ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

ΣΤΗ ΜΟΙΡΑ ΕΓΩ ΔΕ ΡΙΧΝΩ ΦΩΣ... ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...
ΣΤΗ ΤΥΧΗ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΜΑΙ... ΚΟΥΜΑΝΤΑ ΝΑ ΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ...

ΟΝΤΑ ΑΓΑΠΩ ΚΙ ΟΝΤΑ ΠΟΝΩ... ΕΓΩ ΦΩΝΗ ΔΕΝ ΕΧΩ...
ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥ ΜΑΡΤΥΡΑ... ΤΟΝ ΠΟΝΩ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΩ...

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ ΓΥΡΕΥΩ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ...
Ν ΑΣΤΡΑΨΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ 

ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΜΟΥ... ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΟΥ...
ΔΙΨΩ ΝΑ ΠΙΩ ΝΑ ΔΡΟΣΙΣΤΩ... ΜΑ ΕΙΣΑΙ ΑΛΛΑΡΓΟ ΦΩΣ ΜΟΥ 

ΕΔΥΣΕ ΠΑΛΙ Τ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ...
ΗΛΙΕ ΜΟΥ ΤΑΞΕ ΜΟΥ ΞΑΝΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΣΟΥ 


ΗΛΙΕ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΞΥΠΝΑΣ... ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ....
ΘΛΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ή ΓΕΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ !!!

ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΜΟΥ... ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΑ ΜΟΥ... ΜΑ Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ !!!


Σ ΕΡΗΜΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΥΡΝΩ... ΤΙ ΟΝΕΙΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ...
ΝΑ Σ ΑΓΑΠΩ ΝΑ ΣΕ ΠΟΘΩ... ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΒΑΝΩ...

ΑΧΙ ΠΩΣ ΕΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ Ο ΠΟΝΟΣ...
ΝΑ ΣΕ ΘΩΡΩ ΝΑ ΣΕ ΓΡΟΙΚΩ... ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ...


ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΦΩΣ ...ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ...
ΚΙ ΟΤΙ ΜΟΥ ΦΕΡΕΙ Η ΖΩΗ ΕΓΩ ΜΕ ΣΕΝΑ ΑΡΧΙΖΩ...

ΝΑ ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΣΟΥ... ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΒΑΔΙΖΩ...
ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΣΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΠΕΡΝΩ... ΚΑΥΜΟΥΣ ΝΑ ΚΟΥΛΑΝΤΡΙΖΩ...

Δεν έχει ο νους μου όρια για αγάπη και για πάθη 

μα και τα δύο προσπερασα με τα δικα σου λάθη. 

ΑΓΡΙΕΜΕΝΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΟΙ ΧΤΥΠΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ... 

ΦΥΣΟΥΝ ΒΡΟΝΤΟΥΝ ΚΑΙ ΒΡΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΝΑ ΘΥΜΙΑ ΣΟΥ...

Αμοναχος εβαδιζα τσι στρατας την αγάπη. 

Δεν ηξερα δεν ήθελα του χωρισμού τα πάθη. 

Αγάπησα και γυρεψα στην άκρη της ψυχής σου το. 

Γέλιο σου το λόγο σου κι όχι τη σιωπή σου. 

Δεν πρέπει είπες δεν μπορώ δεν θέλω δεν αντέχω 

κι εγώ στην άκρη αμοναχος τα πρέπει κάνω θέλω.

Αγαπη σου εγυρεψα μα λιγοσε η ψυχη μου

να γινομαι ζητιανος τσι... και να μη θες μικρη μου

Σε περιβολι αμοναχος πως ζεις καημενε κρινε

σαν τον καημο τσι μοναξιας αλλος καημος δεν ειναι

Εμεις μικρη μου απο καιρο εχουμε γινει ενα

και δεν κατεχω ανε πονω για σενα ή για μενα

Ολος ο κοσμος με ρωτα ηντα χω και δακρυζω

μα γω χω μαθει τη χαρα με κλάιμα να ποτιζω

Ε τη παντερμη μοναξια παρεες που τσι κανει

στο διαβα μου να μου κλουθει να κανουμε ντουκιάνι

Εγω την εχω τη χαρα στα χερια σου και ξασου

θες μοιρασε τηνε στα δυο θες κανε τη δικια σου

Απανω που δενε η πληγη κι εκανε τσιπαλιδα

εσπασε και ξανανοιξε την ωρα που την ειδα

Γιορταζεις. Και η μοίρα μου στο διάβα σου με φέρνει. 
Καημούς να περνώ.θέλω γω και συ χαρές να φέρνεις. 

Το δακρυ μου ειναι κοκκινο οντε θα βγει για σενα
γιατι ανεκατωνεται με τσι καρδιας το αιμα


ΕΙΝΑΙ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΟΝΤΕ ΦΥΣΑ...ΤΟ' ΝΑ Τ' ΑΛΛΟΥ Θ' ΑΓΓΙΞΕΙ
ΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΚΑΜΕ ΚΑΙΡΟ...ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΕΣΜΙΞΕΙ.

ΔΕ ΘΕΛΩ ΜΠΛΙΟ ΝΑ ΤΗ ΓΡΟΙΚΩ...ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΗ ΛΕΞΗ
ΚΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ...ΣΑΝ ΤΟ ΚΙΣΣΟ ΕΧΕΙ ΜΠΛΕΞΕΙ

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝ. ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΗΔΕΙΑ... 
ΜΟΝΑΧΑ ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ... ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΟΔΕΙΑ

ΑΣΕ ΜΕ ΛΙΓΟ ΝΑ ΧΑΡΩ... ΜΗ ΜΕ ΖΥΓΩΝΕΙΣ ΜΟΙΡΑ
ΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΗΜΟΥΣ... ΓΙΑ ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΕΠΗΡΑ

ΗΘΕΛΑ ΜΟΙΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ... ΝΑ ΣΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΟΝΟ 
ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ ΕΓΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ... ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΩ.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ... ΕΙΝΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΑ
Πάνω στ αποκαίδια μου και κλαίν δυστηχισμένα

ΕΓΩ ΘΕΕ ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΩ... Ν¨ΑΛΛΑΞΟΜΑΙ ΤΣΙ ΘΕΣΕΙΣ
ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΠΟΥ ΔΩΚΕΣ... ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΘΑ Τ ΑΝΤΕΞΕΙΣ


Δίδυμους μας εγέννησες..μάνα μου με τον πόνο
κι ας λες εσύ πως έκανες... ένα κοπέλι μόνο

ΠΑΡΑΠΟΝΟΥΜΑΙ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ... ΜΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΔΕ ΛΕΩ
ΓΙΑΝΤΑ ΑΝΕ ΠΩ Κ Τ' ΟΝΟΜΑ... ΘΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΩ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ