Κάθε χρόνο οι θεατρόφιλοι φοιτητές της χώρας δίνουν ένα ραντεβού στις Κάτω Βρύσες Αστριτσίου. Κάθε χρόνο ΚΤΕΛ, αμάξια, μηχανάκια ή ακόμα και ποδήλατα επιστρατεύονται και άξαφνα η περιοχή κάτω από τις Βρύσες και εκατέρωθεν από το ρυάκι, ανάμεσα σε πεύκα, λεμονιές, μηλιές και πλατάνια, που όλο το χρόνο παραμένει σχεδόν άδεια και ήσυχη, για λίγες μέρες μόνο, γεμίζει ζωή.
Εκεί φιλοξενείται κάθε χρόνο, στη καρδιά του καλοκαιριού, τοΠολιτιστικό Camping των φοιτητικών θεατρικών ομάδων της Ελλάδας. Η ημερομηνία αποφασίζεται 2 μήνες πριν και μια ομάδα εθελοντών κανονίζει με το Δήμο όλα τα διαδικαστικά θέματα. Εξοπλισμένοι με φτυάρια και όχι μόνο, δημιουργούν καινούριες καβάτζες και φρεσκάρουν εκείνες της προηγούμενης χρονιάς, και κουβαλούν τη προίκα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αστριτσίου, αποτελούμενη από καρέκλες και πάγκους και ότι άλλο βάζει ο νους.
Η ημέρα φτάνει και ο κόσμος αρχίζει να πλημμυρίζει το χώρο του camping. Οι σκηνές στήνονται και στριμώχνονται όσο πιο τακτικά γίνεται. Η χωροταξική σκέψη όταν πρόκειται να φιλοξενήσεις 400 plus άτομα είναι προφανώς, άκρως σημαντική. Αφού βολευόμαστε λοιπόν όλοι όπως-όπως, αρχίζει και η κοινωνικοποίηση. Φίλοι και γνωστοί από προηγούμενες χρονιές και μη, ανταλλάζουμε αγκαλιές στο κυλικείο δίπλα στη μικροσκοπική λίμνη με τις πάπιες και τους πορτοκαλί κυπρίνους. Και κάπως έτσι ξεκινάν όλα. Από εδώ και πέρα κάθε μέρα μία–μία οι ομάδες θα κάνουν πρόβα πυρετωδώς ώστε να παρουσιάσουν όλες το έργο τους, μόλις έρθει η σειρά τους. Τα θερμά βράδια εκτός από κουνούπια και ήχους τζιτζικιών θα γεμίσουν το κενό χρόνο με τέχνη. Ένα πραγματικό συνονθύλευμα από διαφορετικές ματιές. Ένα ερασιτεχνικό καζάνι που βράζει με καλές, κακές και κιτς αισθητικές. Παρουσιάζονται όλες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ή τουλάχιστον βάζουν τα δυνατά τους να το κάνουν. Κάθε βράδυ όμως δεν είμαστε μόνοι. Το χώρο μπροστά στη σκηνή τον γεμίζουν και οι κάτοικοι κάθε ηλικίας των γύρω χωριών που παρακολουθούν τις παραστάσεις σχεδόν ανελλιπώς.
Προσωπικά βρίσκω πολύ σημαντικό το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί που λόγω της σχετικής απομόνωσης τους, δεν έρχονται συχνά σε επαφή με καλλιτεχνικά δρώμενα, γνωρίζουν το θέατρο με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο και μάλιστα εντός της έδρας τους.
Τα θερμά βράδια εκτός από κουνούπια και ήχους τζιτζικιών γεμίζουν με τέχνη. Ένα πραγματικό συνονθύλευμα από διαφορετικές ματιές. Ένα ερασιτεχνικό καζάνι που βράζει με καλές, κακές και κιτς αισθητικές.
Η συνάντηση αυτή των ομάδων δεν έχει ως αυτοσκοπό μόνο την αναψυχή. Τα άτομα που παρευρίσκονται έχουν ως κοινό γνώμονα την αγάπη και το σεβασμό για το θέατρο, οπότε είναι απόλυτα λογικό να θέλουν να το προχωρήσουν μερικά βήματα ακόμη σαν τέχνη. Πέρα από την αναπόφευκτη ζύμωση που συμβαίνει, ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται και με τη «στρογγυλή τράπεζα» που γίνεται για χάρη της ομάδα της οποίας η παράσταση παρουσιάστηκε το προηγούμενο βράδυ. Στη συζήτηση αυτή, πέρα από την ομάδα παρευρίσκεται όποιος έχει διάθεση. Θετικά και αρνητικά σχόλια, απορίες και ενστάσεις καθώς και προτάσεις για βελτίωση δίνουν και παίρνουν. Σε αυτές τις συναντήσεις, τον κύριο λόγο τον έχει η εποικοδομητική κριτική και μόνο.
Και κατά τη διάρκεια της ημέρας τι;
Το πολιτιστικό camping είναι ένας μεγάλος ζωντανός οργανισμός παρόλο που έχει διάρκεια ζωής δέκα μόνο μέρες. Όλοι οι συμμετέχοντες των φοιτητικών ομάδων, είναι υποχρεωμένοι, εφόσον παίρνουν ότι έχει να τους προσφέρει, να το κρατήσουν και ζωντανό. Υπάρχει κάθε είδος«βάρδιας» που χρειάζεται εθελοντική εργασία. Ένας τεράστιος πίνακας που περιμένει κάθε μέρα να συμπληρωθεί και συνήθως τα κουτσό-καταφέρνει.
Η διαχείριση του χρόνου όμως, δεν τελειώνει με τις εξοντωτικές πρόβες, τις παραστάσεις και τις διάφορες βάρδιες. Εκτός και εάν κάποιος το επιδιώξει, οπότε και μπορεί να βαράει μύγες τις υπόλοιπες ώρες για τις εναπομένουσες μέρες. Υπάρχουν και τα περιβόητα εργαστήρια. Άτομα τα οποία συμμετέχουν στο πολιτιστικό camping και έχουν κάποια «ιδιαίτερη» γνώση ή και «σκέτο» γνώση αναλαμβάνουν ένα εργαστήριοτο οποίο λειτουργεί σα μίνι – σεμινάριο και είναι ανοιχτό σε όλους όσους θέλουν να το παρακολουθήσουν. Για παράδειγμα, φέτος όσοι λυπήθηκαν τις μύγες, παρακολούθησαν,δημιουργική γραφή, φωτογραφία, ψυχολογία και λιγότερο κλισέ θέματα όπως ινδικό φλάουτο, και αστρονομία. Εγώ αντιθέτως με το τι πίστευα πριν πάω, προτίμησα τις μύγες και ακόμα το μετανιώνω. Υπόδειγμα λαμπρού νέου, σου λέει μετά.
Αναπολώντας το Αστρίτσι, κάποιος που το έχει ζήσει νιώθει σα παιδί που κρατά μόνο τα θετικά απ’ όσα ζει. Τώρα πια, δεν με νοιάζουν οι ουρές με διψήφια νούμερα έξω από τις τουαλέτες. Ούτε η αναμονή για το φαγητό παρόλο που ώρες-ώρες πίστευα πως η τροφή είναι urban legend. Υποψιάζομαι πως για μερικούς ακόμα και η βάρδια καθαρισμού στις τουαλέτες φαντάζει διασκεδαστική εκ των υστέρων. Κρατάω μόνο όλες τις παραστάσεις που είδα και τώρα μου αρέσουν όλες, τότε σίγουρα όχι. Θυμάμαι ευχάριστα τις βάρδιες, όσο βαρετές ή κουραστικές και αν ήταν. Μου λείπουν όλοι οι καινούργιοι άνθρωποι που γνώρισα και όλα τα βράδια με τα διάσπαρτα μουσικά όργανα. Κρατάω κυρίως τη ζεστασιά από το δημιουργικό καζάνι που βράζει κάθε χρόνο σε κάθε μοναδικό Αστρίτσι και τις πέτρες κάτω από τη σκηνή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου