καφετζήδες , φτιάχναμε υπαίθριο καφενείο, μια καλύβα , που τα ξεχωρίζαμε με ξερολιθιά ,μόνο για εκείνη τη μέρα. Φέρναμε τα χρειασίδια μας και φτιάχναμε τους καφέδες.
Ξεκινούσανε οι πανηγυριώτες πρωί πρωί μια ώρα δρόμος από το χωριό, και ανηφορίζανε, φορτωμένοι τους άρτους στα ξομπλιαστά σακιά. Όλοι με τα πόδια. Πολλοί το χανε τάξιμο να βγούνε στην κορυφή στη Χάρη του...
Από τους Αποστόλους και το Αρκαλοχώρι ερχότανε πραματευτάδες και πουλούσανε μικροπράματα για τα κοπέλια και ζαχαρωτές μαντινάδες ,δέκα στο φράγκο , για τσι κοπελιές και τσι ντελικανίδες, που τσι μελετούσανε για την αγαπητικιά τους. Αγονία για πια μαντινάδα θα τύχει….Ετσά επικοινωνούσανε οι ερωτευμένοι..
Άμα τελείωνε η λειτουργία , παίρναμε το αντίδωρο ,μοιράζαμε τσι άρτους, και όλοι μικροί- μεγάλοι πηγαίναμε στα καφενεία . Το νερό το χαμε ζεστάνει από πριν στο γιαγούμι στα ξύλα για να κάνομε γρήγορα γρήγορα τους καφέδες και να τους σερβίρομε. Μόνο οι άντρες πίνανε καφέ . Οι γυναίκες και τα κοπέλια δεν πίνανε.
Παρέες παρέες ύστερα πηγαίνανε , τριγύρω, να φάνε ότι κρατούσανε. Κρέας, τυρί, φτάζυμο ψωμί και άφθονο κρασί στι τσούκους. Κερνούσε η μια παρέα την άλλη πίνανε τρώγανε και διασκεδάζανε. Γνωστοί και άγνωστοι μια παρέα!
Σιγά σιγά άναβε το γλέντι και γυρνούσανε στις καλύβες.
"ΝΤΑΜΑ ΛΥΡΑΡΗ" φωνάζαμε...κι αυτός έπαιζε τσι πηδηχτούς και χορεύανε οι Ντελικανίδες και οι κοπελιές με τα καινούρια τους φουστάνια.
Μεγάλος ενθουσιασμός. Αντιλαλούσε ο κόσμος από τις μαντινάδες.
Αργά πια και πριν σκοτεινιάσει, αρχίζαμε να κατεβαίνουμε στο χωριό και οι αθρώποι ήτανε σαν τσι μελιτάκους στη στράτα...Δεν έφευγε κανείς όμως. Πηγαίναμε στα σπίθια στο χωριό. Ψητά , βραστά , κρασί για όλους και το γλέντι συνεχιζόταν στα καφενεία .. Λύρα μαντολίνο και μαντινάδες.
Με την κατοχή τα πράγματα άλλαξαν. Πηγαίναμε πάλι αλλά μόνο για να εκκλησιαστούμε. Τα γλέντια σταμάτησαν. Πήγαινε λιγότερος κόσμος.
Πριν 25 περίπου χρόνια άνοιξε ο δρόμος. Πάει περισσότερος κόσμος τώρα. Αλλά δε γλεντά εδά ...’Η χορτάτος είναι ή όρεξη δεν έχει...»
Η θέα από την εκκλησία του Αγίου Πνεύματος είναι εκπληκτική. Φαίνεται ο κάμπος της Πεδιάδας, το στρατιωτικό αεροδρόμιο Κατελλίου, τα γύρω χωριά μέχρι το Αρκαλοχώρι και τις Αρχάνες, μέχρι το Ηράκλειο, μέχρι τα χωριά της Μεσαράς...
Τώρα ή τότε ή ευχή είναι πάντα ή ίδια. «Να με αξιώσει η Χάρη του Να έρθω και του χρόνου..»
Η ΘΕΑ ΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΚΑΣΤΕΛΙΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου