Από τις τέσσερεις δημαρχίες, 1926-1941,του Τίτου Πετυχάκη και μετά δεν νομίζω πως υπήρξε Ρέθεμνιώτης δήμαρχος, που δημιούργησε πλατεία με την έννοια της πλατείας στην πόλη του Ρεθύμνου. Ο φιλοπρόοδος δήμαρχος Τίτος Πετυχάκης, μέσα στον χαλασμό των εποχών της μικρασιατικής καταστροφής, και της προσφυγιάς και των καταπατητών των οθωμανικών περιουσιών, ονειρευόταν ένα ευρωπαϊκό Ρέθυμνο. Δενδροφύτεψε τους δρόμους της πόλης, τον λόφο Εβλιγιά και τον λόφο στα Τρία μοναστήρια, συνέχισε και υλοποίησε το έργο του δημάρχου Μενέλαου Παπαδάκη για την κατασκευή του σημερινού Δημοτικού κήπου προκειμένου να μη καταπατήσουν τα μεζάρια (οθωμανικά νεκροταφεία) οι αιώνιοι κυβερνητικοί οικοπεδοφάγοι.
Έκτισε το τελωνείο, ανακατασκεύασε και εκβάθυνε το παλιό λιμάνι, προστάτευσε με τσιμεντένιο θώρακα τον κατά τους nobilitas Ρεθεμνιώτες ενετικό φάρο, που τελικά είναι αιγυπτιακός και δεν καταδεχόμαστε να το πούμε έτσι μη τυχόν και πέσει η μύτη μας. Άνοιξε δρόμους, έκανε πλατείες, άσχετα αν στην προσπάθεια του να εξωραΐσει την πόλη στην πρώτη δημαρχία του 1926-1929 κατέστρεψε και τα τελευταία υπολείμματα των τειχών, κατέστρεψε τα χτίσματα του λιμανιού τον γκιουλ μπαξε ή κήπο του πρίγκηπα Γεωργίου, τα νεώρια, το λοιμοκαθαρτήριο και άλλα κτήρια για να τετραπλασιάσει τον χώρο στην σημερινή πλατεία του Τελωνείου, που οι μεταγενέστεροι την κάναμε πάλι δρόμο και πάρκινγκ του λιμανιού.
Τον δικαιολογώ, γιατί ίσως προκειμένου να κάνει το βενετοοθωμανικό χωριό, ευρωπαϊκή πόλη δεν είδε σε βάθος την ωφέλεια, που θα είχε η πόλη αυτή από τον τουρισμό, πενήντα μόλις χρόνια μετά από την καταστροφή των παραπάνω κτισμάτων.
Ο Τίτος Πετυχάκης , ως άλλος Κουτσερόφσκι – πρόεδρος της πόλης – υπερδήμαρχος 1898-1903 επί κατοχής των Ρώσων, που κατάστρεψε τα περισσότερα κιόσκια για να αναπνεύσει η πόλη, αποφάσισε να κάνει μια πλατεία καταστρέφοντας ένα ολόκληρο τετράγωνο στο Τούρκικο μεϊντάνι, που βρισκόταν στην σημερινή πάλαι ποτέ πλατεία Τίτου Πετυχάκη μπροστά από το οθωμανικό σειτάν γιόλ = διαόλοσοκάκι ή το ελληνικό κατρουλοσοκάκι. Αφου κατεδάφισε τα κτήρια δημιούργησε μια πλατεία, ένα χώρο αναπνοής ανάμεσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης, με το σιντριβάνι της και χώρο της για τους πεζούς.
Αυτή την πλατεία από την δικτατορία και μετά, ένεκα ψηφοσυλλεκτισμού οι εκάστοτε δήμαρχοι την παραχώρησαν στους όμορους γείτονες με ενοίκιο και δημιουργήθηκε μια τεράστια τραπεζαρία και ότι απέμεινε από την πλατεία την ονομάσαμε Οδός Πλατεία Τίτου Πετυχάκη. Το θράσος μας και η ηλιθιότητα μας, για να παινευτούμε, μας έκανε και αναρτήσαμε και σχετικό οδοδείκτη, που γράφει Οδός Πλατεία Τίτου Πετυχάκη.
Επί δημαρχιών Τίτου Πετυχάκη, 1922-1941, η σημερινή πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου δενδροφυτεύτηκε με πεύκα και τα λιγοστά καφενεία έβγαζαν κανένα τραπεζάκι έξω κάτω από τα πεύκα και βόλταραν οι Ρεθεμνιώτες της παλιάς εποχής. Επί δημαρχίας, 1960-1963, Στυλιανού Ψυχουντάκη η τότε πλατεία, τότε Δικαστηρίων και σήμερα Ηρώων Πολυτεχνείου διαμορφώθηκε το 1961 σε πλατεία με το σημερινό άχρηστο συντριβάνι, που τότε εντυπωσίαζε με τα νερά του, που φωτιζόταν, με τα τραπεζάκια των καφενείων, και με τον θερινό κινηματογράφο «Όασις». Σήμερα το συντριβάνι δεν λειτουργεί, τα φυτά πνίγουν τον χώρο και ο χώρος της πάλαι ποτέ πλατείας έγινε αποκλειστικός χώρος διπλοπάρκινγκ των υπηρεσιακών αυτοκινήτων της Νομαρχίας και των αυτοκινήτων των παρακείμενων υπηρεσιών της Αστυνομίας. Αν τολμάτε εσείς παρκάρετε εκεί και θα δείτε κλήση που θα φάτε, αντίθετα η εξουσία παρκάρει. Είναι δυνατόν τροχονόμος να γράψει περιπολικό ή υπηρεσιακό του αμάξι ή το αμάξι του νομάρχη, του αντινομάρχη και των λοιπών της νομαρχίας;
Η περιβόητη πλατεία των 4 Μαρτύρων προοριζόταν από τον καιρό που καταστράφηκαν τα μεζάρια – οθωμανικό νεκροταφείο επί δημαρχίας, 1922-1925, Μενελάου Παπαδάκη για να γίνει στεγασμένη αγορά, και στα νεότερα χρόνια πολυκέντρο, δημαρχείο, με υπόγεια πάρκινγκ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, χωρίς όμως να γίνει τίποτα. Αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί διαχρονικά ως χώρος εναπόθεσης σκουπιδιών, σκουπιδιάρικων, γήπεδο μπάσκετ, , χώρος για περιοδεύοντα τσίρκο, γύρο του θανάτου, λούνα πάρκ, πάρκινγκ, αθλητικός χώρος και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς εκτός από πλατεία.
Έκτισε το τελωνείο, ανακατασκεύασε και εκβάθυνε το παλιό λιμάνι, προστάτευσε με τσιμεντένιο θώρακα τον κατά τους nobilitas Ρεθεμνιώτες ενετικό φάρο, που τελικά είναι αιγυπτιακός και δεν καταδεχόμαστε να το πούμε έτσι μη τυχόν και πέσει η μύτη μας. Άνοιξε δρόμους, έκανε πλατείες, άσχετα αν στην προσπάθεια του να εξωραΐσει την πόλη στην πρώτη δημαρχία του 1926-1929 κατέστρεψε και τα τελευταία υπολείμματα των τειχών, κατέστρεψε τα χτίσματα του λιμανιού τον γκιουλ μπαξε ή κήπο του πρίγκηπα Γεωργίου, τα νεώρια, το λοιμοκαθαρτήριο και άλλα κτήρια για να τετραπλασιάσει τον χώρο στην σημερινή πλατεία του Τελωνείου, που οι μεταγενέστεροι την κάναμε πάλι δρόμο και πάρκινγκ του λιμανιού.
Τον δικαιολογώ, γιατί ίσως προκειμένου να κάνει το βενετοοθωμανικό χωριό, ευρωπαϊκή πόλη δεν είδε σε βάθος την ωφέλεια, που θα είχε η πόλη αυτή από τον τουρισμό, πενήντα μόλις χρόνια μετά από την καταστροφή των παραπάνω κτισμάτων.
Ο Τίτος Πετυχάκης , ως άλλος Κουτσερόφσκι – πρόεδρος της πόλης – υπερδήμαρχος 1898-1903 επί κατοχής των Ρώσων, που κατάστρεψε τα περισσότερα κιόσκια για να αναπνεύσει η πόλη, αποφάσισε να κάνει μια πλατεία καταστρέφοντας ένα ολόκληρο τετράγωνο στο Τούρκικο μεϊντάνι, που βρισκόταν στην σημερινή πάλαι ποτέ πλατεία Τίτου Πετυχάκη μπροστά από το οθωμανικό σειτάν γιόλ = διαόλοσοκάκι ή το ελληνικό κατρουλοσοκάκι. Αφου κατεδάφισε τα κτήρια δημιούργησε μια πλατεία, ένα χώρο αναπνοής ανάμεσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης, με το σιντριβάνι της και χώρο της για τους πεζούς.
Αυτή την πλατεία από την δικτατορία και μετά, ένεκα ψηφοσυλλεκτισμού οι εκάστοτε δήμαρχοι την παραχώρησαν στους όμορους γείτονες με ενοίκιο και δημιουργήθηκε μια τεράστια τραπεζαρία και ότι απέμεινε από την πλατεία την ονομάσαμε Οδός Πλατεία Τίτου Πετυχάκη. Το θράσος μας και η ηλιθιότητα μας, για να παινευτούμε, μας έκανε και αναρτήσαμε και σχετικό οδοδείκτη, που γράφει Οδός Πλατεία Τίτου Πετυχάκη.
Επί δημαρχιών Τίτου Πετυχάκη, 1922-1941, η σημερινή πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου δενδροφυτεύτηκε με πεύκα και τα λιγοστά καφενεία έβγαζαν κανένα τραπεζάκι έξω κάτω από τα πεύκα και βόλταραν οι Ρεθεμνιώτες της παλιάς εποχής. Επί δημαρχίας, 1960-1963, Στυλιανού Ψυχουντάκη η τότε πλατεία, τότε Δικαστηρίων και σήμερα Ηρώων Πολυτεχνείου διαμορφώθηκε το 1961 σε πλατεία με το σημερινό άχρηστο συντριβάνι, που τότε εντυπωσίαζε με τα νερά του, που φωτιζόταν, με τα τραπεζάκια των καφενείων, και με τον θερινό κινηματογράφο «Όασις». Σήμερα το συντριβάνι δεν λειτουργεί, τα φυτά πνίγουν τον χώρο και ο χώρος της πάλαι ποτέ πλατείας έγινε αποκλειστικός χώρος διπλοπάρκινγκ των υπηρεσιακών αυτοκινήτων της Νομαρχίας και των αυτοκινήτων των παρακείμενων υπηρεσιών της Αστυνομίας. Αν τολμάτε εσείς παρκάρετε εκεί και θα δείτε κλήση που θα φάτε, αντίθετα η εξουσία παρκάρει. Είναι δυνατόν τροχονόμος να γράψει περιπολικό ή υπηρεσιακό του αμάξι ή το αμάξι του νομάρχη, του αντινομάρχη και των λοιπών της νομαρχίας;
Η περιβόητη πλατεία των 4 Μαρτύρων προοριζόταν από τον καιρό που καταστράφηκαν τα μεζάρια – οθωμανικό νεκροταφείο επί δημαρχίας, 1922-1925, Μενελάου Παπαδάκη για να γίνει στεγασμένη αγορά, και στα νεότερα χρόνια πολυκέντρο, δημαρχείο, με υπόγεια πάρκινγκ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, χωρίς όμως να γίνει τίποτα. Αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί διαχρονικά ως χώρος εναπόθεσης σκουπιδιών, σκουπιδιάρικων, γήπεδο μπάσκετ, , χώρος για περιοδεύοντα τσίρκο, γύρο του θανάτου, λούνα πάρκ, πάρκινγκ, αθλητικός χώρος και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς εκτός από πλατεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου