Ο Λάκκος ήταν μια μικρή απόκεντρη συνοικία στις νοτιοδυτικές παρυφές του Ηρακλείου κοντά στο τμήμα των ενετικών τειχών όπου ευρίσκεται η πύλη Βηθλεέμ (Καρναλίκ Καπί) το φρούριο
Baluardo Mardinengo στην περιοχή που είναι τώρα η Yγειονομική Yπηρεσία
Σε επίσημα έγγραφα στις αρχές του αιώνα η συνοικία αναφέρεται με την ονομασία Σερτουρνά, από το ομώνυμο Τζαμί που είχε κατασκευάσει εκεί στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας ο Σερτουρνά
Ιμπραχήμ Αγάς, ως Βουλισμένη Βρύση, ονομασία που συναντάται συχνά σε σχετικές καταχωρήσεις τοπικών εφημερίδων και προήλθε από την ενετική κρήνη «Βρύση του Λάκκου» που βρίσκονταν στο κέντρο της συνοικίας και επίσης ως Λάκκος.
ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1990
Η ονομασία Λάκκος , η οποία και συναντάται περισσότερο στις προφορικές μαρτυρίες, περιείχε ένα γεωγραφικό προσδιορισμό καθώς η συνοικία βρίσκονταν σε κοιλώδες έδαφος σχηματίζοντας μορφή λάκκου.
Εν τούτοις η καθιέρωση της χρονολογείται από την περίοδο της εγκαθίδρυσης των χαμαιτυπείων στην περιοχή, οπότε και η σήμανση του χώρου προσέλαβε αρνητικό, συμβολικό περιεχόμενο μια και στην κοινωνική φαντασία ο Λάκκος αντικατόπτριζε τον υπόκοσμο της πόλης και συνιστούσε απειλή για την συμβατική ηθική και τους ευυπόληπτους πολίτες καθώς είχε πολιτογραφηθεί ως θύλακας τωνχριστιανικών πορνείων..
Σύμφωνα όμως με προγενέστερη μαρτυρία του δημοσιογράφου ¶ρη Χατζηδάκη, ο χώρος ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα είχε συνδεθεί με αρνητικές αξιολογήσεις αφού είχε εγκατασταθεί εκεί «το Τούρκικο πόπολο» της κατωτέρας κοινωνικής υποστάθμης. Ανεξάρτητα πάντως από τις
διαφορετικές σημασιολογήσεις του χώρου, οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ως προς το ότι ο Λάκκος με τους τσικιμάδες, τα χαμηλοτάβανα σπίτια και τις παράγκες, υπήρξε ανέκαθεν ένας από τους πλέον
υποβαθμισμένους και φτωχικούς μαχαλάδες της πόλης του Ηρακλείου..»
Όλες αυτές, καθώς επίσης κι άλλες πολλές, οι πολύτιμες πληροφορίες που δίνει ο Ηρακλειώτης συγγραφέας Γιάννης Ζαϊμάκης επιβεβαιώνονται προφορικά και από τον ογδονταδιάχρονο Γιώργο
Λαμπράκη που διατηρεί μπακάλικο στο κέντρο της περιοχής του Λάκκου, στην οδό Σπιναλόγκας και αρχή της Γ. Ρωμανού, από το 1934, ίσως από τους ελάχιστους πλέον, εν ζωή ανθρώπους που γνώρισαν όσο λίγοι από κοντά την συνοικία των πορνείων με τους ιδιαίτερους ανθρώπους της μια κι εκτός από τις εμπορικές συναλλαγές που είχε μαζί τους σαν ο μπακάλης που οι ιερόδουλες ψώνιζαν
από αυτόν, διατηρούσε επίσηςκαι έντεκα σπίτια τα οποία τους τα ενοικίαζε.
«Στου Λάκκου τα περάσματαο κόσμος γαληνέβγει οι μάγκες πίνουν το λουλάκι ο Kατσαρός χορέβγει, Λακκουδιανή μου όμορφη γιανκίνι του κορμιού μου πρόβαλε στο κονάκι σου να γιατρευτεί η πληγή μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου